جنبش راه سبز - خبرنامه

رئیس جمهور سابق ایران در دیدار با جمعی از معلمان و فرهنگیان سراسر کشور با اشاره به درخواستهای اعلام نامزدی اش در انتخابات گفت: "آیا فردی که به عنوان یک شهروند عادی هم محدودیت زیادی برای صحبت کردن و اظهار نظر و سفر کردن دارد و در معرض انواع تهمت ها است، به سادگی اجازه می دهند اوضاع به دست او سپرده شود؟ وقتی می گویند و تهدید می کنند که کسانی باید توبه کنند مرادشان چیست؟ توبه از اصلاح طلبی؟ یا از حقی که هست و از آن دفاع می کنیم؟ چه جرمی رخ داده است که باید از آن توبه کرد؟"

متن کامل سخنان خاتمی در این دیدار که امروز، شنبه هفتم اردیبهشت، برگزار شد به این شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم.

خیر مقدم می گویم به همه عزیزان، معلمان و فرهنگیان محترم

یادی از شهید خانعلی شد. جبنشی که دوستان معلم عزیز ما به راه انداختند، درست است که جنبه صنفی داشت، اما آثار بزرگ سیاسی به بار آورد. یکی از بزرگترین آثار آن این بود که وزارت عوض شد و به دست کسی افتاد که باشگاه مهرگان یا معلمان را در اختیار داشت. در بحران ها و مقاطع حساس معلمان در بیدار کردن جامعه و ایجاد تحرک برای تغییر و تحول در همه عرصه های اجتماعی نقش مهمی داشتند.

در کنار دکتر مصدق معلمان بزرگی بودند. در دوران انقلاب از معلمان خاص نام برده می شود که در نهضت فکری و تحولات منجر به انقلاب نقش مهمی داشتند. شهید مرتضی مطهری و دکتر علی شریعتی و در رأس همه خود حضرت امام (ره) معلمان بزرگ انقلاب ما بودند. آیت الله طالقانی، شهید بهشتی و بزرگان دیگری که حضور داشتند و بالاخره سمبل معلمان بعد از انقلاب، شهیدان رجایی و باهنر هستند که انجمن اسلامی با نام آنها گره خورده و به نحوی میراث آنها است.

در دوره اخیر هم جا دارد یاد کنیم از دو معلم بزرگوار مهندس موسوی و خانم رهنورد که هر دو معلم بودند و هستند، هرچند هنرمند و سیاست مدار هم هستند.

با توجه به نقشی که معلمان در افزایش سرمایه های اجتماعی دارند، وقتی احساس می کنند حاصل تلاش و کارشان به دلیل رویه های نادرست از بین می ورد بیش از بخش های دیگر جامعه رنج می کشند.

معلمان باید احساس خشنودی کنند. دوستانی که اینجا هستند رنج کشیده اند، زندان رفته اند و تعداد قابل توجهی از معلمان امروز گرفتارند و مشکلات زیادی را تحمل می کنند.

روز معلم و هفته معلم را گرامی می داریم. امیدواریم فضایی باز شود که معلم بتواند در جامعه ما کار خود را انجام دهد. امروز برای رواج تعلیم و تربیت صحیح در جامعه ما سخت نیازمند معلمان هستیم. نسل هایی که به صحنه می آیند باید با معیارهای مردم سالاری آشنا باشند. علاوه بر آگاهی و دانش های معمولی، درس مدارا و زندگی هم باید داده شود. درس با هم زندگی کردن و آگاه کردن و بالابردن دانش جامعه برای دانستن حقوق خود و آموزش این که روی پای خود بایستند و تشکل پیدا کنند برای پیشرفت و استیفای حقوق اساسی خود.

کم و بیش در دوران گذشته سعی شد در آموزش و پروش و دانشگاه ها تحقق پیدا کند اما چون دولت مستعجل بود خلافش دوام پیدا کرد. در سطح جامعه به معلمی که ترویج کننده راستی و شفافیت و درستی باشد نیاز داریم و همین طور برای کسانی که قدرت دارند و در رأس قدرت هستند. گاهی بداخلاقی ها از بالا سرازیر می شود. کسانیکه دست اندر کار هستند الگو هم می شوند. نقشی که پیامبر اکرم در تربیت داشته الگو بودن است. رفتارها را باید با نشان دادن مصداق های عملی نشان دهند. اگر در حاکمیت دروغ و تهمت و فساد رواج پیدا کرد در جامعه پخش می شود.

باید آزادی وجود داشته باشد، نقد باشد و قدرت در مقابل افکار عمومی پاسخگو باشد تا خود اصلاحی صورت بگیرد. بودن محافل و رسانه های آزاد نقشی در جلو گیری از فساد ها دارد. امیدواریم به سوی چنان وضعیتی برویم.

در زمینه مسائل روز حرف هایم تکراری می شود. همه قبول داریم و دارند که وضع بدی است و باید از آن بیرون برویم. صحبت بر سر این که چگونه بیرون برویم.

آیا فقط آمدن هست که ما را به این نتیجه می رساند؟ به این طرف قضیه هم بیاندیشیم. اگر هدف اصلاح امور است و برآورده شدن مطالبات انسانی و معیشتی آیا فقط آمدن فرد خاص و گرایش خاص وضع را بهتر می کند یا بدتر؟
آیا فردی که به عنوان یک شهروند عادی هم محدودیت زیادی برای صحبت کردن و اظهار نظر و سفر کردن دارد و در معرض انواع تهمت ها است، به سادگی اجازه می دهند اوضاع به دست او سپرده شود؟ وقتی می گویند و تهدید می کنند که کسانی باید توبه کنند مرادشان چیست؟ توبه از اصلاح طلبی؟ یا از حقی که هست و از آن دفاع می کنیم؟ چه جرمی رخ داده است که باید از آن توبه کرد؟

اگر صحبت کردن اشتباه است، بله همه اشتباه می کنند! اما آیا فضایی ایجاد می شود که همه اقرار به اشتباه کنند. طرف قدرت و مردم بحث و آسب شناسی کنند. یک طرف خوب بوده و همه چیز درست، یک طرف همه بد و خیانت و جرم؟

بیان اشتباه و جبران آن فضای باز و گفت و گو می خواهد. اگر این فضا باز شود مسلماً اولین کس من و شما خواهیم بود که اشتباهات را می گوییم و آسیب شناسی می کنیم. اما یک طرفه این طرف متهم می شود هرکاری کرده خیانت و جاسوسی و براندازی بوده و حتی حق دفاع هم ندارد. دادگاه ها را دیدیم چطور است.

