جنبش راه سبز - خبرنامه

لابلای اخبار اوضاع بحرانی اقتصاد و مذاکره با غرب و وزرای پیشنهادی دولت روحانی، در روزهای گذشته رویدادی مهم گم شد؛ خبری که ربطی به حوزه‌ی «دولت» نداشت و به «جامعه مدنی» تکیه و نظر داشت. عباس امیرانتظام، زندانی سیاسی مشهور در دوران مرخصی برای درمان، به ملاقات قاضی خود (محمد محمدی گیلانی) رفته که در بیمارستان بستری است.

امیرانتظام آذرماه ۱۳۵۸ بازداشت شد. او به اتهاماتی که حالا دیگر در جمهوری اسلامی به‌قدر لازم تکراری شده، حکم حبس ابد گرفت. مخالفت با نظام مبتنی بر ولایت فقیه و ارائه اطلاعات سری به ایالات متحده، ازجمله اتهامات فعال سیاسی وطن‌دوستی بود. دفاع و شهادت مهندس بازرگان در دادگاه انقلاب، حکم اعدام سخنگوی دولت موقت را تنها به حبس ابد تبدیل کرد. او ۵۵۵ روز در انفرادی ماند، و سال‌ها حبس در شرایط سخت را پشت سر گذاشت. امیرانتظام از تونل وحشت زندان‌های جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ به سلامت جست، اما آزاد نشد. در ابتدای دهه ۸۰ و پس از حدود دو دهه بود که او برای درمان، زندگی در خارج از زندان اوین را از سر گرفت. آزادی مشروطی که ـ خوشبختانه ـ برای این زندانی سیاسی پرسابقه‌ی جمهوری اسلامی، ادامه یافته است.

دیدار امیرانتظام ۸۱ ساله با محمدی گیلانی ۸۵ ساله در بیمارستان، ملاقاتی ساده و معمولی نیست. آن که می‌تواند «قربانی» کینه و نفرت باشد و شود، سطحی عالی و پندآموز از مدارا و خویشتن‌داری و گذشت را به نمایش می‌گذارد. بزرگواری مبتنی بر حس نوع‌دوستی و نیز ایران‌دوستی. امیرانتظام دغدغه‌ی انسان دارد، و دل نگران ایران است. این‌چنین، خشم و نفرت را در برابر قاضی دیروز خود به کنار می‌گذارد.

صاحب‌نظران روان‌شناسی بر این باورند که «نفرت» یکی از ۶ نوع پریشانی عمده‌ی روانی است؛ وضعی که مهمترین و دردناک‌ترین آسیب‌ها را به ساختار زندگی انسان وارد می‌کند. «خشم» و «خشونت‌ورزی» به‌دلیل «نفرت» با آنچه که «خشم به‌خاطر مهربانی» توصیف می‌شود، تفاوت دارد. همان‌گونه ‌که خشم بر فرزند خردسال خویش که رعایت وضع پرخطر خیابان را نکرده و ناگهان به‌سوی خیابان دویده، با خشم ناشی از نفرت متفاوت است. صاحب‌نظران روان‌شناسی، پنج عامل اصلی را در تحقق خشم مورد اشاره قرار داده‌اند. روانشناسان بر این باورند که در هنگام خشمگین شدن اغلب یکی از این موارد به خطر می‌افتد و شخص برای حفظ تعادل خود خشمگین می‌شود: قدرت (زمانی که فرد در اثر رفتار یا گفتار دیگران، احساس آسیب‌پذیری و ناتوانی می‌کند)؛ امنیت و سلامت؛ خودکفائی؛ اعتماد به نفس؛ و سرانجام، حریم مقدسات و باورهای فرد.

امیرانتظام اما نیازی به خشونت ورزی مبتنی بر نفرت نمی‌بیند. او بر همان جاده‌ای گام می‌نهد که نلسون ماندلا در آن پا گذاشت.

نلسون ماندلا، رهبر برجسته‌ی آفریقا که در دوران آپارتاید، ۲۷ سال از عمر خود را در زندان و تبعید به‌سر برده، ویژگی‌های غریب و ستایش‌برانگیزی از فائق شدن بر نفرت را از خود بروز داده است. به‌عنوان نمونه‌ای از مصائبی که او تحمل کرده، این مورد قابل اشاره است: در دوران حبس در جزیره روبن، وى و دیگر زندانیان مجبور به كار طاقت‌فرسا در یك معدن سنگ آهك بودند. زندانیان براساس نژادشان از هم جدا مى‌شدند و در این بین سیاهان پست‌ترین شرایط را داشتند. ماندلا در زندگى‌نامه‌ی خود توضیح مى‌دهد كه چه‌طور به‌عنوان پایین‌ترین طبقه‌ی زندان، هر شش ماه مجاز به داشتن تنها یك ملاقات و یك نامه بوده است. ماندلا در طول دوران حبس ۲۷ ساله خود، تنها سه بار همسرش را ملاقات كرد. ازجمله دیگر سختی‌هایی که او تحمل کرد، زندگی در سلول‌هایی بود كه همیشه مرطوب بود: «وقتی این موضوع را با افسر فرمانده در میان گذاشتم، او به من گفت كه بدن ما آن رطوبت را جذب خواهد كرد. به هر نفر، سه پتو داده شد و چنان نخ نما و پوسیده بودند كه واقعا آن سوی آن‌ها نیز قابل رویت بود... سلول‌ها چنان سرد و پتوها چنان نازك بودند كه ما همیشه با لباس می‌خوابیدیم...»

