جنبش راه سبز - خبرنامه

به گزارش جرس، شورای هماهنگی راه سبز امید در بیانیه ی خود آورده است: مردم ما می‌دانند و حاکمان ما هم باید باور کنند که امنیت ملی تنها با تکیه به نیروی نظامی و امنیتی فراهم نمی‌آید بلکه قبل هر چیز با همبستگی اقشار مختلف ملت و دلگرمی آنان به آینده شکل می‌گیرد. این همبستگی و این امید مستلزم توجه ویژه به معیشت اقتصادی و منزلت اجتماعی اقشار زیر فشار و محروم جامعه به‌خصوص کارگران و معلمان است.

متن این بیانیه به شرح زیر است:

به‌نام خدا

روز کارگر و روز معلم بر همه کارگران و معلمان سرافراز ایران زمین مبارک باد.

هم‌زمانی روز جهانی کارگر و روز معلم در ایران اتفاقی خجسته و نماد همبستگی سرنوشت دو قشری است که تولیدکنندگان ثروت و علم و فضلیت و اخلاق در کشور هستند و فعالیت‌ها و جهت‌گیریهای آنها از مولفه‌های بنیادین اقتدار ملی است.

در شرایطی این دو روز مهم را گرامی می‌داریم که کشور همچنان گرفتار بحران‌های عمیق و وسیع اقتصادی، سیاسی و فرهنگی ناشی از هشت سال حکومت خودکامگی و بی‌تدبیری است. بحران‌ها و مشکلاتی که انعکاس اثرات منفی هر یک از آنها بر کیفیت زندگی و معیشت این دو قشر و البته اکثریت مردم ایران روشن است. درحالی‌که فساد در کشور ساختاری شده، امسال با استقرار دولت برخاسته از رای اکثریت ایرانیان، گوشه‌هایی از ابعاد وسیع فساد و ویرانی بر جای مانده از دولت پیشین، آشکار شده است. دولتی که برخی ادعا می‌کردند پاک‌ترین و کاری‌ترین دولت تاریخ ایران است.

کارگران و معلمان ـ در کنار دیگر اقشار مزدبگیر و کم‌درآمد ـ بهتر از گذشته درک کرده‌اند که چرا مشکلات معیشتی و روزمره‌ی آنها با مسائل کلان کشور در ارتباط مستقیم است. آنان به‌وضوح می‌بینند که چگونه محدود کردن آزادی‌ها و بستن دهان‌ها، شکستن قلم‌ها، توقیف مطبوعات مستقل، تقلب در انتخابات، انحصار صدا و سیما، پر کردن زندانها از معلمان و کارگران و دانشجویان و اساتید شریف و روزنامه‌نگاران، و استیلای اقتصاد صدقه‌ای و سوء مدیریت، اجازه می‌دهد در تاریک‌خانه‌های حکومتی ۸۰۰میلیارد دلار درآمد کشور دود شود و کسی هم پاسخگو نباشد؛ چگونه فساد تبدیل به غده‌ای سرطانی شود و در تمام شئونات کشور رسوخ کند و ساختارین شود. در‌حالی‌که درآمد بی‌سابقه نفتی می‌توانست موجب جهش اقتصادی کشور و ارتقاء سطح زندگی و تضمین آینده فرزندان ایران‌زمین باشد، سفره‌ها هر روز کوچکتر شده و افزایش غیر قابل باور تورم و بی‌کاری و انواع آسیب‌های اجتماعی کانون خانواده‌ها را تهدید کرده و جوانان را افسرده و ناامید از آینده ساخته است.

در عرصه بین‌المللی نیز اصرار بر تعقیب سیاست‌های ماجراجویانه فرصت انزوای کشور را برای بیگانگان فراهم کرد. درحالی‌که کارگاه‌ها و واحدهای تولیدی غمگینانه مجبور به تعطیل می‌شوند و دستمزدها به موقع پرداخت نمی‌شوند، مغازها پر از اجناس بجنل خارجی شود و بازارهای داخلی کالا، خدمات و سرمایه سخاوتمندانه به بیگانگان واگذار گردد و تحریم‌های ظالمانه به کام باندهای فساد و به ضرر مردم فاصله طبقاتی را هر روز بیشتر کند.

هموطنان آگاه نیک می‌دانند که خواسته‌ی طبیعی کارگران و معلمان برای عدالت، توسعه و آزادی، خواسته‌ای اساسی برای کشور و خواسته‌های همه‌ی آنهاست. اگر تشکل‌های کارگری آزاد باشند و امکان فعالیت و مشارکت سازنده در حیات اقتصادی و نظارت بر آن را داشته باشند؛ و اگر معلمان بتوانند بی‌دغدغه‌ی معیشت، و آزادانه و بدون ترس و لکنت زبان در کلاس‌های درس خود از حقیقت و فضلیت و اخلاق برای کودکان و جوانان ما سخن بگویند، قطعا کشور به چنین وضعیتی دچار نمی‌شود.

مردم ما می‌دانند و حاکمان ما هم باید باور کنند که امنیت ملی تنها با تکیه به نیروی نظامی و امنیتی فراهم نمی‌آید بلکه قبل هر چیز با همبستگی اقشار مختلف ملت و دلگرمی آنان به آینده شکل می‌گیرد. این همبستگی و این امید مستلزم توجه ویژه به معیشت اقتصادی و منزلت اجتماعی اقشار زیر فشار و محروم جامعه به‌خصوص کارگران و معلمان است.

شورای هماهنگی راه سبز امید ضمن همدلی با کاگران و معلمان ایران، و با حمایت از تلاش‌های دولت اعتدال برای توقف روندهای مخرب اقتصادی، بین‌المللی و سیاسی دولت قبلی و تغییر جهت آن در هشت ماه گذشته، و با ابراز تعجب و اعتراض شدید به عدم صدور مجوز راه‌پیمایی به تشکل‌های صنفی کارگران و معلمان در روزی که سراسر جهان شاهد پاسداشت منزلت آنان است، توجه دولت و همه‌ی مسئولان کشور و هموطنان عزیز با هر دیدگاه سیاسی را بر ضرورت توجه فوری بر مهمترین خواست‌های مشروع و قانونی کارگران و معلمان جلب می‌کند:

۱٫ کارگران و معلمان باید بتوانند متشکل شوند و از منافع خود دفاع نمایند و همچنین در چهارچوب قانون از حق اعتصاب برخوردار باشند. برخورد امنیتی و بازداشت فعالان کارگری و صنفی و جلوگیری از تشکل‌یابی و فعالیت آزاد و قانونی سندیکایی آنها مغایر با منافع ملی کشور و همچنین نقض صریح اصول ۲۶ و ۲۷ قانون اساسی است. به مصلحت همگانی است که این روند هرچه زودتر متوفق و کارگران و معلمان زندانی آزاد و از آنها دلجویی شود. حقوق قانونی تشکل‌های صنفی شناسایی و تضمین گردد و وعده وزیر کار در اجرای سه جانبه گرایی تحقق یابد.

۲٫ درحالی‌که حداقل دستمزد تعیین شده برای کارگران زیر خط فقر است، وعده‌ی دولت و موازین قانونی در خصوص تعیین حداقل دستمزد و افزایش دستمزدها متناسب با تورم رعایت نشده، و در نتیجه، قدرت خرید بخش عظیمی از مردم کاهش نگران کننده‌ای یافته است.

۳٫ در سال گذشته، دو هزار واحد کوچک و بزرگ با مشکل عدم پرداخت به موقع دستمزدها مواجه بوده‌اند. با روند فعلی این رقم در سال جاری افزایشی نگران کننده خواهد داشت. لازم است دولت جدید با اتخاذ تدابیر کوتاه مدت و موثرتر این روند را هرچه زودتر متوقف کند تا وعده‌های مربوط به یافتن راه‌حل‌های میان مدت و درازمدت قابل اعتماد گردد.

۴٫ نرخ مشارکت زنان در بازار کار به ۱۲ درصد کاهش یافته است. در عمل دستمزد زنان همچنان تفاوت غیر قابل اغماضی برای کار مشابه دارد و حدود ۴۰ درصد از زنان کارگر باردار برخلاف قانون شغل خود را از دست می‌دهند. درحالیکه امنیت شغلی زنان بیش از مردان در معرض خطر است، ضرورت دارد با تقویت موازین قانونی و نظارت موثر بر اجرای آنها همراه با رویکردهای فرهنگی مناسب و جدی این معضل حل گردد.