اگر نگذارند فرد مورد نظر شما بیاید چه پیش خواهد آمد؟

حاصل کار چه خواهد بود؟ کسانی که امید بسته اند دوباره مأیوس نمی شوند؟ کینه ها بیشتر نمی شود؟ و آیا در این صورت اوضاع بدتر نمی شود و درها مسدودتر نمی گردد؟

ما به فکر نجات ایران، بهبود اوضاع و تغییر فضا به صورتی هستیم که کینه ها کمتر شود و بتوانیم حرف بزنیم. برای انتخابات شرط گذاشته نمی شود، ولی آیا نباید انتظار داشت که نتیجه انتخابات تأمین آزادی ها، باز شدن فضا، تغییر فضای امنیتی به سیاسی و ... باشد؟ اما نتیجه انتخابات باید این باشد و تغییر فضای امنیتی را به دنبال داشته باشد. ولی اگر کاری کنیم که محصوران و زندانیان آزاد نشوند، بلکه به تعداد زندانی ها اضافه شود و فضای امنیتی بیشتر شود به هدفمان نرسیده ایم.

دلسوزی شما را می دانم، همه در این شرایط وظیفه داریم. نباید در انتخابات را ببندیم بلکه باید سعی کنیم باز شود، انتخاباتی بهتر و مطلوب تر. فکر کنیم صحبت این که واقعاً این وضعیتی که هست و کشور و مملکت و نظام در معرص تهدید است عوض شود. هرکس بتواند فضا را به این شکل عوض کند باید استقبال کرد. اکنون زمانی نیست که کاری کنیم که خدای ناکرده کینه ها و تقابل ها بیشتر شود. هویت خودمان را نباید ازدست بدهیم. هویت ما درگیری و براندازی نیست. هویت ما اصلاح امور است. نظام هم باید بپذیرد که اصلاح پذیر باشد تا شکاف بین ملت و دولت پر شود. هویت ما عدالت خواهی و آزادی طلبی است. هویت ما دفاع از حقوق انسان ها است. هویت ما به کارگیری نیروهای شایسته، عالم و کاردان است. هویت ما تلاش برای برقراری عدالت بدون تحقیر ملت است. نباید آن را از دست بدهیم.

باید بکوشیم فضایی فراهم بیاید که آزادانه دور هم جمع شویم، معلمی کنیم و حرفمان را بزنیم و حکومت تحملش را در مقابل نقد و انتقاد بالا ببرد و قانع شود که راهی که انتخاب شده راه به نا کجا آباد است؛ با تفاهم و رفع سوء تفاهم ها.

امیدوارم تصمیمی بگیریم که خیر مردم و جامعه در آن باشد.
 

جرس: مجتمع دامداری مهاباد از جمله مجموعه‌های تولیدی بحران‌زده كردستان است كه كارگرانش با وجود سوابق كار ۱۷ تا ۲۶ ساله، ۱۶ ماه است حقوق دریافت نكرده‌اند.

نماینده كارگران مجتمع دامداری مهاباد به خبرگزاری ایلنا، گفت: ۴۳ کارگر این مجتمع دامداری ۱۶ ماه است که به بهانه کمبود منابع مالی حقوق دریافت نکرده‌اند.

او در تشریح جزئیات مشکلات کارگران این واحد تولیدی، افزود: این معوقات مربوط به پنج ماهه اول سال ۹۰ و ۹۱ به همراه عیدی و پاداش بوده و در سال جاری نیز کارگران هنوز هیچ حقوقی دریافت نکرده‌اند.

این کارگر اضافه کرد: با واگذاری مجتمع بزرگ دامداری به بخش خصوصی، مشکلات کارگران این واحد تولیدی آغاز شد بطوری که اینك کارفرما بدون توجه به معیشت کارگران وخانواده‌هایشان از پرداخت ۱۶ ماه حقوق آنان کوتاهی می‌کند.

او با اشاره به سوابق ۱۷ تا ۲۶ ساله کارگران این مجتمع کشتارگاهی اظهار داشت: امنیت شغلی کارگران با افزایش مشکلات این مجتمع کشتارگاهی بیش از پیش به خطر افتاده است به طوری که دو نفر از کارگران با سوابق بیش از ۱۷ سال بدلیل اعتراض به افزایش مشکلات کارگران، با پایان قرار داد کاری اخراج شده‌اند.

گفتنی است مجتمع دامداری مهاباد وابسته به شرکت غدیر سبز، داری زیر مجموعه‌های صنعتی همانند هما مرغ، سردخانه زمزم، و کشت صنعت مهاباد است که پس از سال ۸۶ با بروز برخی نوسانات در بازار و آغاز واردات گسترده گوشت، با واگذاری به بخش خصوصی، از نظر تامین منابع مالی با ۲۱۷ کارگر دچار مشکل شد که در ‌‌‌‌نهایت این کارگران به مرور تعدیل و هم اکنون ۴۳ کارگر این مجتمع به علت عدم دریافت ۱۶ ماه حقوق معوقه با مشکلات معیشتی عدیده ای روبرو شده‌اند.

حسینعلی امیری در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این مطلب گفت: در جلسه چهارشنبه هفته گذشته بررسی لایحه مجازات اسلامی در شورای نگهبان به اتمام رسید و آنچه باقی ماند ارسال از سوی مجلس به رییس جمهور برای ابلاغ است.

وی یادآور شد: لایحه مجازات اسلامی در زمان هاشمی شاهرودی به عنوان رییس قوه قضاییه تهیه و به دولت ارسال شد. پس از ارسال به مجلس این لایحه در کمیسیون قضایی مورد بحث و بررسی‌های مفصل قرار گرفت و در نهایت چهارشنبه هفته گذشته نظرات شورای نگهبان کاملا تامین شد.

این عضو حقوقدان شورای نگهبان تصریح کرد: مستندات فقهی این قانون ده‌ها جلد از فتاوای مراجع تقلید از متقدمین تا متاخرین و همچنین مطالعه تطبیقی در حقوق جزای روز است. 

مهدی تاجیک که به ٢٧ ماه حبس تعزیری محکوم شده، در بهمن ماه امسال برای اجرای این حکم به زندان اوین رفت. وی هم اکنون در بند ٣۵٠ زندان اوین نگهداری می شود.

به گزارش دانشجونیوز، مهدی تاجیک در اردیبهشت سال ١٣٨٩ با حکم قاضی پیرعباس به ٢٧ ماه حبس تعزیری و ٣٠ سال محرومیت از هرگونه فعالیت سیاسی و خبری محکوم شد.

این فعال سابق دانشجویی دو بار در سال های ١٣٨۴ و ١٣٨۵ بازداشت شد. وی سال بعد در دادگاه بدوی به دلیل انتشار مطالبی در نشریه دانشجویی به اتهام اهانت به رهبری به ٢ سال و نیم حبس تعزیری محکوم شد که در دادگاه تجدید نظر این حکم به جریمه نقدی کاهش یافت.

مهدی تاجیک بار دیگر در دی ماه سال ١٣٨٨، پس از وقایع عاشورا، بازداشت و به بند ٣۵٠ زندان اوین منتقل شد.

در اردیبهشت سال ١٣٨٩ تاجیک به اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی به دو سال حبس تعزیری، به اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام به نود و یک روز حبس تعزیری و همچنین به جهت توهین به ریاست جمهوری به یک میلیون ریال جریمه نقدی محکوم شد.