اما نکته‌ی تأمل برانگیز آن‌که ماندلا پس از انتخاب شدن به‌عنوان رییس جمهور آفریقاى جنوبى در سال ۱۹۹۴، نه تنها به کینه‌جویی و تکثیر نفرت در جامعه، رو نیاورد، بلکه جلوه‌هایی ستایش‌برانگیز و درس‌آموز از مدارا و بخشش و دوستی با دشمنان دیروز را متبلور ساخت. ازجمله آن‌که ماندلا با بزرگ‌‌منشی و آزادگی، رییس جمهوری پیشین رژیم نژادپرست را به‌عنوان معاون خود برگزید، و دادستان سابق ـ که وی را محکوم کرده بود ـ بركنار نكرد. او كوشید تا به سهم خود، و با فراهم آوردن حداكثر همدلی و آشتی، «راه دشوار آزادی» را - آن چنان كه خود توصیف می‌كند- هموار نماید، و در ابعاد جدیدتری تعریف كند.

دموکراتیزاسیون در ایران نیازمند کنشگران آزاده و بزرگوار و دریادلی چون امیرانتظام است که حقوق بشر در ایران و منافع ملی را به حقوق فردی و مصالح قبیله‌ای و باندی ترجیح دهند. گذار دموکراتیک در ایران به‌قدر لازم توسط راست افراطی و باندهای خشونت‌ پیشه، تهدید می‌شود. ورود به بازی پرهزینه و ضدملی و غیرانسانی مطلوب دشمنان آزادی (یعنی چرخیدن بر مدار خشونت و تکثیر نفرت)، نسبتی با گذار دموکراتیک و تحقق حقوق بشر در ایران برقرار نمی‌کند. این را امیرانتظام با وجود اتهامات سنگین و تحمل زندانی طولانی مدت، یادآور می‌شود. و تذکر شاگرد صبور و آزاده‌ی محمد مصدق، نه با کلام و شعار و جنجال و هیاهوی تبلیغاتی، که با عمل و در سکوتی بی‌نیاز از شهرت‌طلبی، خلق می‌شود.

آنچه امیرانتظام در قبال قاضی پرونده‌اش (محمدی گیلانی) به تصویر می‌کشد، بازخوانی کردار و گفتار ماهاتما گاندی، پیشوای خشونت‌گریز و حقیقت‌جو و انسان‌دوست نهضت آزادی هند، است. گاندی تاکید می‌کند: «عدم خشونت فقط وقتی خواهد بود که ما کسانی را دوست بداریم که از ما نفرت دارند. می‌دانیم که عمل کردن به این قانون بزرگ محبت چقدر دشوار است. اما آیا انجام تمام کارهای بزرگ دشوار نیست؟»

امیرانتظام نشان می‌دهد که انجام «کارهای بزرگ» در ایران نیز ممکن است. پرهیز از نفرت و خشونت‌ورزی، عشق ورزیدن به «انسان»، و تبلیغ عملی مدارا و عقلانیت و رعایت منافع ملی و تکریم لوازم گذار دموکراتیک، برخی از این «کارهای بزرگ» در ایران امروز محسوب می‌شوند. کارهای بزرگی که کنشگرانی چون امیرانتظام، آن‌ها را ـ نه به‌ دشواری ـ انجام می‌دهند.

 

شرح ماجرا از زبان نرگس موسوی در اینجا

چیزی عوض نشده است

اقدام‌های خشن ماموران با فرزندان میرحسین موسوی موجی از بهت و خشم توامان را در شبکه‌های اجتماعی به همراه آورد. خبر به سرعت چرخید و تقریبا تمام کسانی که از ماجرا مطلع شدند از حسن روحانی و وزارت اطلاعات او خواستند که درباره اتفاق صورت گرفته توضیح دهد و بابت آن عذرخواهی کند. مسوولیت نگهداری از رهبران جنبش سبز به عهده وزارت اطلاعات است و مسوولیت اقدام اخیر نیز به طور مستقیم متوجه «محمود علوی» وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی است. چندی پیش مصطفی پورمحمدی، وزیر دادگستری ایران گفته بود که پرونده حصر رهبران جنبش سبز به شورای عالی امنیت ملی واگذار شده است. جایی که انتصاب علی شمخانی به سمت دبیری آن باعث افزایش امید‌ها به رفع حصر شده بود.