با شادباش دوباره‌ی دو روز گرانقدر معلم و کارگر، امیدواریم با تدبیر و خردپیشگی صاحبان قدرت، و با صبوری و تلاش و کوشش و امید و آگاهی‌بخشی هموطنان آگاه ـ و به‌ویژه کارگران و معلمان عزیز ـ این روزهای سخت برای ایران سپری شود؛ تمامیت‌خواهان به حاشیه روند؛ اقتدارگرایی رنگ بازد؛ آشتی گسترش یابد؛ و کشور با مشارکت تمام شهروندان، و در فضایی دور از خشونت و تهدید و ارعاب در پناه قانون و عدالت، به‌سوی وضعی در خور ایرانیان، گام بردارد.

شورای هماهنگی راه سبز امید

۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۳

به گزارش ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، ظهر پنج‌شنبه ۱۱ اردیبهشت در پی مراسم روز کارگر که در میدان آزادی تهران برگزار شد ۲۳ تن از کارگران اتوبوسرانی تهران که از اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد هستند در میدان آزادی بازداشت شدند.

هنگام بازداشت این کارگران مورد ضرب و شتم، توهین و بدرفتاری قرار گرفتند.

بازداشت شدگان با تویوتاهای قفس دار به زندان اوین منتقل شدند.

اسامی تعدادی از دستگیرشدگان به  شرح زیر است:
1- ابراهیم مددی
2- علی اکبر نظری
3- حسن سعیدی
4- وحید فریدونی
5- مرتضی کمساری
6- محسن حسین تبار
7- ناصر محرم زاده
8- کیومرث الفتی
9- نقی کریمی
10- بهرام اکبری
11- علیرضا توسلی
12- سید روسل طالب مقدم
13- علی پورکریمی
14- محمد سالاری
15- محمد قاسمی
16- سید رضا نعمتی پور
17- سید داود سید فاطمی

از سوی دیگر خانم پروین محمدی ( از اعضای اتحادیه آزاد کارگران) و یک تن دیگر نیز ساعتی قبل از آن در جلوی وزارت کار بازداشت شدند.
 

این در حالی است که امروز حسن روحانی در سخنرانی روز کارگر گفت: کارگران باید بتوانند از طریق تشکل ها و جمعیت های آزاد، صدای خود را آسان تر و شفاف تر به گوش مسئولان و وزارت کار برسانند. آقای روحانی افزود : دولت نباید در این تشکل ها مداخله کند زیرا این تشکل ها مردمی است و دولت صرفا باید زمینه لازم را برای فعالیت این تشکل ها فراهم و از آنها حمایت کند. 

به گزارش رادیو فردا، کمیته دفاع از روزنامه‌نگاران که مرکز آن در نیویورک قرار دارد، در پژوهش سالانه خود می‌گوید که در سال ۲۰۱۳ میلادی، ۲۱۱ روزنامه‌نگار، بخاطر انجام وظیفه حرفه‌ای خود، توسط دولت‌ها، زندانی شدند.

به گفته این کمیته، سال ۲۰۱۳ میلادی، پس از سال پیش از آن، بد‌ترین سال در زندانی کردن روزنامه‌نگاران در تاریخ بوده است.

در سال ۲۰۱۲ میلادی، ۲۳۲ روزنامه‌نگار، به دلیل انجام وظیفه روزنامه‌نگاری توسط دولت‌ها زندانی شدند. اگرچه در سال پس از آن، یعنی در ۲۰۱۳ میلادی این تعداد به ۲۱۱ روزنامه‌نگار زندانی کاهش یافت، ولی دلیل اصلی این امر، نه تغییر سیاست دولت‌ها بلکه پایان گرفتن مدت زندانی تعدادی از روزنامه‌نگاران بوده است.

از جمله در جمهوری اسلامی ایران، تعداد روزنامه‌نگاران زندانی در سال ۲۰۱۳ میلادی، از ۴۵ تن به ۳۵ تن کاهش پیدا کرد چون برخی از روزنامه‌نگاران زندانی، دوران محکومیت خود را به پایان بردند.

دولت جمهوری اسلامی در‌‌ همان حال، سیاست خود در زمینه دادن مرخصی به زندانیان را ادامه داد ولی این امر پایان مدت محکومیت روزنامه‌نگاران زندانی تلقی نمی‌شود.

کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران در جهان، در گزارش خود همچنین تصریح کرده که به رغم انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری اسلامی در ماه ژوئن گذشته، مقام‌های حکومتی به دستگیری‌های جدید و محکومیت روزنامه‌نگاران ایرانی با حکم‌های طولانی مدت زندان، ادامه می‌دهند.

در گزارش سالانه کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران آمده است که برای دومین سال پی در پی، دولت ترکیه، پیشگام زندانی کردن روزنامه‌نگاران در جهان بود و جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین، با تفاوتی اندک پس از ترکیه قرار دارند. این سه دولت، بیش از نیمی از تمام روزنامه‌نگاران زندانی در جهان را دارا هستند و از این جهت رکورد اول تا سوم را همچنان در دست دارند.

در هرسه کشور ترکیه، ایران و چین، مقام‌های دولتی در گفته‌های خود علیه روزنامه‌نگاران، به عناوین و اتهاماتی مانند «توطئه علیه نظام»، «تبلیغات علیه رژیم» و «توهین به مقام‌های عالیرتبه حکومتی» و یا «مغشوش کردن اذهان عمومی» متوسل می‌شوند.

براساس گزارش سالانه کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران جهان، ۱۰ دولتی که سیاست زندانی کردن روزنامه‌نگاران را به «بد‌ترین شیوه» اعمال می‌کنند علاوه بر ترکیه، ایران و چین، به ترتیب دولت‌های اریتره، ویتنام، سوریه، جمهوری آذربایجان، اتیوپی، مصر و ازبکستان اعلام شده‌اند.

این کمیته در پایان گزارش خود تاکید کرده که روزنامه‌نگارانی که ناپدید شده‌اند و یا توسط سازمان‌های غیردولتی مانند گروه‌های جنایتکار و یا شبه نظامیان ربوده شده‌اند، در این گزارش نیامده‌اند. این افراد، با عنوان «گمشده» و یا «ربوده شده» طبقه‌بندی شده‌اند.

به گزارش ایلنا، باقر رجبعلی؛ از اساتید حاضر در این مراسم بود که به بررسی و نقد داستان‌های کوتاه دانشور پرداخت. او گفت: همانطور که می‌دانید تابه حال کمتر کسی به داستان‌های کوتاه سیمین دانشور توجه جّدی کرده است. اغلب؛ این نویسنده نام‌آور را با رمان‌هایش بخصوص "سو و شون" می‌شناسند. این رمان‌ها آنقدر شهرت دارند که داستان‌های کوتاه وی را به حاشیه رانده‌اند.

این منتقد ادبی گفت: سیمین دانشور؛ 4 مجموعه داستان دارد به نام‌های آتش خاموش، شهری چون بهشت، به کی سلام کنم و انتخاب. که در این بخش، به نحوه‌ی شروع و سپس تحول و تکامل دانشور در داستان‌نویسی می‌پردازم.

به گفته‌ی رجبعلی؛ اولین مجموعه داستان دانشور؛ آتش خاموش نام دارد که خودش؛ بعدها آنها را رد کرده و قبولشان نداشته است.

این نویسنده گفت: خانم دانشور سعی کرده ضمن رعایت اعجاز و چارچوب‌های مشخص؛ دفاع از حقوق زنان را داشته باشد ولی نه از نگاه فمینیستی. البته در این داستان‌ها گاه سطحی‌نگری و سانتی‌مانتالیسم و سوز و گدازهای عاشقانه هم ممکن است وجود داشته باشد.

رجبعلی در نقد مجموعه سوم دانشور با عنوان "به کی سلام کنم" کنم نیز گفت: در این مجموعه؛ شاخص‌هایی می‌توان یافت که گسترش آنها در رمان سو و شون به عینه احساس می‌شود.

وی در بررسی چهارمین مجموعه داستان دانشور با نام "انتخاب" هم گفت: این مجموعه دارای نوعی غریب‌نمایی یا همان آشنایی‌زدایی است که اکنون می‌توان آن را شاخصه‌ی کار دانشور در داستان‌های کوتاهش دانست. از این مجموعه می‌توان به داستان میزگرد اشاره کرد که ماجرای آن درباره رستم؛ سعدی؛ حافظ و مهدی اخوان ثالث در آن دنیاست و صحبت از بعضی وقایع و شایعاتی که پیرامون آنها وجود دارد.

این منتقد ادبی؛ بررسی داستان‌های کوتاه دانشور را چنین به پایان برد: دانشور داستان‌های کوتاهش را با تمام وجود و استعداد نوشته اما کاملا از قواعد و دستورالعمل‌های داستان‌های کوتاه بهره نگرفته و از این نظر هم ادعایی ندارد زیرا او در قله‌ای ایستاده که رمان سو و شون؛ این اهمیت را برایش فراهم کرد.

