سیدکاظم علوی -

 

میرحسین موسوی در گفتگویی با سایت کلمه، بار دیگر نشان داد که ظرفیت‌های فراوانی برای هدایت و رهبری جنبش سبز دارد که این ظرفیت‌ها تا قبل از آغاز حوادث پس از انتخابات بری اکثریت زیادی از مردم ناشناخته بود.

 

وی در این مصاحبه نیز به ظرافت به برخی مشکلات ساختاری فرهنگی موجود درارتباط با روحیه استبدادپرستی ایرانیان اشاره کرده و درعین حال راه چاره را نه صرفاً داشتن قانون خوب که تعریف فرایندها، ساختارها و فرهنگی می‌داند که هزینه نقض قانون را افزایش دهد.

 

میرحسین بیش از آنکه فکر می‌کردیم آگاه به مشکلات ساختاری کشور است. او بر اهمیت عنایت هم‌زمان به آزادی و عدالت واقف است و اصولا ازادی را ذیل عدالت و از ارکان آن تعریف می‌کند. ازنظراو توجه به باورهای مردم اهمیت داشته و بی‌همزمانی ابراز برخی از مواضع جسورانه عقیدتی با حرکت سبز فعلی مورد اشاره اوست (جسورانه در این مقاله فاقد قضاوت ارزشی است).

 

او به خوبی به عقب‌گرد کشور در دو دهه گذشته نسبت به سالهای ابتدایی پس از انقلاب اشاره کرده و وضعیت آن سالها را در مقایسه با امروزه نشان داده است. او لزوم وحدت حول یک هدف را یادآور شده و از همه می‌خواهد اجرای بی‌تنازل قانون اساسی فعلی را به عنوان کف مطالبات جنبش بپذیرند تا زمینه هم‌کلامی بیش از پیش شود. میرحسین خطر حرکت کور به سوی آینده‌ای نامعلوم و پنهان شده در تاریکی‌ها راتشخیص داده و می‌نمایاند.

 

موسوی درعین حال با جسارتی مثال‌زدنی امام جمعه بی‌رحم (جنتی/ احمد خاتمی)، قوه قضاییه، صدا وسیما، دستگاه‌های امنیتی و انتظامی را خطاب قرار می‌دهد و چاقوی خوش‌تراش نقد را بر پیکر بی‌ارزش آنان می‌نوازد.

 

حقیقت اینست که باید قبول کنیم هیچ فرد یا گروهی این توان و قابلیت را ندارد که بطور عام تمامی افکار و سلایق جاری در جنبش سبز را نمایندگی کند. پس شرط عقل است که برای هدایت و هم‌افزایی جمعی و گریز از دام‌های کودتاچیان،  میرحسین را به‌عنوان بهترین گزینه موجود بپذیریم.

 

او ظرفیت‌ها و قابلیت‌های منحصر به فردی دارد که هیچ کسی فعلاً از آنها برخوردار نیست. او در قدرت بوده اما کوچکترین شایعه سؤاستفاده از قدرت درخصوصش شنیده نشده است. بزرگترین گناه نوشته در کارنامه قدرت وی سکوت او در زمان کشتار زندانیان سیاسی سال 67 است که تحلیل منطقی و بدور از احساس موضوع گرچه این سکوت را توجیه نمی‌کند، لیکن با اعتراف به اشتباه و تعهد به عدم تکرار؛ آن را بخشش‌پذیر می‌نماید. (ببخش و فراموش نکن)

او در همین زمان اندک درس‌های زیادی از مردم گرفته و حتی گفتمان خویش را دستخوش تغییر و تحول کرده است. او روحیه دیکتاتوری ندارد و از همان ابتدای حرکت اعتراضی مردم به زیرکی پاشنه آشیل جنبش‌های ایرانی را یافته و از مردم خواسته که نردبان را برای بالا رفتن دیکتاتوری دیگر علم نکنند. در این گفتگو نیز باز اشاراتی زیبا به این موضوع دارد.

 

ایران و ملت ایران هزینه‌های زیادی برای عنایت به ایده‌آلیسم و خواست‌های حداکثری داده‌اند. شاید بد نباشد این بار کمی واقع‌گرایانه‌تر به موضوع نگاه کنیم و گرچه اندیشه‌های سکولار، غایت آمال ما بوده یا ایرانیانی به اجبار کوچیده از وطن هستیم که رنج هزاران تهمت و شکنجه برجان و روح خودمان یا بستگانمان نشسته و یا شیرزنی هستیم که دیگر تحمل قوانین بی‌ربط و ظالمانه جزایی و مدنی فعلی را نداریم و ... بپذیریم وصول به دموکراسی و عدالت روندی تدریجی است و درهیچ جای دنیا این آمال به یک‌دفعه حاصل نشده است.

 

اجرای بی‌تنازل قانون اساسی باعث خواهد شد که دست قوای نظامی (سپاه) از بسیاری از امور برداشته شود، تجمعات آزاد شود، تشکیل NGO ها تسهیل گردد، قانون انتخابات اصلاح شود و ... . روندی که در ادامه کم کم تناقض‌های ساختاری قانون اساسی را عریان خواهد کرد. این برهنگی تناقضات، زمینه حرکت به سمت اصلاح قانون را در فضایی شفافتر فراهم می‌کند. آنجاست که می‌توان با زبان منطق و استدلال، بحث کرد. آنجاست که می‌توان از تز فشار از پایین و چانه‌زنی در بالا استفاده نمود.