گمانه‌های فراوانی هم در هفته‌های اخیر وجود داشت که از رفع حصر در حد فاصل عید قربان و عید غدیر حکایت می‌کرد. گمانه‌هایی که نه تنها محقق نشد بلکه به فشار‌ها و توهین‌های بی‌سابقه علیه خانواده میرحسین موسوی منجر شد. دختر میرحسین موسوی در متنی که روی صفحه فیس بوک خود قرار داده از رفتارهای ماموران وزارت اطلاعات به عنوان «وحشی‌گری» یاد کرده و گفته که «توصیف و شرح برخورد ایشان خارج از عرف بود.» او توضیح داده که مامور وزارت اطلاعات از آن‌ها خواسته لباس‌های زیرشان را دربیاورند و وقتی که با این درخواست مخالفت شده است، کار به ضرب و شتم دختران میرحسین موسوی توسط مامور اطلاعات کشیده به گونه‌ای که وی دست نرگس موسوی را گاز گرفته است. فشار‌ها علیه خانواده رهبران جنبش سبز تازگی ندارد. سال گذشته نیز در آستانهٔ ۲۵ بهمن و آغاز سومین سال حصر میرحسین و رهنورد و کروبی، ماموران امنیتی با حمله به منزل دو دختر میرحسین به تفتیش چند ساعتهٔ منزل پرداخته و دختران وی را بازداشت کردند. آزار و اذیت‌هایی از این دست درباره خانواده موسوی و کروبی طی سه سال و نیم گذشته به وفور انجام شده است.

آزمون بزرگ پیش پای دولت

کاربران شبکه‌های اجتماعی در همدلی با دختران میرحسین موسوی ضمن بازنشر اتفاق روی داده برای آن‌ها، از احساس خود در این باره نوشته‌اند. یکی از کاربران شبکه اجتماعی فیس بوک در پستی پیرامون این ماجرا نوشته است: «تصور این‌که میرحسین موسوی با چه درد جان‌کاه و نگرانی ویران‌کننده‌ای، دارد از پشت دیوارهای خانهٔ زندان‌شده‌اش، صدای ضرب و شتم دختران‌ش را می‌شنود و زهرا رهنورد با چشمان‌ش می‌بیند که می‌خواهند دختران‌ش را برهنه کند، آدم را منکوب می‌کند، انگار زیر دستگاه پرس گیر افتاده باشد.» یکی دیگر از کاربران به خوشحالی زودهنگام مردم پس از انتخابات ریاست جمهوری اشاره کرده و نوشته: «اگر تا قبل از آزادی میرحسین موسوی و رفع این همه اجحاف و ستم مضاعف در کشور، جشن پیروزی زودهنگام و احساساتی نگرفته بودیم، شاید الان این همه بهت زده و‌سرخورده نبودیم. شاید حاکمان فکر‌نمی کردند همه چیز به روال و‌ عادی شده و آنان از کتک زدن خانوادهٔ موسوی تا قانون فرزند خواندگی و منع استخدام مجردین و... را می‌توانند به پیش ببرند.» در میان نظرات ابراز شده پیرامون ضرب و شتم دختران میرحسین موسوی و زهرا رهنورد این گمانه برجسته است که چنین اتفاقی از پیش برنامه ریزی شده بوده است. نرگس موسوی در توضیح خود از این ماجرا البته اشاره کرده است که «فروغی» رئیس زندان‌بان‌ها از این اتفاق عذرخواهی کرده است با این حال بهانه برخورد با دختران موسوی یعنی این موضوع که آن‌ها از محل حصر چیزی به بیرون نیاورده باشند و درخواست از آنان برای درآوردن لباس‌های زیرشان در اندازه‌ای نیست که یک مامور وزارت اطلاعات به تنهایی و بدون داشتن اجازه از مقام‌های بالادست خود اجازه طرح آن را داشته باشد. بر این اساس می‌توان چنین اقدامی را نشانه‌ای از دهن کجی آشکار نهادهای امنیتی به درخواست‌ها برای پایان حصر از رهبران جنبش سبز دانست. « آرش نراقی » پژوهشگر دینی در صفحه فیس بوک خود با طرح همین نکته درباره موضوع ضرب و شتم دختران میرحسین موسوی نوشته است: «خشونتی که مأموران حکومتی نسبت به میرحسین موسوی و خانواده‌اش می‌ورزند، حاوی یک پیام روشن برای مردم است: پیامتان را نشنیده‌ایم، و بنا نیست چیزی تغییر کند!» او با توصیه به دولت مبنی بر اینکه نباید بر سر حقوق مردم و تضمین آزادی‌های مدنی مماشات کند» تصریح کرده: «دولت اگر پشتوانه مردمی‌اش را در داخل از دست دهد، تلاشهای بین المللی‌اش هم به سرانجام نیکی نخواهد انجامیدو» و «رنجی که موسوی، رهنورد، کروبی، دیگر زندانیان سیاسی، و خانواده‌‌هایشان برای دفاع از منافع و مصالح مردم متحمل می‌شوند، مایه تأسف و شرمساری همه ماست.»