در بخش دیگر این مراسم؛ غلامرضا داوودی با گرامیداشت یاد و خاطره‌ی دانشور گفت: سلام می‌کنم به سیمین آل قلم. مادران چرا ارزش دارند؟ چون به جهان می‌افزایند اما دانشور؛ مادری بود که فرزند نداشت. بچه‌ها را بسیار دوست داشت و مادرانه زندگی کرد. دو روز قبل از مرگش به من گفت: من؛ مادر ملّت ایران هستم.

این نویسنده و پژوهشگر ادبی درباره دیدگاه‌های دانشور گفت: اگر فیلسوفان و مورخان؛ تاریخ را تکثیر می‌کنند، سیاستمداران؛ تاریخ را تغییر می‌دهند و هنرمندان؛ هرکدام با چشم خود جهان را تعبیر می‌کنند اما دانشور در چشم خود؛ جهان را با دید مهربانی دید. نگاه مهربان او هنری بود. کلام او در هنر می‌درخشد و نگرشی زیبا در آثارش وجود دارد.

داوودی درخصوص رمان‌های دانشور گفت: رمان‌های سیمین دانشور به زیبایی طرح فرش ایرانی می‌ماند. دایره مرکزی کوچکی که گسترش پیدا می‌کند. وحدتی در کثرت. کثرتی در وحدت. جملات در رمان‌های او کوتاه هستند ولی وقتی بیان می‌شوند دنیایی از معانی دارند. اگر او برای دل خود می‌نوشت؛ می‌توانست نویسندگی را کنار بگذارد ولی از دل خود پرواز کرد و به جامعه رسید.

او در ادامه اظهار داشت: سیمین به رنگ‌ها حساس بود. رمان‌های او سیاه نبودند. در آنها دوهزار و ششصد و هفتاد و نه بار از رنگ‌های گوناگون نام برده شده که در بین آنها؛ سیاه 14 درصد و دیگر رنگها 86 درصد سهم دارند و یک چیز مشترک که در همه‌ی رمان‌های دانشور موج می‌زند؛ عشق است.

غلامرضا داودی در پایان با اشاره به رمان گم‌شده‌ی دانشور گفت: برخی می‌گویند این کتاب در تخیل سیمین وجود دارد اما این‌طور نیست. او خودش کتابش را برای من خوانده است. این ما هستیم و نمی‌گذاریم که کتاب آتش خاموش چاپ شود. من نوشته‌های پراکنده‌ی سیمین دانشور را جمع‌آوری کرده‌ام و به زودی به چاپ می‌رسانم. سیمین دانشور تمام نشده است. او هر سال با شکوفه‌های اردیبهشت قصرالدشت شیراز شکفته می‌شود.

به گزارش تارنمای این مرجع تقلید، ایشان در بیان اهمیت توجه به رفع مشکلات مردم تصریح کرد: همانگونه که از روایات به دست می آید ثواب اعمال خیر در ماه رجب زیاد است. پس بهتر است انسان در این ماه مبارک عبادتی را برگزیند که آن عبادت افضل از سایر عبادات است. یکی از عباداتی که ما را به انجام آن تشویق کرده اند همین رسیدگی به نیازمندان و رفع گرفتاری آنهاست. همه ما باید نسبت به مشکل اطرافیان خود احساس وظیفه کنیم.

همزمان آیت‌الله حسین وحید خراسانی، از مراجع تقلید شیعیان با بیان اینکه در گذشته در اثر سهل‌انگاری‌ها سرمایه‌های بسیاری به باد رفت، اظهار داشت: قرآن می‌گوید با همه مردم به زبان خوب سخن بگوییم، نباید با فحش و تشر سخن بگوییم و دشمن تراشی کنیم.

به گزارش «تابناک»،  پیش از ظهر پنجشنبه، در دیدار محمود واعظی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات و هیأت همراه که در دفتر این مرجع تقلید برگزار شد، با تأکید بر اینکه باید در همه کار‌ها ‌اتکاي به خدا و توکل به امام زمان در نظر گرفته شود، گفت: باید در کار‌ها به خدا اتکا کنیم،نه به دیگران، اگر همه به خدا و قرآن متکی شویم و امام زمان را راضی نگه داریم، همه کار‌ها اصلاح می‌شود.

وی در ادامه با بیان اینکه خداوند در قرآن می‌فرماید: «با همه مردم به خوبی سخن بگویید»، تأکید کرد: نباید با فحش و تشر سخن گفته شود. در گذشته با برخی سخنان دشمن تراشی کردیم. نباید با سخنانمان کشورهایی حتی مانند رژیم صهیونیستی را بزرگ کنیم. اگر کسی عرضه دارد، باید در عمل نشان دهد، نه در حرف.

این مفسر قرآن کریم ادامه داد: همان طور که سران کشور برای این مملکت محترم هستند، سران دیگر ممالک نیز برای مردم آن‌ها محترم هستند و معنی ندارد به آن‌ها فحش دهیم.

وی با تأکید دوباره بر این آیه قرآن که «با همه مردم با زبان خوب صحبت کنید»، به ذکر روایتی از برخورد پیامبر اکرم (ص) با دختر حاتم طایی پرداخت و اظهار داشت: روزی دختر حاتم طایی نزد رسول خدا مشرف شد و حضرت عبای خود را زیر پای آن دختر فرش کردند. در این هنگام اصحاب حضرت گفتند، او مشرک است و پدرش نیز مشرک بود. چرا چنین کاری کردید؟ پیامبر اسلام (ص) در پاسخ اصحاب فرمودند: «اکرام کنید کریم هر قومی را».

آیت‌الله وحید خراسانی ادامه داد: اگر این اخلاق مد نظر پیامبر اسلام (ص) را با سنی‌ها، نصارا و پیروان دیگر ادیان و همچنین دولت‌های غربی داشته باشیم، اوضاع عوض خواهد شد.

خدمت به مردم، افضل عبادات است

وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: هر کسی به هر کاری گمارده می‌شود، باید دو شرط داشته باشد؛ یکی اینکه عالم به آن کار باشد و دیگر آنکه امین به آن کار.

این مرجع تقلید شیعیان در پایان با بیان اینکه خدمت به این مردم، افضل عبادات است، به بیان توصیه‌هایی به وزیر ارتباطات و هیأت همراه پرداخت.

به گزارش مهر، رئیس جمهور با بیان اینکه من سال 93 را سال رونق تولید و شکستن رکود اقتصادی اعلام می کنم گفت: دولت مصمم است قفل تمام تحریم‌های نابجا علیه ملت ایران را بشکند چرا که تحریم های نابجای قدرت های بزرگ علیه ملت ایران برای همه مردم ما درد و رنج بود به ویژه برای کارگران عزیز دولت مصمم است با حفظ حقوق ملت ایران در سایه تعامل با جهان درها را به روی صادرات کالاهای ایرانی باز کند.

حسن روحانی خطاب به وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی گفت: اولین قدم در اشتغال امنیت شغلی کارگران عزیز است که شما باید آن را لحاظ کنید.

وی تاکید کرد: آقای وزیر! نگذارید خانه کارگری بی فروغ بماند، چراغ کار و اشتغال در سراسر ایران عزیز ما باید همواره تابناک باشد.

روحانی خطاب به ربیعی اعلام کرد: من در کار و تلاش و تولید، تبعیض جنسیتی را نمی پذیرم. زنان و مردان ما در صحنه کار و تلاش و فعالیت های برابر باید از امتیاز و حقوق برابر برخوردار باشند و فعالیت کارگران به معنای حرکت سریع، چرخش تولید و اشتغال است.

همچنین رئیس جمهور به کارگران وعده داد در همین سال جاری اقدامات لازم برای مسکن کارگران آغاز خواهد شد و دولت در کنار وزارت تعاون، کار و رفاه اقدامات لازم را برای شروع این کار بزرگ و عظیم آغاز خواهد کرد.

وی همچنین در زمینه پوشش دفترچه بیمه کارگری گفت: شنیده ام برخی از کارگران ساختمانی از این امتیاز محروم هستند و آقای ربیعی باید برای حل مشکلات کارگران ساختمانی فصلی اقدام جدی انجام دهد.

همچنین روحانی بدون اشاره به عدم صدور مجوز برای تظاهرات کارگران در روز جهانی کارگر توسط دولت، ادعا کرد: باید زمینه تشکل های مدنی، مردمی و انجمن های خاص در میان کارگران آزاد و بدون مشکل باشد.

وی اضافه کرد: کارگران باید بتوانند از طریق تشکل ها صدای خو د را به گوش مسئولین و وزارت کار راحت تر و شفاف تر برسانند.