قاضی شعبه ٢۶ دادگاه انقلاب در ادامه حکم صادره، مهدی تاجیک را به مدت ٣٠ سال از حرفه خبرنگاری، تالیف، مصاحبه، مقاله نویسی و حتی تحلیل سیاسی محروم نمود. عضویت، هواداری و همچنین فعالیت موثر در احزاب و گروه های سیاسی و به طور کل ورود در مسائل نظری سیاسی از مصادیق این ممنوعیت عنوان شده است. 

جرس: ۲۳۱ فعال دانشگاهی با صدور بیانیه ای نسبت به تصمیم "غیرکارشناسی" توقف پذیرش دانشجو در دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه صنعتی شریف، اعتراض کردند.

امضا کنندگان این بیانیه که شامل اساتید، دانشجویان و روزنامه نگاران اقتصادی هستند، پرسیده اند: "کدام نگاه غیرکارشناسی و نامنصفانه باعث چنین تصمیمی شده است؟ به سزای کدامین خطا باید این نهاد را مجازات کرد؟ عده‌ای می گویند رقابت‌های سازمانی، برخی می‌گویند علائق سیاسی، حتی گروهی ادعا می‌کنند که دانشگاهی صنعتی نباید کرسی اقتصاد و مدیریت داشته باشد، آیا نباید در دلسوزی این مجریان شک کنیم؟ آیا اسیر زنجیرهای اداری بودن، مترادف نوآوری و صف‌شکنی در فرآیند توسعه شده است؟ آیا قرار است چنین تصمیماتی به بلندنظری دولتمردانی که آنها را اجرا می‌کنند گواهی دهند؟"

متن کامل این بیانیه به نقل از خبرگزاری مهر به این شرح است:

به عنوان «ایرانیان شیفته اعتلای همه‌جانبه کشور»، به توقف پذیرش دانشجو در دانشکده مدیریت و اقتصاد شریف معترضیم. زمانی‌ که فرآیند توسعه میهن عزیزمان با خطری مواجه می‌شود، وظیفه خود دانسته و می‌دانیم که نسبت به آن هشدار دهیم و از آنان که می‌توانند برای پیشگیری از زیان‌های محتمل کاری کنند، یاری بطلبیم. این روزها زمان یکی از این هشدارها فرا رسیده است. اخلال در ادامه کار دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه صنعتی شریف تنها یکی از رویدادهای روزمره شده دیوانسالاری کشور نیست، بلکه تهدیدی‌ست جدی در روند نهادسازی در کشور عزیزمان که زیان‌ها و هزینه‌هایش همیشگی خواهند بود و با گذشت زمان تنها به آنها اضافه خواهد شد.

زمانی‌که توانایی‌ها و منابع ایران را بررسی می‌کنیم، زمانی‌که استعدادها و عشق مردم میهن‌مان را به این کهن بوم و بر بخاطر می‌آوریم، زمانی‌که موفقیت‌های ایرانیان را در صحنه جهانی در همه علوم: ریاضیات، پزشکی، فیزیک و رشته‌های مهندسی می‌بینیم، ناگزیر از خود می‌پرسیم پس چرا به آنجا که باید رسیده باشیم، نرسیده‌ایم. اینجاست که بخاطر می‌آوریم روند توسعه تنها نیازمند منابع طبیعی و استعدادهای انسانی نیست، نرم‌افزار توسعه علومی هستند که به ما می‌آموزند این اجزاء را چگونه ترکیب کنیم و منابع محدودمان را چگونه تخصیص دهیم تا بهترین نتیجه ممکن را بگیریم. مدیریت و اقتصاد نرم‌افزارهای توسعه را در اختیار ما قرار می‌دهند، مایی که از سخت‌افزارهای توسعه چیزی کم نداریم. اینجاست که سهم برنامه‌های آموزشی مدیریت و اقتصاد در روند توسعه کشور از سایر برنامه‌های دانشگاهی پیشی می‌گیرد و این برنامه‌ها اهمیتی ملی می‌یابند. زمانی‌ که یک دانشکده مدیریت و اقتصاد تعطیل می‌شود، فقط یک نهاد آموزشی تعطیل نشده، بلکه نسل‌هایی از مدیران و کارشناسان که می‌توانسته‌اند در روند توسعه کشور نقشی در خور ایفا نمایند، نابود شده‌اند. اینجاست که هزینه اختلال در کار دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه صنعتی شریف تنها محدود به زمان حال نخواهد بود، میهن ما برای حذف فعالیتهای این نهاد آموزشی هر روز، هر ماه و هر سال هزینه خواهد پرداخت. بنابراین، ما امضاکنندگان این بیانیه، به عنوان «ایرانیانی شیفته اعتلای همه‌جانبه کشور»، به تصمیم غیرکارشناسی در زمینه توقف پذیرش دانشجو در دانشکده مدیریت و اقتصاد شریف، معترضیم.

ما همواره به تاریخ کهن سرزمین‌مان و فرهنگ غنی آن بالیده‌ایم، اما هرگز نتوانسته‌ایم فراموش کنیم نهادهای آموزشی، علمی و فرهنگی سرزمینمان بسیار جوانند. هیچ دانشگاهی در کشور ما قدمتی صدساله ندارد، رشته‌های مدیریت و اقتصاد در بسیاری از دانشگاه‌های کشور هنوز نو پا هستند. علاقه مردم ما در دهه‌های گذشته در کسب دانش روز و رسیدن به دنیا در فناوری‌های گوناگون و علوم مختلف باعث شده است تا بسیاری از مستعدترین دانش‌آموزان کشورمان در رشته‌های پزشکی و مهندسی ادامه تحصیل بدهند، گزینه‌ای که در جایگاه خود در خور ستایش است و امروز ایران به تلاش‌های این عزیزان می‌بالد. اما این تلاش‌ها باعث شده است تا برای سال‌ها، تحصیل در رشته‌های مدیریت و اقتصاد و بازرگانی یک اولویت ملی نباشد. امروز ما خوشحالیم که شاهد تحول جامعه در این زمینه هستیم و می‌بینیم که بسیاری از دانش‌آموختگان سایر رشته‌ها با علم به اهمیت روزافزون این رشته‌ها به تحصیل در این رشته‌ها روی می‌آورند. ما بر این باوریم که این تحول روند توسعه کشور را شتاب خواهد بخشید و باعث خواهد شد تا ایران اسلامی با قدرت نقش خود را در صحنه جهانی ایفا کند.