هزینه ایستادگی

ضرب و شتم دختران میرحسین موسوی و زهرا رهنورد در روز عید غدیر در شرایطی روی داده است که گزارش‌های نگران کننده‌ای هم از وضع سلامتی مهدی کروبی دیگر رهبر زندانی جنبش سبز منتشر شده است. کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران» بر اساس نتایج آزمایش‌های پزشکی هشدار داده که وضع جسمی مهدی کروبی، «به شدت آسیب دیده است». محمد تقی کروبی هم با تایید این موضوع در گفتگویی با رادیو فردا اعلام کرده که پدرش در ۶ ماه گذشته سه بار بابت مشکلاتی نظیر مشکلات تنفسی و غلظت بالای خون به بیمارستان منتقل شده است. او تداوم نگهداری پدرش در حصر را «بسیار بسیار مضر» دانسته است. مهدی کروبی در پیامی که به تازگی از طریق همسرش فاطمه کروبی منتشر شده است به حسن روحانی رییس جدید ایران گفته: «سعی کنید حقوق ملت - اصول مندرج در فصل سوم قانون اساسی اجرایی شود، زیرا در روش سیستمی که به شرع، قانون و حقوق بشر پایبند نیست و استبداد و دیکتاتوری در ساختارش نهادینه شده، صدای مردم بی‌نام و نشان به جایی نمی‌رسد.» کروبی به همراه میرحسین موسوی و زهرا رهنورد ۹۸۳ مین روز حصر خود را می‌گذرانند و علیرغم تمام فشارهایی که در این مدت بر آن‌ها وارد شده است از تصمیم خود برای همراهی با معترضان به انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ عقب نشینی نکرده‌اند. آن‌ها نسبت به از دست رفتن حق تعیین سرنوشت مردم در آن انتخابات معترض بودند و تاکنون پای تمام هزینه‌های این اعتراض ایستاده‌اند.

به گزارش فارس، سید عباس عراقچی معاون امور حقوقی و بین‌المللی وزارت امور خارجه ایران و عضو تیم مذاکره کننده هسته‌ای روز دوشنبه (6 آبان ماه) پیش از برگزاری مذاکرات ایران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین با یوکیا آمانو مدیرکل آژانس دیدار و گفت‌وگو می‌کند.

مذاکرات فنی و حقوقی ایران و آژانس قرار است روز دوشنبه 6 آبان در وین برگزار شود.

یازدهمین دور مذاکرات ایران و آژانس به سرپرستی رضا نجفی نماینده دائم ایران در آژانس و هرمان ناکارتس معاون مدیرکل آژانس در امور پادمان‌ها پنجم مهر ماه در محل نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در وین برگزار شد.

*وین محل برگزاری مذاکرات کارشناسی ایران و 1+5

به گزارش فارس،‌انتظار می‌رود مذاکرات کارشناسی ایران و گروه 1+5 نیز که قرار است بعد از مذاکرات ایران و آژانس برگزار شود، در وین برگزار خواهد شد. البته هنوز منابع رسمی این موضوع را تأیید نکرده‌اند.

براساس توافقات حاصله در مذاکرات ایران و 1+5 قرار شد مذاکرات کارشناسی پیش از نشست بعدی ایران و 1+5 برگزار شود.

ژنو 16 و 17 آبان ماه (هفتم و هشتم نوامبر) میزبان دور بعدی مذاکرات ایران و 1+5 خواهد بود.

مرضیه افخم سخنگوی دستگاه دیپلماسی در نشست هفتگی سه‌شنبه با خبرنگاران درباره زمان و مکان مذاکرات کارشناسی بین نمایندگان ایران و 1+5، گفت: در نشست ژنو توافق شد قبل از برگزاری دور بعدی مذاکرات، گروه کارشناسی مذاکراتی داشته باشند که هنوز در خصوص زمان و مکان آن تصمیم‌گیری نشده، ولی تماس‌هایی با دفتر خانم اشتون در جریان است.

وی ادامه داد: طبعا مذاکرات کارشناسان با فاصله زمانی قبل از مذاکرات بعدی ژنو خواهد بود که نتایج گفت‌وگوهای کارشناسان به طور منظم و دقیق به مقامات عالی‌رتبه کشور منتقل و پس از آن نشست ژنو برگزار شود.

سخنگوی وزارت خارجه درباره اعضای کمیته کارشناسی نیز با اشاره به مذاکرات ایران و آژانس که قرار است ششم آبان در وین برگزار شود، خاطرنشان کرد: صحبت‌هایی شده که جلسه کارشناسی درباره مذاکرات ایران و 1+5 بعد از مذاکرات ایران و آژانس باشد، ولی هنوز قطعی نشده است.

افخم با بیان اینکه یک گروه کارشناسی، علمی و تحریم پیش‌بینی شده، عنوان کرد: تماس و مذاکره با نهادها و مراجع رسمی مسئول این امور آغاز شده که کارشناسان در بحث بیمه، بانک و تحریم در تیم حضور داشته باشند که با تعیین زمان دقیق و مکان مذاکرات، اسامی گروه کارشناسی در صورت لزوم اعلام می‌شود.