رئیس جمهور با تاکید بر اینکه دولت ها نباید در تشکل ها دخالت کنند گفت: تشکل ها باید مردمی باشند و دولت ها باید بستر لازم را برای فعالیت و امنیت این جمعیت ها انجام دهند.

وی کارگران را ستون فقرات تولید کشور دانست و گفت: اگر ما امروز از استقلال و خودکفایی سخن می گوییم، اگر امروز از تولید داخلی حرف می زنیم و از تولید داخلی خود حمایت می کنیم همه و همه در سایه کار و تلاش کارگران عزیز و پرتلاش این سرزمین است.

روحانی ادامه داد: آن روز که انقلاب می خواست در مسیر پیروزی قرار گیرد این کارگران انقلابی و فداکار بودند که در خیابان های تهران و شهرستان ها حماسه انقلابی آفریدند و انقلاب ما را به راهوری امام عزیز و بزرگوارمان به پیروزی رساندند.

رئیس جمهور تاکید کرد: اگر آن روز که سخن از استقرار نظام اسلامی در سال 57 و 58 رود این حضور کارگران عزیز در صحنه های مختلف بود که در برابر انواع توطئه ها ایستادند و اگر دفاع مقدس پیش آمد این کارگران عزیز بودند که در صحنه نبرد به عنوان بسیجی و سرباز و جهادگر در همه بخش های پشتیبانی برای دفاع مقدس حضور داشتند.

وی همچنین با اشاره به سال فرهنگ و اقتصاد گفت: برای اجرایی شد این شعار کارگران عزیز ما هستند که باید در صحنه اقتصاد و فرهنگ بار سنگین تحول و تولید کشور را بر دوش بگیرند.

روحانی با اشاره به پیشرفت کشورهای نوظهور در آمریکا و آمریکای لاتین گفت: این کشورها که در مسیر پیشرفت قرار گرفته اند به خاطر استفاده از معادن زیرزمینی شان نیست. اگر امروز پیشرفت در کشورهای نوظهور می بینیم تنها در سایه کار و تولید و فعالیت است و ما باید الگوی توسعه آینده کشورهای بر مبنای اشتغال جوانان عزیزمان طراح ی کنیم.

وی با بیان اینکه امروز میلیون ها جوان تحصیل کرده آماده به اشتغال هستند گفت: دولت تدبیر و امید در سایه حمایت شما سال 93 را سال رونق تولید و شکستن رکود اقتصادی اعلام می کند.

رئیس جمهور همچنین گفت: بسیاری از کارگران ما بنا بر آن چه از گزارشاتی که در اختیار من قرار گرفته است بخش کارگری جامعه ما از مساله مسکن رنج می برند که در همین سال جاری اقدامات لازم برای مسکن کارگران آغاز می شود.

وی با بیان این که کشور ما روزی آزاده و سربلند است که در مزارع و کارخانه ها کارگران عزیز با نشاط و بدون دغدغه مشغول به کار شوند گفت: دولت برای این که این دغدغه ها برطرف شود در همین سال 93 مصمم است در زمینه بهداشت و سلامت مردم به ویژه کارگران قدم های جدی را بردارد.

روحانی خطاب به ربیعی گفت: بیمارستان های تامین اجتماعی باید در مسیر بهبود عملکرد قرار گیرند.

وی تصریح کرد: ما یک بیمارستان میلاد نمی خواهیم، ما می خواهیم بیمارستان های میلاد در استان های مختلف و شهرهای مختلف خدمات خودشان را به کارگران عزیز ارایه دهند.

رئیس جمهور با تاکید بر اینکه دفترچه های بیمه درمانی باید ارزششان ارتقا یابد گفت: مردم ما از نظر مساله درمان نباید دغدغه داشته باشند.

وی همچنین با اشاره به اقدامات دولت در زمینه اشتغال های کوچک از جمله صنایع دستی و گردشگری گفت: طبق آمار اول اردیبهشت ماه گردشگران خارجی ورودشان به ایران نسبت به ماه مشابه سال قبل دو برابر افزایش یافته است لذا باید زمینه گردشگری داخلی و خارجی را افزایش دهیم تا در سایه فعال شدن گردشگری بخشی از بیکاری های جامعه مرتفع شود و مسیر اشتغال در مسیر درست پویایی قرار گیرد.

روحانی با تاکید بر اینکه مدیریت بخش تولید باید متحول شود گفت: باید سرمایه و تکنولوژی وارد کشور شود تا کار رونق یابد.

وی تصریح کرد: دولت مصمم است قفل تمام تحریم های نابجا علیه ملت ایران را بشکند چرا که تحریم های نابجای قدرت های بزرگ علیه ملت ایران برای همه مردم ما درد و رنج بود به ویژه برای کارگران عزیز دولت مصمم است با حفظ حقوق ملت ایران در سایه تعامل با جهان درها را به روی صادرات کالاهای ایرانی باز کند.

رئیس جمهور با بیان اینکه اگر مسیر صادرات کالا را هموار کنیم اشتغال و تولید رونق می یابد گفت: ما باید منابع ارزی مان را مدیریت کنیم و نباید آن جا که ضرورت ندارد کالاهای ساخته شده وارد کشور شود.

وی توضیح داد: در سال های گذشته ما بیشتر برای کشورهای دیگر اشتغال ایجاد کردیم و با وارد کردن محصولات ساخته شده خارجی بر بیکاری جوانان دامن زدیم.

روحانی ادامه داد: ما باید تکنولوژی، سرمایه و ابزارهای اولیه وارد کشور کنیم اما کار باید به دست کارگر ایرانی باشد.

وی افزود: ما در سایه هموار کردن مسیر تولید تعامل سازنده با جهان را پیش می گیریم و قدم به قدم برای رفع تحریم ها زمینه رشد و اشتغال و تولید را فراهم خواهیم کرد.

رئیس جمهور با اشاره به بنادر جنوب که کارگران ایرانی در آن مشغول به فعالیت هستند گفت: ما باید بنادر و مزارع خود را آباد کنیم.

وی با اعلام این خبر که در زمینه مسایل کشاورزی در سال 93، 200 هزار هکتار زمین را تحت آبیاری مدرن قرار خواهیم داد گفت: در طول 33 سال گذشته یک میلیون و 200 هزار هکتار زمین تحت آبیاری تحت فشار قرار گرفته اما ما می خواهیم تنها در سال 93 حدود 200 هزار هکتار زمین را تحت آبیاری مدرن قرار دهیم که در سایه آن صدها هزار نفر مستقیم و غیرمستقیم مشغول کار می شوند.

روحانی همچنین در زمینه اشتغال در حوزه فناوری اطلاعات گفت: در حوزه آی.سی.تی امسال پهنای باند اینترنت به دو برابر افزایش یافته است و ما این افزایش را ادامه خواهیم داد.

وی با بیان این که امروز با ده ها شرکت بزرگ در سطح جهان مشغول مذاکره هستیم گفت: ما می خواهیم به جای خرید دارو کارخانه های تولید دارو در ایران آغاز به کار کند تا اینکه حتی بتوانیم بخشی از داروهای منطقه را خودمان تامین کنیم.

رئیس جمهور همچنین با بیان که در بخش گاز، نفت، صنایع و معادن نیز قدم های بسیار خوبی آغاز شده است گفت: می خواهیم تمامی سواحل جنوبی کشور را از سیستان تا خوزستان آباد کنیم و با راه و راه آهن خط لوله نفت، گاز، صنایع انرژی بر، پتروشیمی و ایجاد بنادر بزرگ بتوانیم سواحل جنوب را با دستان پرتوان شما کارگران عزیز که من نیز افتخار می کنم دست همه کارگران ایرانی را ببوسم آبادتر و سرفرازتر کنیم.

وی همچنین با بیان اینکه اقتصاد مقاومتی به دست شما کارگران اجرایی خواهد شد گفت: فرهنگ و اقتصاد به دست شما عملیاتی می شود و ما باید عدالت را در زمینه اشتغال محقق سازیم و استانها و مناطقی که در کشور ما محرومیت بیشتری دارند باید در آنها برنامه ریزی بیشتری برای اشتغال انجام شود.

رئیس جمهور همچنین خطاب به وزیر کار ادامه داد: از وزارت کار می خواهم که برای تعلیم و تربیت و آموزش فنی و حرفه ای این آموزشگاه ها را به مناطق مختلف کشور گسترش دهد.

وی با بیان این که علیرغم تبلیغات دشمنان ایران سال 93 سال پررونق و با نشاط خواهد بود گفت: ما با کمک شما کارگران عزیز ایرانی آبادتر خواهیم داشتم.
 