ما بر این باوریم که دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه صنعتی شریف، در ۱۴ سالی که از تاسیسش می‌گذرد، به یکی از پیشتازان تعلیم و تربیت مدیران شایسته و کارآمد و کارشناسان دانشمند و آگاه تبدیل شده است. این نهاد آموزشی کشور نه تنها به جذب و تربیت دانش‌آموختگان از طیف وسیعی از رشته‌های دانشگاهی همت گماشته، بلکه کوشیده است تا نقطه ارتباطی بسیاری از کارآفرینان، مدیران، فعالان صنعت و اقتصاد با جوانان و مدیران نسل آینده باشد. در کنار برنامه‌های آموزشی، این دانشکده به همت اساتید و دوستدارانش کارگاه‌های آموزشی متعدد و گوناگونی را برای گروه‌های مختلف برگزار کرده است. در این کارگاه‌ها دانشجویان از تجربه مدیران صنایع کشور فرا گرفته‌اند و صنعتگران و کارآفرینان با جریان آخرین تحولات دانش روز بیشتر آشنا شده‌اند. دانش‌آموختگان این نهاد، هم اکنون در ده‌ها شرکت و نهاد دولتی و مالی حضور داشته و به گواه مدیران و همکارانشان در زمره نیروهای موثر و پیشتاز این موسسات هستند. همه ما گواه این واقعیت هستیم که دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه شریف، در ۱۴ سالی که از عمرش می‌گذرد، همواره به یک الگوی توسعه بومی، ایرانی و اسلامی سرسختانه متعهد باقیمانده است و کوشیده است تا همواره به همه فعالان این عرصه ارزش دانش و اهمیت تجربه را یادآوری کند.

ما شاهد بوده و هستیم که دانش‌آموختگان این نهاد در هر گوشه‌ای از جهان سفیری بوده‌اند برای جامعه ما و یادآور بزرگی و فرهنگ ایرانیان. در دنیایی که تعدادی از رسانه‌های بین‌المللی همواره در حال سیاه‌نمایی نام کشورمان هستند و قدرت‌های جهانی می‌کوشند تا حضور ایران را کمرنگ نمایند، این گروه موفق شده‌اند تا به بهترین دانشگاه‌های بین‌المللی راه پیدا کرده و در سازمان‌های بین‌المللی مشغول بکار بشوند و به دیگران یادآوری کنند که آنچه که از رسانه‌های مغرض نسبت به ایران می‌شنوند، واقعیت ندارد. بسیاری از کسانی که بخاطر این دانشکده گردهم آمده‌اند، هنوز در فرآیند توسعه کشور و توسعه جهانی فعالند و در شرف آنند که جزء نامداران این عرصه باشند.

باور داریم که این تلاش‌ها، دستاوردها و موفقیت‌ها، خدماتی بزرگ و بی‌نظیر به ایران، جامعه ایران و روند توسعه در ایران هستند. این خدمات را شایسته تقدیر می‌دانیم و خواهان تقدیر از پیشگامان، بنیان‌گذاران و فعالان این دانشکده بوده و هستیم. این تلاش‌ها باعث شده است تا گروه زیادی از دانشجویان از تمام دانشگاه‌های کشور خواهان ورود به این دانشکده باشند و بسیاری از آنها سال گذشته را به مطالعه برای آزمون ورودیش اختصاص داده‌اند. آیا اخلال در کار این نهاد خادم، پاداشی‌ست سزاوار این خدمات؟ و شایسته تلاش‌ها و امید این دانشجویان؟

کدام نگاه غیرکارشناسی و نامنصفانه باعث چنین تصمیمی شده است؟ به سزای کدامین خطا باید این نهاد را مجازات کرد؟ عده‌ای می گویند رقابت‌های سازمانی، برخی می‌گویند علائق سیاسی، حتی گروهی ادعا می‌کنند که دانشگاهی صنعتی نباید کرسی اقتصاد و مدیریت داشته باشد، آیا نباید در دلسوزی این مجریان شک کنیم؟ آیا اسیر زنجیرهای اداری بودن، مترادف نوآوری و صف‌شکنی در فرآیند توسعه شده است؟ آیا قرار است چنین تصمیماتی به بلندنظری دولتمردانی که آنها را اجرا می‌کنند گواهی دهند؟

می‌دانیم که در تاریخ، کسی از مجریان اخلال در فعالیت دانشکده مدیریت و اقتصاد شریف، تقدیر نمی‌کند و از آنها به نیکی یاد نخواهد کرد، حال آنکه بدون شک از این دانشکده و دستاوردهایش همیشه به نیکی یاد خواهد شد؛ همان‌طور که از موسسات مشابه در تاریخمان و در سایر کشورها می شود. بسیاری خواهند پرسید که چه بسیار کارها می‌توانست به انجام برسد اگر این دانشکده ده سال، یا پنج سال یا حتی یک سال دیگر بدون نیاز به صرف انرژی برای مواجهه با این برخوردهای نامنصفانه به کار خود ادامه می‌داد؛ نظریه‌ها ارائه خواهد شد و افسوس‌ها خورده خواهد شد و "ما می‌توانستیم" های بسیاری گفته خواهد شد. مجریان که بازنشستگانی خواهند بود بهانه‌ها خواهند آورد، بخشنامه‌هایی را مستمسک می‌کنند که تقدسی نداشته و ندارند و کسانی را مسئول قلمداد می‌کنند که کسی بخاطرشان نمی‌آورد.

ما نمی‌خواهیم از حسرت خورندگان آینده باشیم. ما می‌دانیم که این آینده می‌تواند آینده این دانشکده نباشد. تاریخ این روزها را هنوز ننوشته‌اند، تقدیر هنوز رقم نخورده است. تقدیر ما و شما می‌تواند این باشد: سال‌های بعد زمانی‌که نام این دانشکده بر زبان می‌آید، زمانی‌که ما دانش‌آموختگان جوان و نامجویش را می‌بینیم که کوشا در راه توسعه ایران گام بر می‌دارند، می‌توانیم با لبخندی امروز را بخاطر بیاوریم و بیاد بیاوریم که در حفظ این نهاد سهمی داشته‌ایم . . .

در پایان، بگذارید امروز هشدار بدهیم و یادآور شویم که کشورهایی که تقدیرشان است که بر سرنوشتشان فرمان برانند، نه با محدودسازی مدرسه‌ها و دانشگاه‌هایشان این تقدیر را مقدر کرده‌اند نه به دست کسانی که تصمیم‌های نسنجیده‌ای از این دست را اتخاذ می کنند. بگذارید امروز یادآور شویم می‌شود کاری کرد که حسرت و آه در پی نداشته باشد ... 

به گزارش مهر، «عده‌ای با افزایش قیمت مسکن از بازار سوءاستفاده می‌کنند.

ما سال گذشته حداكثر نرخ مجاز افزايش اجاره‌بها در قراردادها را ۱۴ تا ۱۵ درصد تعیین کردیم، عده‌ای از مردم هم به ما اعتراض کردند که حداکثر افزایش اجاره‌بها را باید ۱۰ درصد اعلام می‌کردید و در تمام کشورها حداکثر اجاره‌بها این رقم افزایش پیدا می‌کند.

اما ما به آنها اعلام کردیم که این واقعیت نرخ‌هاي اجاره است و حتی دولت چند درصد کمتر از نرخ واقعی هم اعلام کرد؛ زیرا برخی از مالکان اجاره‌بها را بالا نمی‌برند اما میانگینی که از اتحادیه مشاوران املاک گرفتیم افزایش ۲۰ تا ۲۵ درصدی اجاره بها در در سال گذشته را نشان می‌داد؛ بنابراین ما سعی کرده بودیم که کمتر از این نرخ باشد.»