به گزارش ایسنا، روزنامه مذکور به نقل از منابع نزدیک به محمد البرادعی، معاون مستعفی رئیس جمهوری مصر نوشت که وی پس از دو ماه از استعفا از منصبش و خروج وی از مصر، روز سه شنبه از وین، پایتخت اتریش وارد قاهره می‌شود.

منابع خاطرنشان کردند که وی به محض بازگشت به قاهره تلاش‌ خواهد کرد طرحی را جهت آشتی ملی میان اخوان المسلمین و دولت مصر ارائه دهد تا بدین ترتیب به بحران سیاسی کنونی پایان داده و به توافقی میان احزاب و گروه‌های سیاسی مختلف مصر دست یابد.

محمد البرادعی پیشتر در اعتراض به متفرق کردن تحصن حامیان محمد مرسی، رئیس جمهور برکنار شده مصر در میدان‌های رابعة العدویة و النهضة و کشتار تعداد بسیاری از آن‌ها از منصبش استعفا داده بود. 

به گزارش ابنا، آیت الله صافی خطاب به طلابی که تازه معمم شده‌اند گفت: شما به درجه و مقام بالایی رسیده‌اید و لباس پیامبر را بر تن کرده‌اید که باید بسیار مراقب باشید.

خبرگزاری میراث فرهنگی در گزارشی نوشت: خانه استاد آواز ایران تخریب شد تا جایش ساختمان بلند سیمانی سر به فلک بگذارد.

این خانه تاریخی که در نیاوران، بلندی‌های جمال آباد، نبش کوچه مینا، پلاک 12 قرار داشت، حالا از هر خاطره‌ای تهی شده و تهران یکی دیگر از بناهای مشاهیر خود را از دست داد.

«محمد بهشتی»، مشاور ارشد سازمان میراث فرهنگی، تخریب این خانه را به مثابه از دست دادن صاحبان تهران می‌داند: «تهران شهر خاطره است. خاطره‌های این شهر را صاحبان این خانه به وجود آورده‌اند. اکنون شنیده‌ام که خانه بنان را تخریب کرده‌اند.»

او می گوید: «تهران کجاست؟ تهران چیست؟ آیا تهران جز خاطره است؟ جز یک رویاست؟ جز چیزی است که دلمان برای آن تنگ می‌شود؟»

این خانه در حالی تخریب می‌شود که تا همین چند سال پیش پیچک‌هایش با فشار دست کنار می‌رفتند و حیاطش پر از چنار و اقاقی بود. بنان از سال 54 در این خانه دو طبقه زندگی می‌کرد که ایوانی رو به بلندی‌های دماوند داشت. این خانه در حالی تخریب شد که امروز در دنیا با ارج نهادن بر خانه مشاهیر٬ نه تنها هویت ملی را حفظ می‏‌کنند که خوراک خوبی برای گردشگری فرهنگی نیز پدید آمده است.

به گزارش شبکه های اجتماعی، یکی از دختران میرحسین و زهرا رهنورد در فیسبوک خود نوشته؛ آنچه که میخوانید بخشی از وقایع ملاقات ما در روز عید غدیر با پدر و مادر زندانیمان است:
روز چهار شنبه اول ابان از طرف ماموران امنیتی تماس گرفته شد که نهار روز عید را استثنائاَ میتوانیم کنار پدر و مادر باشیم.
البته این ملاقات به جای آزاد کردن و توضیح بابت نزدیک به هزار روز حبس غیر قانونی بود.
زمان ملاقات دو ساعت و نیم تعیین شده بود یعنی از ساعت یازده و نیم تا دو.
ملاقات البته با حضور دو مامور زن بود به نام های مستعار مریم و سارا (اسم واقعی: مژگان ناظمی متولد سال 62 ) که یکی از این ماموران زن پیش از این در مدتی که پدرم در بیمارستان بود با بی شرمی با وی درگیر شده بود و هتاکی کرده بود.
این در حالی بود که مادرم رفتارش با این ماموران زن همواره مادرانه بوده ودر تمام اعیاد به ایشان عیدی می داده اند.
پس از اتمام ساعت ملاقات به خواسته این زن به خانه امن اطلاعات که کنار منزل پدر و مادرم در پاستور است رفتیم که اطمینان حاصل آید که چیزی از خانه پدر و مادرمان برنداشته باشیم و غیر قانونی به خارج از زندان اختر منتقل نکرده باشیم که با درخواست کثیف و غیر متعارفی از این زندان بان روبرو شدیم.
اول باور کردنی نبود اما باز با بی شرمی درخواست را تکرار کرد و حتی از ما خواست لباس زیر خود را در بیاوریم...
توصیف و شرح برخورد ایشان خارج از عرف بود.
در پی ممانعت ما از در آوردن لباس ایشان به ما حمله ورشد و سیلی محکمی به گوش من و زهرا خواهرم زد. در تلاش بنده برای گرفتن دست ایشان برای جلوگیری از حمله های بیشتر با رفتار غیر انسانی او روبرو شدم که با وحشی گری تمام مچ دست من را گاز گرفت که عکس را ضمیمه این متن میکنم.
وی پیاپی به ما حمله میکرد و وقتی آقای فروغی رئیس زندان بان ها را صدا کردیم ایشان البته عذر خواهی کرد اما هیچ پاسخی بابت این رفتار غیر اخلاقی خود نداشتتند.
در تمام این لحظات درگیری پدرم از پشت میله های آشپزخانه خانه که مشرف به خانه امن اطلاعات است صداهای این برخورد و حمله های وحشیانه مامور امنیتی را میشنید و البته مادرم نیز متاسفانه شاهد برخورد خشن ماموران امنیتی بود.
عکس های دیگری هم البته گرفته شده از رئیس زندان بان ها که در صورت لزوم در اختیار دوستان قرار میدهم .