به گزارش کلمه، در این شکایتنامه که در تاریخ ششم اردیبهشت خطاب به دادستان تهران ارسال شده آمده است: “متاسفانه تمام کسانی که قانونا مکلف به ارائه گزارش و تایید صدمات وارده هستند، خود با علم و آگاهی کامل و از روی عمد با مباشران که مظنونان جرم، مشارکت و معاونت کرده و در مقابل خواسته های زندانیان سکوت می نمایند”.

امضاکنندگان این شکایتنامه ضمن بر شمردن گزارش ها و مستندات متعددی که از سوی زندانیان و خانواده های ایشان به مسولان ارائه شده است، تصریح می کنند: “مسلما هر انسان منصفی می پذیرد که علت عدم رسیدگی به وضع مصدومان، عدم ثبت آثار جرم و عدم اجازه ملاقات با افراد و نمایندگان پیگیر موضوع و مسئولان بی طرف کشوری بوده است. در این مدت ۱۰ روز چیزی جز اتلاف وقت جهت بهبودی مصدومان و از بین رفتن آثار و علائم ضرب و جرح صورت نگرفته است.”

در این مدت حتی پزشکان حاضر در بهداری زندان اوین نیز حاضر به ثبت میزان صدمات زندانیان در پرونده پزشکی یا اعزام آنها به مراکز درمانی (جز دو مورد) شده اند.

گفتنی است در این شکایتنامه اعمال مسئولان و افراد درگیر در این تهاجم بر خلاف اصولی از قانون اساسی و نیز موادی از قانون آیین دادرسی کیفری، آیین نامه سازمان زندان ها و قانون رسیدگی به تخلفات اداری دانسته شده و زندانیان آسیب دیده تاکید کرده اند که بر اساس مواد ۱۲۵، ۱۲۶، ۵۷۰، ۵۷۴، ۵۷۶، ۶۰۴، ۶۰۵ و ۶۱۴ قانون مجازات اسلامی خواستار مجازات مرتکبان هستند و یادآور شده اند که طبق مواد ۲ و ۳ قانون مجازات، اعمال نفوذ بر خلاف حق و مقررات قانونی بوده و جرم و قابل مجازات است.

اسامی زندانیان آسیب دیده و شاکیان به شرح زیر است:

مهرداد آهن خواه

اسدالله اسدی

وحید اصغری

اکبر امینی ارمکی

اسماعیل برزگری

عماد بهاور

امید بهروزی

سروش ثابت

امین چالاکی

سعید حائری

داور حسینی وجدان

مهدی خدایی

یاشار دارالشفاء

محمد داوری

امیر دوربین قاضیانی

هوتن دولتی

علیرضا رجایی

سیدحسین رونقی ملکی

مصطفی ریسمان باف

مصطفی عبدی

مسعود عرب چوبدار

سهیل عربی

فرشید فتحی

پیمان کاس نژاد

مجید محمدی معین

آرش همپای

به گزارش ایسنا، کوثر آوینی در متن یادداشتی که با عنوان «ممکن است یادش رفته باشد؟» نوشته، آورده است:

«هر سال در این روزها، روزهای «سالگرد شهادت سیدمرتضی آوینی» نگاه می‌کنم تا ببینم کسی که می‌گوید «دوست»، «همکار»، «هم‌رزم»، «همراه» و «هم‌دل» او بوده‌ قرار است چه بگوید و چه تصویری از او بسازد. شاید نکته‌ی جدیدی در حرف‌ها و نقل خاطراتش باشد که کمک کند به وضوح بیشتر شخصیت او.

می‌بینم که می‌گوید «اختلافی میان کیهان و آقای آوینی وجود نداشت و تنها یک مقاله در کیهان چاپ شد که آن هم درباره‌ی مجله‌ی سوره بود» و من فکر می‌کنم که مگر ممکن است یادش رفته باشد موضع‌گیری تند کیهان در زمان چاپ کتاب «هیچکاک همیشه استاد» را و مگر خبر ندارد که مهدی نصیری به همه گفته بود که دیگر با سوره و مواضع سردبیرش همراهی نخواهد کرد.

می‌گوید «باقی مقالات در روزنامه‌ی جمهوری اسلامی چاپ شده بود که خط و ربطش معلوم است» و من فکر می‌کنم مگر ممکن است نداند که در آن سال‌ها روزنامه‌ی جمهوری اسلامی خط و ربط جداگانه‌ای نداشت و نشریاتی از قبیل کیهان و رسالت و جمهوری اسلامی موضع‌گیری فرهنگی واحدی داشتند و همه‌شان قرار بود سوره را «بزنند».

می‌گوید «چطور ممکن است آقای آوینی به سینمای اسلامی اعتقاد نداشته باشد وقتی نوشته است: حقیقت سینما امری معنوی و الهی است. تفکر وحیانی اسلام امکان ظهور و بروز در سینما دارد، مشکل است اما ممکن است» و من فکر می‌کنم یعنی ممکن است جمله‌ی ابتدایی این پاراگراف را ندیده باشد که در آن به‌صراحت آمده «من این تعبیر سینمای اسلامی را نمی‌پسندم».

می‌گوید «شهید آوینی حتما باید مورد استفاده‌ی سیاسی قرار بگیرد» و من فکر می‌کنم او که مدام از «آوینی» نقل‌ قول می‌کند، مگر ممکن است مقاله‌ی جمهوریت یا اسلامیت را نخوانده باشد که در آن به‌صراحت نوشته شده«…ما اجازه نداده‌ایم که هیچ ضرورت سیاسی، هرچند به‌حق، بر کارمان سایه بیندازد. نه از آن لحاظ که سیاست را منتزع از هنر و فرهنگ بدانیم، بل از آن جهت که شأنیت هنر و فرهنگ چنین اقتضا دارد… هنر و فرهنگ را همچون ابزاری برای کار سیاسی نگریستن بی‌رودربایستی سیاست‌زدگی است و از سر جهل نسبت به حقیقت هنر و فرهنگ برمی‌خیزد»؛ و باز فکر می‌کنم که اگر هم ندیده باشد، مگر ممکن است نداند که سیدمرتضی آوینی، با مدرک فوق‌لیسانس و سابقه‌ای که در دوران جنگ از خود بر جای گذاشت، پس از پایان جنگ به‌راحتی می‌توانست به یکی از مدیران سیاسی کشور تبدیل شود، اما نخواست و نپذیرفت و فکرکردن و نوشتن در عرصه‌ی فرهنگ (و نه سیاست) را انتخاب کرد.

می‌گوید «آن اواخر اختلاف کوچکی بین کیهان و سوره در نحوه‌ی پرداخت پیش آمد اما نه در محتوا» و من فکر می‌کنم مگر امکان دارد نداند که سیدمرتضی آوینی باز در همین مقاله‌ی جمهوریت یا اسلامیت به‌طور علنی نوشته است که طریق مجله‌ی سوره از روزنامه‌ی کیهان مستقل و متفاوت است و آنجا که روزنامه‌ی کیهان رویکرد سیاسی دارد، مجله‌ی سوره رویکرد فرهنگی را پیشه کرده است؛ و یا مگر ممکن است رفیق آوینی بوده و در سوره رفت‌وآمد داشته باشد و خبر نداشته باشد که روزنامه‌ی کیهان در سال ۱۳۷۱ در ماجرای «خنجر و شقایق» از چاپ جوابیه‌ی دومی که آوینی نوشت سر باز زد.

می‌گوید «جنبه‌ی عملی کار آوینی به‌شدت از جنبه‌ی نظری او مهم‌تر بوده» و من فکر می‌کنم که مگر امکان دارد نداند که ویژگی تمایزبخش نحوه‌ی فیلمسازی سیدمرتضی آوینی در پی نوع‌نگاه او به عالم (به‌طور عام) و به فیلمسازی (به‌طور خاص) به‌وجود آمد و از همین رو مقالاتی که در سه سال آخر حیاتش نوشت ثمره‌ی سال‌ها تفکرش بود و اهمیت آن، اگر نگوییم بیشتر از کار عملی‌اش، حداقل به‌همان اندازه بوده است.