صومعلو با بیان اینکه رشد اجاره‌بها در سال ۹۱ تا ۲۲ درصد هم گزارش شده بود، بیان کرد: میانگین قیمتی که از سوی وزارت راه وشهرسازی اعلام شده بود، در بازار به اجرا رسید و مستاجران مشکلی در خصوص این قیمت نداشتند؛ بنابراین امسال هم اجاره بها افزایش پیدا می‌کند به همین منظور دولت وارد بازار اجاره خواهد شد.

معاون وزیر راه و شهرسازی با بیان اینکه معتقدم: دولت به عنوان بخش حاکمیتی باید در بازار اجاره بها وارد شود، گفت: افتتا‌ح‌های مسکن مهر تاثیر زیادی را بر بازار اجاره‌بها می‌گذارد و ممکن است که قیمت‌ها در این بخش پایین بیاید؛ زیرا مسکن مهر کمک می‌کند که مستاجران صاحبخانه شوند. 

جرس: جانشین رئیس پلیس راهور تهران بزرگ از اجرای طرح امنیتی، اخلاقی در شهر تهران خبر داد.

به گزارش باشگاه خبرنگاران، سرهنگ جمال بذر افشان گفت: با توجه به طرح ضربتی امنیتی، اخلاقی دادستان و واگذاري اين حوزه اختیارات دادستان به مجموعه نیروی انتظامی این طرح در سطح شهر تهران اجرا شد.

وی در ادامه بیان کرد: در راستای اجرای طرح ضربتی امنیتی، اخلاقی پلیس راهور در صورت مشاهده تخلفات از جمله حمل حیوان به خصوص سگ با خودرو، ایجاد آلودگی صوتی، استفاده از شیشه های دودی و استفاده از داروهای روان گردان، مزاحمت نوامیس، رانندگی با پوشش نامناسب، رانندگان این دسته از خودروها را اعمال قانون می کند.

سرهنگ بذرافشان در خاتمه افزود: جریمه حمل حیوان با خودرو برابر قانون 20 هزار تومان ، ایجاد آلودگی صوتی 40 هزار تومان، استفاده از شیشه دودی 50 هزار تومان، استفاده از داروهای روان گردان 200 هزار تومان و توقیف 3 هفته ای خودروهای بدحجابان و خودروهای مزاحم نوامیس که این دو گروه آخر علاوه بر توقیف جهت سیر مراحل قانونی به دادستان عمومی جهت برخورد قاطع معرفی می شوند. 

ترجمه و گزارش از مسعود نورمحمدی: "مرکز مطالعه و تحقیقات بین المللی پاریس"روز پنج شنبه، 25 آوریل 2013 با برگزاری کنفرانسی به بررسی "وضعیت ایران پیش از انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ماه سال 1392" پرداخت.
به گزارش جرس، این برنامه از ساعت 15 و با نمایش فیلم "امتحان" (کنکور)، ساخته ناصر رفائی در سال 2003 آغاز شد. موضوع این فیلم در ارتباط با یک حوزه دخترانه برگزاری کنکور در ایران بود. فیلم با حضور اولین داوطلب در جلو درب حوزه آغاز و با باز شدن درب حوزه برای شروع جلسه کنکور به پایان رسید. در این فیلم مشکلاتی که هر کدام از شرکت کنندگان کنکور با آن مواجه بودند به نمایش گذاشته شد.

پس از پایان اکران فیلم امتحان، خانم عسل باقری، کارشناس سینمای ایران در سخنانی در خصوص این فیلم گفت: "این نوع فیلم ها می تواند جامعه ایران را در خارج از کشور معرفی کند. چرا که کارگردان سعی می کند خوب و بد را در کنار هم به نمایش بگذارد."
او گفت که مقاوت زنان یکی از ویژگی های کلیدی این فیلم محسوب می شود. خانم باقری افزود که این فیلم در زمان ریاست جمهوری آقای خاتمی ساخته شده و خوشبختانه سانسور نشده است.

ایران با حضور آقای خامنه ای تنها برای نمایش عمومی به رئیس جمهور نیاز دارد
بخش دوم این کنفرانس که از ساعت 17 آغاز شد، با سخنرانی رضا اصلان، فارغ التحصیل دانشگاه هاروارد در رشته الهیات و استاد دانشگاه کالیفرنیا ادامه پیدا کرد.
آقای اصلان در ابتدای سخنان خود گفت: "در سال 2008 و هنگامی که باراک اوباما، کاندیدای ریاست جمهوری بود، در مصاحبه با نیویورک تایمز وعده داد، در صورتی که به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده برگزیده شود، بدون هیچ گونه پیش شرطی مذاکره با دولت ایران را آغاز خواهد کرد. اما این موضع آقای اوباما توسط هیلاری کلینتون به شدت مورد حمله قرار گرفت."

او با بیان اینکه "متاسفانه آقای اوباما این موضوع را مانند بسیاری از وعده های انتخاباتی اش، فراموش کرد" گفت: "البته باید توجه کرد که در این مورد، تنها آقای اوباما مسئول نبود بلکه مجموعه ای از مسائل موجب شد تا این اتفاق رخ دهد."
آقای اصلان اولین فاکتور را کنگره امریکا عنوان کرد که مسئول تحریم ها علیه ایران است. او گفت: "در حالی که آقای اوباما در تلاش برای شروع مذاکره با ایران بود، کنگره امریکا مرحله به مرحله تحریم های شدیدتری را علیه دولت ایران تصویب کرد که امکان مذاکره را سخت تر و سخت تر کرد." آقای اصلان افزود: "اعضای کنگره اعتقاد داشتند که این تحریم ها مفید است و ایران را به پای میز مذاکره خواهد کشاند اما در عمل این تحریم ها نه تنها باعث نشد که برنامه هسته ای ایران متوقف یا به تعویق بیفتد بلکه سرعت پیشرفت برنامه هسته ای این کشور نیز افزایش یافت."

او در ادامه با بیان اینکه "این شتاب تا کنون بیش از یکصد میلیارد دلار برای این کشور هزینه داشته است"، گفت: "جان کری دو هفته پیش، از کنگره درخواست کرد تا تحریم های جدیدتری علیه ایران تصویب نکنند. او اعتقاد دارد که فشار به اندازه کافی بر ایران وجود دارد و با تحریم های جدید، امکان مذاکره با ایران کمتر خواهد شد."
او در ادامه گفت: "این تحریم ها فشار بسیار زیادی را بر مردم ایران وارد کرده است. ارزش ریال ایران در مقابل دلار، به شدت سقوط کرده است به گونه ای که ریال ایران درطی 18 ماه، 80 درصد ارزش خود در مقابل دلار از دست داده است. بنابراین نمی توان در حالی که سلاحی به سمت سر طرف مقابل نشانه گرفته شده است، از او خواست تا با شما مذاکره کند."