یکی از تصاویر طرف آمریکایی را نشان می‌دهد که علیرغم کت و شلوار رسمی و دیپلماتیک، شلوار نظامی به پا دارد. در تصویری دیگر کنار دیپلمات آمریکایی یک سگ در حال پارس کردن نشان داده شده است. در کنار بیلبورد‌ها هم به فارسی عبارت «صداقت آمریکایی» و به انگلیسی عبارت «the us government styles honesty» دیده می‌شود. اسمی از نهاد یا سازمانی که بیلبورد‌ها را طراحی کرده دیده نمی‌شود اما «خانه طراحان انقلاب اسلامی» مسوول اجرای این طرح هاست و سایت اینترنتی این موسسه هم شکل‌های مختلف بیلبوردهای «صداقت آمریکایی» را منتشر کرده است. شهرداری تهران که متولی اصلی تبلیغات شهری است هنوز توضیحی درباره این طرح‌ها ارایه نداده است با این حال مشخص است که این طرح‌ها با هدف زیر سوال بردن مذاکرات کنونی ایران و ایالات متحده انجام شده است.

با نفوذ و بی‌نشان

خانه طراحان انقلاب اسلامی پیش از اجرای طرح «صداقت آمریکایی» طراحی‌هایی مانند «ادامه دارند هنوز»، «ایران قربانی ترور»، «سرمایه ایرانی»، «اگر برای شما اتفاق بیفتد»، «فلسطین تا فلسطین» و «نشنال تروریسم» را بر بیلبوردهای پایتخت به نمایش درآورده بودد. عباس صانعی مدیر این موسسه پیش‌تر در گفتگویی با خبرگزاری مهر اعلام کرده بود که این طرح‌ها در آتلیه حرفه‌ای «سه در چهار» اجرا می‌شوند اما درباره پشتوانه مالی این موسسه و نهادی که هزینه نصب بیلبورد‌ها را در سطح شهر را می‌دهد اطلاعاتی نداده بود. «وحید یامین‌پور» مجری تلویزیونی و نویسنده سایت «رجانیوز» که از چهره‌های نزدیک به «جبهه پایداری» است پیش‌تر دو بار طرح‌های این نهاد را در صفحه «گوگل پلاس» خود تبلیغ کرده بود. او در توضیحی پیرامون مجموعه «ادامه دارند هنوز» نشان داده بود که در همراهی نزدیک با این موسسه است. سوای اینکه به طور مشخص چه افراد یا نهادهایی از این طرح‌ها حمایت می‌کنند، با استناد به نصب بیلبورد‌ها بدون آرم و لوگویی که هویت آن را نشان دهد، می‌توان دریافت که نهاد یا چهره‌های حامی آن از قدرت نفود بالایی برخوردارند و توانسته‌اند شهرداری تهران را هم با خود همراه کنند.