می‌گوید «آوینی هیچ‌گاه تغییر و تحول به معنای بازگشت یا تغییر مسیری جدی در این دوره چند سال آخر حیات نداشت» و من فکر می‌کنم یعنی ممکن است او تفاوت میان تحول و تغییر را فراموش کرده و یادش رفته باشد که اتفاقا اصل نزاع همین بود که خیلی‌ها، تغییر برخی اعتقادات و رویکردهای او را به پای تحولش می‌گذاشتند و اتفاقا سیدمرتضی آوینی در دو سال آخر حیاتش، تغییر کرده بود؛ او در همه‌ی مقاطع زندگی‌اش (از دوران جوانی و قبل از انقلاب گرفته تا زمان جنگ و پس از آن) مشغول تفکر بود و با شهامتی کم‌نظیر، راه را بر مسیر فکری خود بازگذاشت و هرگز از این نهراسید که نتیجه‌ی تفکراتش، نقض‌کننده‌ی دریافت‌های قبلی‌اش شود. او هرگاه به این نتیجه رسید که تصورات قبلی‌اش اشتباه بوده، به صراحت به بیان دریافت‌های جدید و متفاوت خودش پرداخت و این را می‌توان با مقایسه‌ی مقالاتی که در سال‌های مختلف درباره‌ی سینما نوشته، فهمید.

می‌گوید «آوینی تاوان حرکت‌های همکارانش را می‌داد چراکه به نیروهایش میدان می‌داد و پشت سر آنها می‌ایستاد» و من فکر می‌کنم مگر ممکن است نداند که سیدمرتضی آوینی نزدیکی فکری زیادی با همکارانش در مجله‌ی سوره (ازجمله مسعود فراستی) داشت و اگرچه هرگز سعی نکرد اعتقادات شخصی خودش را به‌عنوان معیار چاپ مطلب در مجله درنظر بگیرد، اما هیچ‌گاه دست به انتشار نوشته‌ای (یا طرح گرافیکی) نزد که به‌کلی با مبانی اعتقادی خودش در تضاد باشد و همین بود دلیل آن‌که پشت همکارانش در مجله‌ی سوره می‌ایستاد. و فکر می‌کنم مگر ممکن است خبر نداشته باشد که بسیاری از منتقدانش در یکی دو سال آخر، نسبت به همکارانی که در مجله امکان کار به آنها داده بود اعتراض داشتند و آثار آنها را پیشاپیش و فارغ از این‌که چه نوشته یا طراحی کرده بودند، مردود می‌دانستند.

می‌گوید «کیهان در انتقاد خود آوینی را لیبرال ننامیده بود بلکه گفته بود در این شرایط که حوزه هنری کلی کتاب چاپ‌نشده دارد شما چرا این کتاب را به مسائل دیگر اختصاص دادید» و من فکر می‌کنم که چطور حواسش نیست «هیچکاک؛ همیشه استاد»از ابتدا کتابی نبوده که قرار باشد جای کتاب‌های چاپ‌نشده‌ی حوزه را بگیرد بلکه ویژه‌نامه‌ی «سینمایی» مجله سوره بوده و نمی‌توانسته به «مسائل دیگر» اختصاص پیدا کند؛ و مگر نخوانده و ندیده که از نظر سیدمرتضی آوینی، سینما و هیچکاک جایگاه والایی داشتند.

می‌گوید که «بستگان شهید آوینی برای دارودسته‌سازی از اسم آوینی استفاده می‌کنند و مثلا در انتخابات برای رأی‌آوردن استفاده‌ی ابزاری از نام شخصیت‌هایی همچون آوینی می‌کنند» و من فکر می‌کنم یعنی ممکن است ندیده باشد سایت‌ها و روزنامه‌هایی را که در ده، دوازده سال اخیر، در آستانه‌ی هر انتخابات، از نامه‌ای که سیدمرتضی آوینی خطاب به سیدمحمد خاتمی، وزیر فرهنگ و ارشاد نوشته، چه سوءاستفاده‌ای می‌کنند و سعی می‌کنند این‌ را جا بیاندازند که «شهید آوینی» با شخص آقای خاتمی رئیس‌جمهور و هر کس به ایشان منتسب است و همه‌ی اصلاح‌طلب‌ها به‌طور کلی، مشکل دارد. پس چرا آن موقع اعتراض نکرده بود و نگفته بود از اسم آوینی استفاده‌ی انتخاباتی نکنند؟

می‌گوید «عده‌ای قبل از شهادت ایشان فهمیدند اشتباه کرده‌اند و بقیه هم بعد از شهادت فهمیدند و متنبه شدند» و من فکر می‌کنم چطور ممکن است یادش رفته باشد پیش از شهادت که هیچ، پس از شهادت هم تا سه روز و تا بعد از برگزاری مراسم به‌خاک‌سپاری، سعی کردند خبر درگذشت او را (شهادت که جای خود دارد) منتشر نکنند. و بعد از آن هم تا به امروز آگاهانه تلاش کرده‌اند نوشته‌ها و گفته‌های قدیمی‌ترش را مطرح کنند و در محافل خودشان می‌گویند در اواخر زندگی‌اش منحرف شده بود و خدا دوستش داشت که عاقبت به‌خیرش کرد.

و پی در پی می‌گویند «سید مرتضی اگر الان بود»، «مرتضی اگر الان بود»، «آوینی اگر الان بود» و من فکر می‌کنم یعنی نمی‌دانند مهم‌ترین خصیصه‌ی او (که در این دوران میان مردمان نایاب است) این بود که مصلحت‌اندیش نبود، عافیت‌طلب نبود؛ که اگر بود، الان در میان ما بود و دیگر دلیلی نداشت فکرمان را به این مشغول کنیم که «او اگر الان بود، مشغول چه کاری بود». سیدمرتضی آوینی در تاریخ بیستم فروردین سال ۱۳۷۲ زندگی را به دیگران واگذار کرد و حیاتی دیگر آغاز کرد؛ ماه‌های آخر حال خوشی نداشت و همین به تاریخ شهادتش معنا می‌بخشد. دلیل بی‌حوصلگی و دلخوری ماه‌های آخر را با برگزاری میزگرد و جلسه و همایش، نمی‌توان کتمان کرد و پوشیده نگه داشت.»

شرق نوشت: گفت‌وگو با محجوب درست یک روز مانده به برگزاری راهپیمایی روز کارگر انجام شد و او هنوز امیدوار به صدور مجوز بود. محجوب بلندتر و عصبی‌تر از همیشه حرف می‌زند و به اینکه دولت «حسن روحانی» این حق جامعه کارگری را به مطالبه تبدیل کرده، نقد دارد. تُن صدای رییس فراکسیون کارگری مجلس به بالاترین سطح خودش می‌رسد و می‌گوید: «مگر می‌خواهیم مسلحانه راهپیمایی کنیم که مجوز نمی‌دهند. باید ثابت کنند که یا ما مسلح هستیم، یا اینکه قصد اخلال در امور داریم. آیت‌الله مهدوی دهه 60 هم برای گروه‌های چریک فدایی و نیروهای چپ استدلال می‌کرد و حرفشان را می‌شنید، امروز مسوولان ما را چه شده؟»
به جز سال 84 که، ریاست محمود احمدی‌نژاد بر دولت، حال‌وروز خوشی برای کارگران ایران به دنبال نداشت آنها در تمام این سال‌ها از حق برگزاری راهپیمایی محروم بودند اما حالا شرایط ایجادشده در سال‌های پیش، دولت را به جایی رسانده که از ارایه مجوز به راهپیمایی کارگران سر باز زده و موضوع تجمع را مطرح کرده‌اند. تجمعی که به‌گفته محجوب، مجوز نمی‌خواهد و نیاز به هماهنگی ندارد.

گفت‌وگوی شرق با «دبیرکل خانه کارگر جمهوری اسلامی ایران» پر از واگویه‌های تلخ است؛ تلخی که انتظار می‌رفت دست‌کم با ارایه مجوز راهپیمایی به کارگران در سال 93 به شیرینی یک باور درست از حقوق کارگری و قانون اساسی مبدل شود؛ اتفاقی که تا به اینجای کار محقق نشده است.

 فکر می‌کنم رفته‌رفته باید از ارایه مجوز راهپیمایی روز کارگر صرف نظر کرده باشید؟
خیر، ما تا آخرین دقایق هم امیدواریم که مسوولان تدبیر به خرج داده و برای برگزاری راهپیمایی مجوز صادر کنند. اما تا اینجای کار جواب رسیده به ما به صورت کتبی منفی است. قانون در این بخش صراحت دارد و ما هم نمی‌خواهیم خلاف قانون عمل کنیم. اصل 27 قانون اساسی در این زمینه تاکید کرده و حالا شوراهای تامین و کمیسیون ماده 10 احزاب اجازه ندارند با تفسیر به رای مجوز راهپیمایی ندهند. مگر در دهه‌های پس از پیروزی انقلاب کسی حرفی از مجوز راهپیمایی می‌زد. قرار است هر چه پیشتر می‌آییم حقوق و آزادی‌های شهروندی بیشتر به رسمیت شناخته شود نه اینکه محدودتر شود.