دومین فاکتوری که آقای اصلان در این خصوص به آن اشاره کرد، فشار بسیار زیاد از طرف بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل و لابی یهودیان امریکا بر رئیس جمهوری امریکا است. او گفت: "در امریکا حدود شش میلیون یهودی زندگی می کنند که به طور معمول بین 80 تا 85 درصد آنها به دموکرات های آمریکا رأی می دهند. بنابراین نیازی نیست که به میزان نفوذ لابی یهودیان در سیاست خارجی امریکا اشاره کنم."
او گفت: "طبیعی است که یهودیان هر موضعی که اسرائیل داشته باشد را تایید می کنند و به اینکه این موضوع خلاف منافع امریکا است یا خیر، توجهی ندارند."

آقای اصلان افزود: "این موضوع، شرایط را برای هر سیاستمداری از جمله رئیس جمهور امریکا سخت تر می کند. "
او در اینجا به یک نکته قابل توجه اشاره کرد: "برای اولین بار در مذاکرات آلماتی در قبال توقف غنی سازی، یک بسته پیشنهادی به ایران ارائه شد در حالی که در مذاکرات قبلی، امریکا اصرار داشت که ایران غنی سازی را متوقف کند بدون اینکه هیچ پیشنهادی در قبال این موضوع داشته باشد."
آقای اصلان، سومین فاکتوری در خصوص شکست مذاکرات را اینگونه بیان کرد: "واقعا نمی دانیم چه کسی در ایران مسئول مذاکرات است، دولت یا آقای خامنه ای؟"

او گفت: "می دانیم که ایران توسط آقای خامنه ای رهبری می شود. برای اولین بار در طی سه سال اخیر، آقای احمدی نژاد به طور علنی به میزان نفوذ و تصمیم گیری رهبر ایران اعتراض می کند."
آقای اصلان در ادامه گفت: "ایران با حضور آقای خامنه ای تنها برای نمایش عمومی به رئیس جمهور نیاز دارد. با تصمیمات اتخاذ شده توسط آقای خامنه ای امکان یافتن راه حل برای شروع و به نتیجه رسیدن مذاکرات، بسیار سخت می شود."
او چهارمین فاکتور را چنین بیان کرد: "ایران نه تنها به دلیل تحریم های شدید بلکه به دلیل شرایط سیاسی کنونی، تمایلی برای مذاکره ندارد."
به اعتقاد آقای اصلان، ایران پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در ماه ژوئن در وضعیت بهتری برای مذاکره خواهد بود. او گفت که پس از انتخابات، مذاکرات امکان پذیر شده و حتی به موفقیت نیز خواهد رسید.

آقای اصلان در پایان با طرح دو پرسش در صدد پاسخگویی به آنها برآمد. او در خصوص این پرسش که "امریکا از مذاکرات خود با ایران چه می خواهد؟" گفت: "ایران غنی سازی را متوقف کند، برخی سایت های هسته ای ایران که مدت هاست بررسی نشده اند، توسط کارشناسان بازدید شوند، سایت فردو تعطیل شود و غنی سازی در کشور دیگری ادامه یابد."
آقای اصلان در خصوص پرسش دوم خود یعنی "ایران در مقابل چه می خواهد؟" آن را مهم دانست که هیچ وقت پرسیده نمی شود. بنابراین او گفت: "ایران می خواهد که حق غنی سازی اورانیوم این کشور توسط رئیس جمهور ایالات متحده به رسمیت شناخته شود."
آقای اصلان در ادامه گفت: "در حال حاضر یک حلقه امنیتی در اطراف مرزهای ایران وجود دارد که باعث نگرانی ایران شده است. ایران یک تضمین امنیتی چه از طرف اسرائیل و چه از طرف امریکا در مقابل حمله احتمالی، پیش از شروع مذاکرات می خواهد. همچنین ایران می خواهد که به طور کاملا شفاف بداند که به ازای هر مرحله از مذاکرات، در چه تاریخی و کدام تحریم ها علیه این کشور، لغو خواهند شد."

انتخابات ریاست جمهوری 92 به شدت کنترل شده خواهد بود
سخنران دوم این کنفرانس آزاده کیان، استاد جامعه شناسی در دانشگاه پاریس هفت بود. خانم کیان سخنان خود را با این سوال شروع کرد که آیا جنبش سبز می تواند در انتخابات ریاست جمهوری به قدرت برسد؟ که در پاسخ گفت: "قطعا خیر؛ حتی اگر آقای خاتمی کاندیدای ریاست جمهوری شود، این انتخابات، موضوع شگفت انگیزی به همراه نخواهد داشت، زیرا به شدت کنترل شده است."
او در ادامه گفت: "جنبش سبز به مدت طولانی، قدرت حاکمه ایران را با مشکلاتی مواجه کرد اما در حال حاضر با توجه به درگیری ها میان احمدی نژاد، مجلس و محافظه کاران، امکان به قدرت رسیدن جنبش سبز وجود ندارد."

خانم کیان افزود: "جنبش سبز مربوط به طبقه متوسط جامعه ایران بود که توسط خاتمی و هاشمی و بسیاری از دانشجویان، فعالان حقوق بشر و روشنفکران حمایت شد اما پس از سرکوب شدید در سال 88 بسیار ضعیف شد. هنوز بسیاری از فعالان این جنبش در زندان هستند و بسیاری از آنها به امریکا یا کشورهای اروپایی پناهنده شده اند. این جنبش به اندازه کافی در ایران دارای سازماندهی نیست. این جنبش چه در سال 88 و چه در حال حاضر، توسط گروه هایی مانند کارگران که از شرایط اقتصادی راضی نیستند، حمایت نشد."

او یکی دیگر از مشکلات جنبش سبز را این موضوع عنوان کرد که سران آن قصد اصلاح دارند در حالی که بدنه جنبش سبز اصلاح را غیر ممکن می داند. خانم کیان همچنین گفت که غالب جامعه ایران انقلابی شبیه سال 57 را نمی خواهند و سعی می کنند تا با توجه به سابقه جنگ ایران و عراق، از خشونت پرهیز کنند.
خانم کیان همچنین در بخش دیگری از سخنان خود به موضوعی در حوزه بین الملل اشاره کرد: "در سال 2006 به راحتی می شد تا میزان محبوبیت احمدی نژاد را در کشور های عربی مشاهده کرد اما در حال حاضر و با توجه به رفتار ایران در قبال بحران سوریه و بر اساس بسیاری از نظرسنجی ها که آخرین مورد آن به تازگی در 27 کشور عربی انجام شده است، میزان محبوبیت احمدی نژاد در این کشورها به شدت کاهش یافته است."