جایزه مرگ بر آمریکا

بیلبوردهای موسوم به صداقت آمریکایی تنها بخشی از سلسله تلاش‌های محافظه کاران ایران برای تضعیف موضع دولت در مذاکرات با ایالات متحده است. پایگاه اینترنتی «جایزه بزرگ مرگ بر آمریکا» که به تازگی راه اندازی شده است بخش دیگری از این تلاش‌ها را به نمایش می‌گذارد. برگزاری این مسابقه واکنش به اظهارنظرهایی است که پس از مذاکرات اخیر ایران و آمریکا پیرامون امتناع از سردادن شعار مرگ بر آمریکا ابراز شد. تندرو‌ها برای نشان دادن مخالفت خود این اقدام را در دستور کار قرار داده‌اند. سازمان هنری رسانه‌ای «اوج»، خبرگزاری «تسنیم»، «حزب‌الله سایبر»، شبکه «نصر‌ تی‌وی»، سازمان «بشارت» و سازمان فضای مجازی «سراج» بنیانگذاران جشنواره «جایزه بزرگ مرگ بر آمریکا» هستند. در این پایگاه اینترنتی ۱۳ موضوع به طور مشخص مورد اشاره قرار گرفته و از علاقه مندان دعوت شده با ارسال آثار گرافیکی، مقالات و فیلم‌های مستند در این مسابقه شرکت کنند. عناوینی همچون «چرا مرگ بر آمریکا؟»، «چرا آمریکا غیرقابل اعتماد است؟»، «آمریکا و عهدشکنی»، «آمریکا و خودبرتربینی»، «آمریکا و حقوق بشر» و «آمریکا و ظلم» از جمله موضوع‌های این مسابقه است. جایزه نفر اول ۱۰ میلیون تومان، جایزه نفر دوم ۵ میلیون و جایزه نفر سوم ۲ میلیون تومان اعلام شده است. علاوه بر این مسابقه دیگری تحت عنوان «رمی جمرات» نیز از سوی مرکزی تحت عنوان «نهضت مردمی پوس‌تر انقلاب» ترتیب داده شده و در فراخوان خود موضوعاتی نظیر «جلوه‌های پیشرفت مادی و معنوی ایران و در مقابل، اضمحلال و بحران امریکا»، «دشمنی و حساسیت امریکا نسبت به پیشرفت علمی و فناورانه در ایران»، «جلوه ساخت مستحکم درونی نظام برای مقابله با استکبار» و «غیرقابل اعتماد بودن امریکا» را به عنوان ایده‌های اصلی برای طراحی پوس‌تر معرفی کرده است. تدارک چنین برنامه‌هایی در بازه زمانی کنونی معنایی جز تخریب تلاش‌های دولت حسن روحانی برای تنش زدایی با ایالات متحده ندارد. برخی از چهره‌های تندرو محافظه کاران در هفته‌های اخیر اعلام کرده‌اند که در مراسم ۱۳ آبان امسال یعنی سالروز تسخیر سفارت ایالات متحده در تهران مراسمی گسترده‌تر از سالهای قبل ترتیب خواهند داد و در آن شعار مرگ بر آمریکا سر می‌دهند. اقدامی که دستکم از نظر رسانه‌ای تاثیری منفی بر گفتگوهای ایران و آمریکا خواهد داشت و واشنگتن را نسبت به حسن نیت جمهوری اسلامی در پیشبرد مذاکرات بدبین خواهد کرد.

پشت سد تندرو‌ها

پاشنه آشیل حسن روحانی برای موفقیت در اجرای برنامه‌های سیاست خارجی‌اش همین تحرکاتی است که از سوی تندروهای محافظه کار انجام می‌شود. روحانی پیش‌تر با لحنی انتقادی گفته بود که از آمریکا صدای واحدی در قبال مذاکره با ایران شنیده نمی‌شود و بین کنگره و دولت این کشور بر سر نحوه مواجهه با ایران اختلاف نظر وجود دارد. او از آمریکایی‌ها خواسته بود که موضع واحدی در قبال ایران داشته باشند و اگر مایل به گفتگو هستند به اقتضائات آن پایبند باشند. اکنون اما او خود در داخل ایران گرفتار تنگناهایی در مذاکره با آمریکاست که مطمئنا می‌تواند بر ادامه مسیر سیاست خارجی دولت‌اش تاثیر بگذارد. موضوع فقط تحرک‌های رسانه‌های محافظه کاران نیست. روحانی پس از تماس تلفنی‌اش با بارک اوباما همتای آمریکایی‌اش از سوی رهبر جمهوری اسلامی توبیخ شد و آقای خامنه‌ای در یک اظهار نظر علنی گفت که برخی از اقدام‌های دولت در سفر نیویورک نابجا بوده است. همین موضع گیری بود که به محافظه کاران جسارت رویارویی بیشتر علیه دیپلماسی دولت را داد. متعاقب آن روزنامه کیهان اظهارات محمدجواد ظریف وزیر امورخارجه را در جمع نمایندگان مجلس را به گونه‌ای منعکس کرد که ظریف با خواندن آن روزنامه دچار کمردرد عصبی شد و در مذاکرات با اعضای گروه ۱+۵ ناگزیر از ویلچر نشینی شد. تحرک‌هایی تازه‌ای که از سوی تندروهای محافظه کار انجام می‌شود به مثابه روشن شدن چراغ‌های قرمز روبروی دولت است. روحانی و تیم دیپلماتیک او اگر نتوانند تندرو‌ها را در تهران مهار کنند شانس موفقیتشان در مذاکرات با غرب بسیار اندک خواهد بود. او اگرچه آن طور که خود بار‌ها در گفتگوهایی رسانه‌ای اعلام کرده است از اختیار کامل برای مذاکرات برخوردار است اما در داخل کشور با مخالفان سرسختی روبروست که میدان عمل‌اش را در مذاکرات با غرب محدود می‌کنند. ماندن روحانی پشت سد تندرو‌ها معنایی جز ناکام ماندن مذاکرات نخواهد داشت.

رادیوفردا در گفت‌وگو با محمدتقی کروبی  ابتدا درباره وضعیت جسمانی پدرش پرسیده است.