 به هر شکل آنها تفسیر خودشان را داشته‌اند و اتفاقا می‌گویند که مستند به قانون مجوز نمی‌دهند، البته معاون امنیتی استاندار هم به تازگی اعلام کرده که اگر مصلحت بدانند، حتما مجوز می‌دهند. این مصلحت یعنی چه؟
ببینید نص قانون در این بخش صریح‌تر از آن است که بخواهیم وارد تفسیر آن شویم. حالا یا باید اثبات کنند که ما مسلح هستیم یا اینکه قصد اخلال در امور داریم. نه‌اینکه بدون هیچ صحبتی مخالفت کنند. گروه‌هایی در ابتدای انقلاب مسلح بودند و مطالبی علیه اسلام می‌گفتند. با مایی که قرار است حرف حق بگوییم چرا باید اینطور برخورد شود. ما که معتقدیم دولت روحانی جلوتر از برخی وعده‌های خود حرکت کرده. البته این حرف به این معنا نیست که اشکالی وجود ندارد و کارگران حالا دیگر مشکلی ندارند. اصل روز کارگر جشنی است که در همه دنیا برگزار شده و در ایران هم در اغلب سال‌ها به این شکل برگزار شده و کمتر موضوع درخواست اجازه در این سال‌ها مطرح بوده. گروه‌های کارگری هرطور راحت بودند در جایی که مایل بودند راهپیمایی می‌کردند و از این داستان‌ها خبری نبود.

 فکر نمی‌کنید وضعیت معیشتی کارگران و متراکم‌شدن خواسته‌ها، دولت را نگران کرده، همین‌که معاون امنیتی استاندار اظهارنظر می‌کند، نشانه‌ای بر همین ماجرا نیست؟
ما باید حسب قانون حرف بزنیم. اصل قانون بر آزادی اجتماعات و راهپیمایی‌هاست.

 نص قانون، صریح، اما آیا شما این نگرانی را وارد می‌دانید، اینکه برخی نگران مسایل امنیتی باشند؟
اصل 27 قانون اساسی تاکید دارد که «تشکیل اجتماعات و راهپیمایی‌ها، بدون حمل سلاح، به شرط آنکه مخل به مبانی اسلام نباشد، آزاد است.» هیچ‌کجای این بند قانون اساسی به مسایل امنیتی اشاره نشده و نگفته‌اند که نباید مخل امنیت کشور باشد. حالا برخی می‌گویند قانون اساسی در فضای ابتدای انقلاب نوشته شده و حتی با پذیرش اینکه قانون‌نویس هم فراموش کرده، در دیگر بندهای قانونی چیزی به نام اخلال در امنیت وجود ندارد. اما باز هم تاکید کنم که مطالبه ما فراتر از قانون نیست. اتفاقا در قانون برنامه که دو‌سال پیش نوشته شد و در مجلس به تصویب رسید، دولت مکلف شده تا به تامین‌اجتماعی رسیدگی کند اما در همین بند هم رعایت حق اعتراض کارگران و به‌رسمیت‌شناختن آن ضروری است.

 به‌تازگی گفته بودید که در راهپیمایی، بنا ندارید اعتراض کنید، مگر راهپیمایی بدون اعتراض هم می‌شود؟
من حالا به شما می‌گویم راهپیمایی - ولو برای اعتراض - ایرادی ندارد. اتفاقا چه بهتر که اعتراض‌ها به‌جای زیرزمینی‌شدن، در قالب یک راهپیمایی صنفی مطرح شود. آنها که نیت ما را می‌دانند، ما که نمی‌خواهیم خلاف نظام و دولت رفتار کنیم. اگر پیش‌بینی برخی شلوغی‌ها هم می‌شود، باید تدابیر لازم لحاظ شود. نمی‌شود وقتی قوانین متعدد حق راهپیمایی کارگر را به رسمیت شناخته به کارگر بگوییم که راهپیمایی نکند.

 آقای محجوب در همین سال 93 فرآیند پیگیری و رایزنی شما با مسوولان برای برگزاری راهپیمایی به چه صورت بوده؟
از یک‌ماه قبل درخواست برگزاری همایش دادیم و مدام با مسوولان کمیسیون احزاب، تلفنی در تماس بودم و از طریق معاونت امور مجلس پیغام فرستادم که هر رایزنی‌ای لازم باشد، ما آماده‌ایم. اما آنها باید برای نظرخواهی و چانه‌زنی از ما دعوت می‌کردند و مصالحشان را می‌گفتند، این حق ماست که درخواست راهپیمایی کنیم و وظیفه آنها که برای عدم موافقتشان توضیح و دلیل ارایه کنند. اینکه صرفا بگویند مخالفیم، بی‌معناست. حتی در دهه60، شخص آیت‌الله مهدوی‌کنی با نیروهای چریک فدایی و نیروهای چپ حرف می‌زد و با استدلال، دلایل مخالفت برگزاری راهپیمایی را مطرح می‌کرد، اما همین برخورد هم با ما نشد. قانون اساسی اجازه نداده کسی جای ما تصمیم بگیرد.

 فکر نمی‌کنید، تضعیف فعالیت‌های صنفی- کارگری در این مساله ریشه داشته، به هر شکل اگر ما توان صنفی قدرتمندی داشتیم شاید دولت هم جور دیگری با این مساله برخورد می‌کرد؟
ببینید در ستادی که به این مناسبت تعیین می‌شود همه هستند، حتی وزارت کشور هم نماینده دارد. ستاد هفته کارگر گروه و جریانی نیست و همه در آن حاضرند. حالا درست که نامه را «خانه کارگر» نوشته اما در ستاد مطرح شده و همه موافق بوده‌اند. وقتی درخواست باشد تفاوت نمی‌کند که چند تا صنف و تشکل داریم و کدام این مساله را دنبال می‌کند، وقتی نمی‌خواهند مجوز بدهند، خب نمی‌دهند.

 البته منظورم ضرورت تشکل‌یابی بیشتر در میان کارگران است.

ببینید همین دولت گذشته بنا داشت برخی تشکل‌های حامی دولت به وجود آورد که راه به جایی نبرد.

 البته دولت آقای احمدی‌نژاد علیه برخی صنف‌های کارگری، فعالیت‌های منسجمی انجام داد؟
بله، برای ما بارها طومارها و بیانیه نوشتند و سیاه‌نمایی کردند و خواستند به کار ما ایراد بگیرند. اما نتیجه این امور به نفع ما شد. ما تا سال 83 عضوگیری غیرمستقیم داشتیم و اعضای تشکل‌ها به طور غیرمستقیم عضو خانه کارگر می‌شدند و تعداد عضوگیری مستقیم ما تا همین سال 83 حدود 31هزار نفر بود اما بعد از سیاه‌نمایی‌های صورت‌گرفته، عضو‌گیری مستقیم ما به رقم 284هزار نفر در سال گذشته رسید و حالا در آستانه 300هزار نفر است. اتفاقا یکی از وزرای سابق کار را دیدم و گفتم به خاطر اطلاعیه و بیانیه‌های شما تعداد عضو‌گیری ما بیشتر شده، به ایشان گفتم کارگران با آنچه شما فکر می‌کنید متفاوت هستند و همه فکر می‌کنند ما یک جای خاصی هستیم با ویژگی‌های خاص.

 البته در همین حین، حمایت‌های عجیب‌و‌غریبی هم از برخی دیگر از تشکل‌ها صورت گرفت.

تشکل‌ها، دسته‌جات مختلفی هستند و برخی از آنها پوشالی هستند. همان سالی که وزیر هم از جمع خود ما بود، ما تشکل را در وزارت کار ثبت نکردیم. فکر می‌کردیم برخی تشکل‌ها تحت‌پوشش قرار می‌گیرند و ناچارند با دولت هم‌‌صدایی کنند.

 خب اگر می‌گویید حسب قانون، منعی ندارد، پس مشکل چیست؟
نمی‌خواهیم وارد تنش شویم. درخواست ما غیرقانونی نیست ولی ما می‌خواهیم از تصمیم حاد پرهیز کنیم. حتی در سال‌های پس از 84 هم اجازه ندادیم که اختلاف‌ها به رویارویی تبدیل شود.

 به هر حال این چند روز کارگران در انتظار ارایه صدور مجوز راهپیمایی بوده‌اند، واکنش‌ها به شخص شما چطور بود؟
اجازه بدهید همین‌جا یک نکته مهم دیگر را هم بگویم. فرض اینکه ما درخواست مجوز هم نکرده باشیم، مسوولان باید از ما دعوت می‌کردند و به ما می‌گفتند که پیشنهاد دهیم، چراکه راهپیمایی یک ضرورت است و نباید مطالبه شود. اما درباره سوال شما، این روزها با هر کارگری که دیدار داشتم از من درباره راهپیمایی پرسیده. دیروز هم آیت‌الله هاشمی گفتند که برگزاری راهپیمایی نه‌تنها برای کسی اذیتی ندارد که نفع دارد. اگر کسی نفع نظام را مورد توجه قرار دهد، باید مجوز دهد.