تحریم ها واقعا بر اقتصاد ایران تاثیر گذاشته است
تیری کویل، دکترای علوم اقتصاد و استاد اقتصاد کلان در مدرسه تجارت پاریس، سومین سخنران این مراسم بود. او در سخنان خود تأکید کرد که تحریم ها واقعا بر اقتصاد ایران تاثیر گذاشته است.
آقای کویل افزود: "در سال 2010 میزان بیکاری 15 درصد بوده است که با توجه به تاثیر تحریم ها، این میزان به 36 درصد در نوامبر 2012 رسیده است. به دلیل تحریم های بین المللی علیه بانک مرکزی ایران، بسیاری از کشورها از خرید نفت ایران خودداری کرده اند. به تایید مقامات اوپک میزان درآمد ایران از محل فروش نفت این کشور 50 درصد کاهش داشته است. سقوط شدید ارزش ریال در مقابل دلار امریکا نیز گواه دیگری بر تاثیر تحریم ها بر اقتصاد ایران است. در سال 2010 ارزش هر دلار 10 هزار ریال و در حال حاضر بیش از 32 هزار ریال است. تولید داخلی برنج و گندم به شدت کاهش یافته است و ایران به واردات این دو محصول روی آورده است. اختلاف طبقاتی در ایران به شدت افزایش یافته است. مردم به شدت به خرید دلار، ماشین و خانه علافه مند شده اند، زیرا اعتقاد دارند که با این کار، ارزش پول آنها ثابت می ماند و تورم تاثیری بر آن نخواهد گذاشت."

آقای کویل این واکنش مردم را طبیعی دانست؛ چرا که به اعتقاد او ایرانیان از ابتدای انقلاب با تورم در حدود 20 درصد روبه رو بوده اند و این موضوع چیز جدیدی برای آنها نیست.
البته آقای کویل توجه حاضران را به نکته ای دیگر جلب کرد: "میزان علاقه به صادرات با توجه به تفاوت فاحش دلار و ریال به شدت افزایش یافته است. محصولات ایرانی هر چند کیفیت بالایی ندارند اما برای افریقا وکشورهای آسیای میانه مناسب هستند. افغانستان و عراق نیز که از قدیم مشتری کالاهای ایرانی بوده اند."
او همچنین گفت: "اکثر مردم ایران اعتقاد پیدا کرده اند که باید میزان مالیات را افزایش داد، سیستمی که هیچ گاه در اقتصاد ایران نقشی نداشته است."
بر این اساس او اینگونه نتیجه گرفت: "از آنجا که مسائل اقتصادی، دغدغه اصلی مردم ایران شده است، بنابراین در انتخابات ماه ژوئن حتما کاندیداها باید برنامه و تیم اقتصادی خود را قبل از انتخابات معرفی کنند."

تلاش احمدی نژاد برای مذاکره با آمریکا بدون هماهنگی با رهبر
آخرین سخنران کنفرانس "مرکز مطالعه و تحقیقات بین المللی پاریس" در خصوص "وضعیت ایران پیش از انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ماه سال 1392" فرانسوا نیکولو، سفیر سابق فرانسه در ایران بود. او سخنان خود را با مقایسه تحریم ها علیه عراق در زمان صدام حسین و تحریم های کنونی علیه ایران آغاز کرد.
به اعتقاد آقای نیکولو، سیستم تحریم ها علیه عراق، یک سیستم کاملا امریکایی بود که اکثر کشورها برای فشار هر چه بیشتر بر عراق با آن موافق بوده اند اما در مورد ایران، دو کشور روسیه و چین این سیستم را به ویژه در مورد تسلیحات موشکی و سیستم هسته ای نپذیرفته اند.

او یکی از دلایل اصلی این موضوع را این نکته دانست که دولت احمدی نژاد بیش از تمام دوران تاریخ فروش نفت ایران، در آمد نفتی داشته است.
آقای نیکولو در ادامه گفت :"سیستم هسته ای و سانتریفیوژهایی که ایران در اختیار دارد، جزء امکانات هسته ای پیشرفته محسوب نمی شوند."
همچنین آقای نیکولو، کره شمالی را یکی دیگر از نگرانی های جامعه بین المللی در مورد برنامه هسته ای ایران عنوان کرد. به اعتقاد او اگر ایران تاکنون اطلاعات و امکانات مورد نیاز خود را از کره شمالی دریافت نکرده باشد، قطعا می تواند در آینده آنرا تامین کند.

آقای نیکولو در ادامه گفت: "عربستان سعودی نیز به شدت تلاش می کند تا یخ روابط ایران و امریکا هرگز آب نشود؛ چرا که در آن صورت، ایران با توجه به موقعیت خاص ژئوپلتیک خود در منطقه، به راحتی می تواند نقش قبلی خود به عنوان ژاندارم منطقه را بازپس گیرد."
او قرارداد اخیر فروش تجهیزات نظامی امریکا به عربستان را گواه این مدعا دانست.

آقای نیکولو در ادامه گفت که آقای احمدی نژاد در سال 2009 تلاش کرد تا با امریکا مذاکره کند اما از آنجا که این مذاکرات بدون هماهنگی با رهبر ایران بود، سپاه و آقای خامنه ای او را نبخشیدند و در نتیجه مذاکرات با شکست مواجه شد.
آقای نیکولو سخنان خود را اینگونه پایان داد: "در حال حاضر غرب و ایران هر دو حرف خود را می زنند. ایرانیان از یک سو می گویند که حق غنی سازی اورانیوم ما را به رسمیت بشناسید و از سوی دیگر کشورهای غربی می گویند که غنی سازی اورانیوم را متوقف کنید. امریکا با ویروس های کامپیوتری به سایت های اتمی ایران حمله می کند و اسرائیل دانشمندان هسته ای ایران را ترور می کند. قطعا بدون تغییر این وضعیت مذاکرات به نتیجه نخواهد رسید."
 

به گزارش ایلنا، در این بیانیه که از سوی گروهی از هماهنگ‌کنندگان طومار سال گذشته کارگران برای بازبینی و افزایش دستمزد‌ها نوشته شده‌، آمده است: از سال گذشته به این سو، ماه و فصلی در این مملکت نبوده است که هزینه‌های زندگی به چندین برابر افزایش پیدا نکرده باشد. با اینحال هنوز چند صباحی از آغاز سال جدید نگذشته است که بار دیگر قیمت گوشت و برخی دیگر از اقلام غذایی سر به فلک کشید و از هم اکنون طرح مربوط به افزایش قیمت نان و حاملهای انرژی و حذف ارز مرجع برای کالاهای وارداتی به عنوان سرآغازی دیگر برای چندین برابر شدن هزینه‌های زندگی است.

نویسندگان این بیانیه كه از اعضای اتحادیه آزاد كارگران هستند با انتقاد از تعیین مبلغ ۴۸۷ هزار تومان به عنوان حداقل مزد سال ۹۲ متذکر شده‌اند: دولت همیشه و در هر حالی بهای هر کالایی را که اختیار قیمت گذاری آن بدست‌اش بوده افزایش داده است و به تبع آن بخش خصوصی و صاحبان سرمایه نیز قیمت کالا‌ها و خدمات تولیدیشان را بالا برده‌اند. اما زمانی که نوبت به زندگی و بقا ما کارگران در این مملکت رسیده است دولت نه تنها هیچ مسئولیتی برای تامین معاش میلیون‌ها خانواده کارگری برای خود قائل نشده است بلکه با هر آنچه که در ید قدرتش بوده، تلاش نموده است تا هزینه‌های بحران اقتصادی موجود را به گرده ما کارگران بیاندازد، بطوریکه دولت خود راسا با اخذ ارزش افزوده شش درصدی از هر آن چیزی که با حداقل مزد کنونی بر سر سفره‌های خالی کارگران قرار می‌گیرد هر روزه مشغول [...] از این حداقل مزد ناچیز و خفت بار ما کارگران است.