محمدتقی کروبی: الان نزدیک به هزار روز است که ایشان در یک حبسی هستند که این حبس تاکنون دارای هیچ گونه قاعده معین و مشخصی طبق قوانین و مقررات کشور نبوده. محل نگهداری ایشان در یکی از خانه‌های امن وزارت اطلاعات بوده و به دلیل همین موضوع که مقامات قضایی روال پرونده را از ابتدا بر اساس قوانین و مقررات موجود کشور طی نکردند هیچ گونه حقوق مسلم یک بازداشتی و زندانی به طور سیستماتیک رعایت نشده. البته تابع شرایط خاص بوده. در زمان‌های متفاوت نوع برخوردها متفاوت بوده.

آن چه که موجب این صحبت و گزارشی شده که وضعیت جسمی پدرمان را مورد بحث قرار داده افت شدید وضعیت جسمی ایشان است. ایشان به لحاظ روحی وضعیت بسیار بسیار خوبی دارد. می‌بینیم که در آخرین پیامش هم به مردم و هم به شخص رئیس جمهور دیدگاه‌های خودشان را بیان می‌کنند. اما به دلیل وضعیت نگهداری، آن هم در مکانی غیر از منزل و عدم دسترسی به نور آفتاب و هوای آزاد به شدت وضعیت جسمی‌شان افت کرده و همین هم موجب نگرانی خانواده و در عین حال بسیاری از دوستداران ایشان شده.

آقای کروبی، اخیرا پدرتان آقای مهدی کروبی به بیمارستان منتقل شدند و ظاهرا غلظت خون ایشان به طور بی‌سابقه‌ای بالا رفته. ممکن است در این مورد هم توضیح بدهید؟

در شش ماه گذشته ایشان توسط مقامات امنیتی و اتفاقا تیم پزشکی خود وزارت اطلاعات سه بار به بیمارستان انتقال پیدا کردند. یک بار در رابطه با غلظت بالای خون‌شان بود، وضعیت تنفسی‌شان بود که عفونتی داشتند و از طرفی قلب‌شان هم دچار مشکلاتی بود که نهایتا در مرکز قلب تهران بستری شدند و آنژیوگرافی هم انجام شد. البته در آن مقطع اجازه دادند متخصصان مورد نظر خانواده به این امر مبادرت کنند. نکته مهم این که پزشکان مقامات امنیتی هم تاکید کردند در کنار پزشک معتمد خانواده و متخصصی که ایشان را دیده تاکید کردند که تداوم و بقای این نوع نگهداری برای شرایط جسمی ایشان بسیار بسیار مضر است.

نگرانی الان ما بحث این است که با توجه به عدم دسترسی به آفتاب و ویتامین دی ایشان نرمی استخوان پیدا کنند. الان مشکوک است این موضوع. از طرفی با توجه به این وضعیتی که در آنجا برای‌شان حادث شده بود، وضعیت تنفسی‌شان به شدت افت کرده  و حتی ایشان دیگر قادر نیستند به خاطر هم دیسک و هم وضعیت تنفسی حتی در محیط سربسته برخلاف گذشته که روزانه دو بار به مدت یک ساعت قدم می‌زدند قدم بزنند.

آقای کروبی، کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران خواستار آزادی پدرتان آقای مهدی کروبی، میرحسین موسوی و خانم زهرا رهنورد شده‌اند. آیا پدر شما بدون حضور در دادگاه تمایل دارند که آزاد شوند؟

ببینید حصر و حبس غیرقانونی یا بازداشت غیرقانونی در نظام حقوقی ایران عملی است مجرمانه و کیفری. و برای آمر و مامور ایجاد مسئولیت می‌کند. اما برداشتن این عامل در هر لحظه و هر نوعی اتفاق بیفتد یعنی پایان یک رفتار غیرقانونی. طبیعی است که اگر کسی را بازداشت غیرقانونی بکنند، به محض این که آن بازداشت تمام شود و آن فرد آزاد شود خب طبیعی است فرد از آزادیش بهره می‌گیرد.

چیزی که مطرح شده این که شورای عالی امنیت ملی به موضوع ورود کرده. شورای عالی امنیت ملی شاید به لحاظ حقوقی این بحث مطرح باشد که اصلا در صلاحیت این شورا نیست. مقام قضایی حق اعمال مجازات در یک پروسه قضایی را دارد و هیچ مقام دیگری طبق قانون اساسی چنین حقی را ندارد. با توجه به ترکیب شورا این انتظار در سطح جامعه بود که این رفتار غیرقانونی پایان بپذیرد. اگر این رفتار غیرقانونی به هر دلیلی به هر نوعی پایان بپذیرد این به معنای برداشتن این مانع حقوقی است و فرد می‌تواند از آزادیش بهره بگیرد. اما اگر هر ادعایی که حکومت داشته باشد و هر مجموعه‌ای ادعایی داشته باشند همان طور که پدرم در نامه‌شان گفته‌اند نه از محاکمه هراس دارند و نه نگران محاکمه هستند و بسیار هم خوشحال می‌شوند که پروسه قضایی طی شود و دادگاهی علنی برگزار شود و ایشان در دادگاه علنی سخن خودشان را با مردم بگویند و حرف‌ها را بزنند.