 البته شما دوره احمدی‌نژاد موفق به راهپیمایی نشدید، آیا آن موقع بنای‌تان بر سکوت بود؟
در سال 84 راهپیمایی کردیم و بعد به مشکل خوردیم اما در گذشته هر سال خودمان خواستیم راهپیمایی و اجتماع کردیم. البته در همان ایام هم تجمع داشتیم؛ حتی در محل همین خانه کارگر هم دو سال میزبان مراسم روز کارگر بودیم، خب جمعیت افزوده می‌شد و بعد به استادیوم می‌رفتیم.

 ماجرای صدور مجوز برای راهپیمایی روز کارگر از چه تاریخی مطرح شد؟
سال‌های قبل از دهه 80، بحث حرکت اعتراضی مطرح شد و در ستاد مصوب کردند که برای راهپیمایی مجوز بگیرند.

  چه افرادی در مسند تصمیم‌گیری بودند، این تاریخ که مربوط به حضور اصلاح‌طلبان در قدرت است؟
جریان به 13 سال پیش بر‌می‌گردد و جزییات یادم نیست. اما به‌خاطر حوادث و کشاکش و زدوخوردها، مساله صدور مجوز مطرح شد. یک‌سال مراسم مقابل سازمان تامین‌اجتماعی برگزار شد که به برخی تنش‌ها منتهی شد، البته پلیس مکلف بوده تا از ساختمان محافظت کند. چرا‌که آن موقع 50هزارنفر جمعیت آمده بودند و وقوع برخی تنش‌ها قابل پیش‌بینی بود.

 یعنی قبل از سال 80 مشکلی نداشتید؟
نه، حتی نماینده وزارت کشور هم در جلسه‌های ستاد برگزاری هفته کارگر حاضر بود. پیش‌تر راهپیمایی روز کارگر مانند 22 بهمن نیازی به مجوز نداشت. برگزاری راهپیمایی روز کارگر سال 66 در کمیته تبلیغات دولت مصوب شده و حالا برای گرامیداشت همین روز که به شکل ملی تصویب شده، این‌همه مشکل داریم.

 گویا با راهپیمایی در شهر یزد هم مخالفت شده؟
در یزد هم از یک ماه پیش برای صدور مجوز، رایزنی آغاز شد. یزد، شهری کارگری است و قرار بود 20هزارنفر در راهپیمایی حاضر باشند. اما نه‌تنها با راهپیمایی مخالفت شده که گفته‌اند، باید تجمع 400نفری برگزار کنید، مگر راهپیمایی و تجمع روز کارگر، مراسم عقد و عروسی است که برای مردم کارت دعوت بفرستیم و عدد میهمان‌ها را تعیین کنیم.

 خب حالا که تقریبا مخالفت با درخواست شما قطعی شده، راهکار مشخصی برای پیگیری این مطالبه دارید؟
اگر بخواهند وضعیت را به همین شکل پیش ببرند، در ماه‌های آینده برای مخالفت با این تصمیم غیرقانونی درخواست راهپیمایی می‌دهیم تا با عدد و رقم، مشخص شود چند نفر متقاضی چنین حرکتی هستند و مخالف عدم ارایه مجوز راهپیمایی. کارگزاران دولت دقت کنند که دوستان دولت را آزار ندهند، چنانچه برای همین راهپیمایی، یکی از شعارهای ما، حمایت از دولت و تاکید بر جلوگیری از تخریب دولت بود.

 فکر نمی‌کنید عدم صدور مجوز به ناامیدی در طبقه کارگر دامن بزند؟
اتفاقا نگرانی ما هم همین است، اینکه کارگران ناامید نشوند. دوست داریم کارگران طرفدار انقلاب و دولت باشند اما این تصمیم‌ها شبهه وارد می‌کند.

 خب بالاخره امروز چه خواهید کرد؟
پیش‌بینی شده که مانند سال‌های پیش، اجتماع برگزار کنیم. روز کارگر هرگز ساکت ننشستیم و بدون برنامه نبودیم، حتی در بدترین شرایط.

به گزارش عصرایران، این سازمان با بررسی آمار مربوط به ۱۱۴ کشور، از افزایش مقاومت دارویی در همه نقاط جهان خبر داده است.

این نهاد وابسته به سازمان ملل متحد، روز چهارشنبه (۳۰ آوریل) با انتشار گزارشی اعلام کرد جهان وارد دوره "پسا آنتی‌بیوتیک" شده است؛ دوره ای که عفونت های ساده‌ای که برای سالیان طولانی قابل درمان بودند، کشنده شده‌اند.

به گزارش این سازمان، در صورتی که فورا برای مقابله با این پدیده اقدام نشود، مقاومت دارویی تبعات بسیاری خطرناکی را برجای خواهد گذاشت.

به گفته کارمن پسووا سیلوا، مدیر بخش مقاومت آنتی‌بیوتیکی سازمان بهداشت جهانی، ابعاد جهانی این خطر بسیار جدی است.

خانم پسووا سیلوا گفت: "این موضوعی است که در همه کشورها باعث نگرانی شده. این مشکل تنها در یک کشور دیده نمی‌شود. نگرانی از این بابت وجود دارد که در همه کشورهای مورد بررسی دیده شده است. مقابله با این پدیده نیاز به اقدام هماهنگ همه کشورها دارد."

گزارش سازمان بهداشت جهانی بر مقاومت دارویی هفت باکتری عمده تمرکز دارد که در بروز بیماری‌هایی مانند ذات الریه، اسهال و عفونت خون نقش دارند.

به نوشته این گزارش، تجویز دو آنتی‌بیوتیک مهم برای بیماران در بعضی از کشورهای مورد بررسی، حکایت از بی‌اثر شدن این داروها و مقام شدن باکتری‌ها در برابر آنها شده است.

هشدار در مورد ایران
به گزارش کنگره ملی تجویز منطقی آنتی‌بیوتیک‌ها، ایران یکی از کشورهایی است که با تجویز بیش از اندازه این داروها روبروست و مصرف آنتی‌بیوتیک در این کشور تقریبا برابر با کل مصرف آن در اروپاست. بر این اساس، مصرف آنتی‌بیوتیک در ایران ۱۶ برابر استاندارد جهانی است

یکی از آنتی‌بیوتیک‌های بسیار قوی که تاثیرگذاری آن به شدت کاهش یافته، کارباپنم است که در مراحل پیشرفته درمان بیماری‌های ناشی از باکتری کلبسیلا پنومونیه کاربرد دارد.

این باکتری منجر به بروز آلودگی خون، ذات الریه و عفونت های مختلف در نوزادان می‌شود.

از سوی دیگر، در حالی که در دهه ۱۹۸۰ میلادی مقاومت دارویی نسبت به درمان آلودگی مجاری ادراری به باکتری ای کولای تقریبا وجود نداشت، این روز‌ها تجویز آنتی‌بیوتیک برای درمان این عارضه در نیمی از موارد بی‌تاثیر است.

به گزارش سازمان بهداشت جهانی، سوزاک نیز از بیماری‌هایی است که در کشور‌هایی مانند بریتانیا، کانادا، استرالیا، اتریش، فرانسه، ژاپن، نروژ، آفریقای جنوبی، اسلوونی و سوئد نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های قوی مقاومت نشان داده است.

باکتری‌ها معمولا در طول زمان برای مقابله با آنتی‌بیوتیک‌ها جهش ژنتیکی می‌کنند اما استفاده نادرست و بیش از اندازه از این داروها روند مقاومت دارویی را تسریع کرده است.

سازمان بهداشت جهانی در گزارش خود گفته است برای مقابله با این پدیده، علاوه بر تولید آنتی‌بیوتیک‌های جدید به اقدام هماهنگ دولت‌ها برای کُند کردن روند مقاومت دارویی نیاز است.

این سازمان بر نیاز به ارتقای بهداشت، افزایش دسترسی مردم به آب سالم، ضدعفونی کردن مراکز درمانی و گسترش ایمنی‌سازی به عنوان راه‌های کاهش نیاز به تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها تاکید کرده است.

به گزارش کنگره ملی تجویز منطقی آنتی‌بیوتیک‌ها، ایران یکی از کشورهایی است که دچار تجویز بیش از اندازه این داروهاست و مصرف آنتی‌بیوتیک در این کشور تقریبا برابر با کل مصرف اروپاست.

بر این اساس، مصرف آنتی بیوتیک در ایران ۱۶ برابر استاندارد جهانی است.