به اعتقاد این فعالان مستقل صنفی در شرایطی که حداقل مزد جدید حتی برای پراخت اجاره بهای محقرانه‌ترین و دورافتاده‌ترین مسکن‌ها کافی نیست، دولت با تعیین مبلغ ۴۸۷ هزار تومان به عنوان حداقل مزد نشان داد که نه تنها هیچ ارزشی برای برخورداری کارگران از حق داشتن زندگی انسانی قائل نیست بلکه قصد دارد تا به منظور تامین منافع اقتصادی یک اقلیت ناچیز کل هزینه‌های مربوط به اشتباهات اقتصادی خود را بر دوش کارگران سرازیر کند.
نویسندگان این بیانیه با تاکید براینکه «برای ما کارگران هیچ مصلحتی بالا‌تر از تامین معیشتمان که عین شرافتمان است وجود ندارد». یادآور شده‌اند: سال گذشته با جمع آوری طوماری اعتراضی در سطحی سراسری نشان دادیم که چون دیگر تحمل وضعیت موجود را نداریم و تمی‌توانیم بیش از این شاهد فقر و فلاکت و تباهی زندگی خود و خانواده‌هایمان باشیم، درنتیجه دست در دست هم نسبت به وضعیت مشقت بارمان معترض شدیم.

این گروه از فعالان صنفی کارگری در ادامه بیانه خود بابیان اینکه بدون ذره‌ای تردید شرایط مصیبت بار کنونی کارگران در سه دهه گذشته بی‌سابقه بوده است آورده‌اند: دولت و دست اندرکاران حکومتی باید بدانند که دیگر ذره‌ای تحمل برای ما کارگران جهت تداوم وضعیت مشقت بار کنونی باقی نمانده است.

این گروه كارگری در خاتمه بیانیه خود از روز جهانی کارگر به عنوان فرصتی مناسب برای اعلام اعتراض دوباره جامعه کارگری ایران به وضعیت معیشتی کنونی و طرح خواسته‌های قانونی خود یادکرده‌اند. 

سیامک قادری، خبرنگار خبرگزاری دولتی “ایرنا” و وبلاگ نویس بود که پس از حوادث انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ در وبلاگش” ایرنای ما” به نقد وضعیت موجود و عملکرد مسولان خبرگزاری ایرنا در آن دوران پرداخت. پس از چندین بار فیلتر شدن وبلاگش او علیرغم ۱۸ سال سابقه کار در خبرگزاری ایرنا اخراج شد. پس از آن این روزنامه نگار در مرداد سال ۱۳۸۹ در منزلش توسط ماموران امنیتی دستگیر شد و در دادگاه به اتهام تبلیغ علیه نظام، تشویش اذهان عمومی و نشر اکاذیب به چهار سال زندان و ۶۰ ضربه شلاق محکوم شد. او هم اکنون در بند عمومی زندان اوین دوران حکمش را سپری می کند.

فرزانه میرزاوند، همسر این روزنامه نگار و وبلاگ نویس زندانی با اشاره به اینکه مهمترین مشکل زندانیان عقیدتی عدم حق استفاده از تماس تلفنی است،به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران  گفت:« خیلی از خانواده های زندانیان در شهرستان هستند مثلا مادر و پدر سیامک در شهرستان زندگی می کنند و مادرش عمل جراحی زانو داشته و به همین دلیل بنده خدا نمی تواند از پله بالا برود و در این سه سال فقط توانسته دو، سه بار به دیدن پسرش برود که این خیلی آزار دهنده است. خیلی از زندانیان حتی کل اعضای خانواده شان در شهرستان هستند و به این طریق در بیشتر موارد قادر نیستند هر هفته آنها را ملاقات کنند اما اگر زندانیان عقیدتی حق استفاده از تلفن را داشتند حداقل اینقدر بی خبری نبود و اینقدر خانواده ها اذیت نمی شدند.»

فرزانه میرزاوند در خصوص خواسته هایش گفت:« من دیگر به پله اول برنمی گردم که چرا بازداشت همسرم غیرقانونی بوه، چرا در زمان بازجویی نقض حقوق بشر صورت گرفته و چرا زمان انفرادیش طولانی بوده است؟ من دیگر به عقب برنمی گردم اما سوال این روزهایم این است که چرا زندانیان عقیدتی حق استفاده از تلفن را ندارند؟ چرا به آنها سلیقه ای ملاقات حضوری و مرخصی داده می شود و چرا قانون برای زندانیان به طور کامل و مساوی اجرا نمی شود. سوالم این است که چرا سیامک با توجه به اینکه نصف دوران محکومیتش را گذرانده و تا به حال نیز سابقه کیفری نداشته است بر اساس قانون کشور به او آزادی تعلق نمی گیرد؟»

همسر سیامک قادری در خصوص مشکلات خانواده های زندانیان در روزهای ملاقات کابینی ( دوشنبه های هر هفته ) نیز گفت: «ما خانواده ها تمام امیدمان این است که زندگی مشترک مان را روزهای دوشنبه به اشتراک بگذاریم و تلاش کنیم که ملاقات خوبی در آن نیم ساعت داشته باشیم اما هر بار با قانون های جدید و آزار و اذیت های جدید از سوی ماموران زندان مواجه می شویم. سه سال است که هر هفته دوشنبه این روند فرسایشی ادامه دارد و الان خانواده هایی را سراغ دارم که تصمیم گرفته اند هر چند هفته یکبار بیایند از بس که اذیت شدند. اذیت ها به شکل های گوناگون صورت می گیرد و خیلی از ماموران اخلاق خوبی ندارند. مثلا در ملاقات تعطیلات عید من با پسر ۱۵ ساله ام رفته بودم اما ماموران اجازه نمی دادند که پسرم با پدرش ملاقات کند چون شناسنامه اش عکس دار نبود. به التماس افتاده بودم که این بچه می خواهد نیم ساعت پدرش را ببینید شما واقعا فکر می کنید من دست بچه همسایه را گرفتم و آوردم زندان! پسرم شناسنامه اش عکس دار نشده چون هنوز ۱۶ سالش نشده است.»

فرزانه میرزواند در خصوص آخرین وضعیت جسمی این زندانی گفت:« زندانیان چون از محدودیت های خاص زندان برخوردار هستند و دسترسی به مواد غذایی به طور کامل ندارند و همچنین دچار کمبود آفتاب و مواد کلسیم دار هستند مبتلا به بیماری های عمومی مثل دندان درد و کمر درد و یا بیماری پوستی می شوند اما سیامک خدا را شکر مشکل جدی ندارد.»