 

خیال‌پردازانه است. اما باید پذیرفت انقلابی دیگر خیال‌پردازانه‌تر است و حتی به شرط تحقق هم آینده‌ای خوب را نوید نمی‌دهد. در یکصدسال گذشته این کشور دو انقلاب را ازسر  گذرانده که به‌فاصله کوتاهی بعد از آنها شرایط بهتر نشده که هیچ بدتر هم شده است. دلایل آشکار و روشنی هم بر این قضایا وجود دارد که درصورت تحقق انقلابی دیگر راه گریزی از آنها هم وجود ندارد. یادمان باشد که در همین کشورهای نزدیکمان، دیکتاتوریهایی حاکم بود که اتفاقاً بسیار خشن درصدد حفظ نه سکولاریسم که لائیسیم بودند. و اندیشه جدایی دین و سیاست برای آنها هیچ بهره‌ای از دموکراسی به ارمغان نیاورد. در این کشور اتفاقاً موقعی نسیم توسعه وزیدن آغاز کرد که گروهی مذهبی در راس حاکمیت قرار گرفتند. این مقایسه به معنی رجحان تفکر مذهبی بر لائیک یا سکولار نیست بلکه ناظر بر بی‌ارتباط بودن وجود دیکتاتوری/ دموکراسی به مذهب یا سکولاریته می‌باشد. همانگونه که دیکتاتوری مذهبی داریم که دین را ملعبه قدرت و حکومت می‌کند، دیکتاتوری سکولار هم داریم که هیچ عنایتی به اصول دموکراسی ندارد. وجود دموکراسی نیازمند طرد فرهنگ استبدادی است. فرهنگ استبدادی موجود گرچه رنگ دین نیز به خود گرفته اما در نظامی غیردینی یا ضددینی نیز خود را بازتولید می‌کند.

 

تمامی سعی و تلاش این مقاله در این است که لزوم واقع‌نگری، استفاده از فرصت‌ها و اهمیت هم‌افزایی را با پذیرفتن رهبری جنبش به‌دست تنها گزینه قابل قبول و درعین حال تعامل دوطرفه با همین رهبر برای تاثیر پذیری دوطرفه را یادآوری کند.

 

 

*ديدگاه هاي وارده در یادداشت ها لزوما ديدگاه جرس نیست.

شبکه جنبش راه سبز(جرس): روزنامه جوان نزدیک به سپاه پاسداران مدعی شد که تمامی ارتباطات داخلی برخی سایت های ضد انقلاب در کشور شناسایی شده است.

 

این روزنامه تنها چند روز بعد از اظهارت معاون وزیر اطلاعات که مدعی شده بود جرس مهمترین تیم فکری سبز خارج از کشور است، به نقل از یک منبع آگاه بار دیگر بر ادعاهای پیشین پافشاری کرد و مدعی شد که سایت جرس نقش فعالی در هدایت جریان اعتراضات را برعهده دارد.

در ادامه این خبر آمده است که جرس، شبکه ای از برخی نیروهای سیاسی معارض نظام و تعدادی از خبرنگاران تشکیل داده که از اخبار، گزارش ها و مطالباشان علیه نظام جمهوری اسلامی برای هدایت فتنه گران استفاده می کند.

این مقام آگاه در ادامه با بیان اینکه برخی از این نیروهای سیاسی مرتبط با سایت جرس، تعدادی از عناصر مشارکتی مجلس ششم بوده، اظهارداشت: این افراد که ارتباط تنگاتنگی با این سایت دارند برخلاف مصالح ملی کشور، نسبت به تغذیه و ارائه اطلاعات به این سایت اقدام می کنند که گفته می شود ارتباطات همگی آنها شناسایی شده است.

جرس همانگونه که در اساسنامه اش آمده جزء کوچکی از جنبش سبز ملت ایران است که بر اساس ضوابط متعارف حقوقی پذیرفته شده در قانون اساسی جمهوری اسلامی با شیوه ای تحلیلی، نقادانه و راهبردی به مسایل ایران می پردازد.

این در حالی است که پیش از این جرس در پاسخ به مقام امنیتی بی نام و نشان تصریح کرده بود که کار جرس رساندن صدای اعتراض ملت مظلوممان به ایرانیان در سراسر جهان است. اما بنظر می رسد که روشنگری های جرس برای مقامات امنیتی بسیار گران آمده است. معتقد بودن گردانندگان این سایت به ارزشهای برباد رفته انقلاب اسلامی و عدم وابستگی آنان به دول خارجی، در کنار صداقت و انصاف و کار حرفه ای از اصلی ترین عواملی است که توانسته در کوتاه مدت اعتماد خوانندگان فراوانی را به خود جلب کند و همین امر برای این نیروهای بی نشان امنیتی گران آمده است.

جرس بر خلاف ادعای مقامات امنیتی، ارتباط تنگاتنگ و عمیق با کلیه آحاد سبز ملت ایران که به ستم حکومت معترضند را وظیفه اخلاقی و دینی خود می داند و منبع اطلاعات و تحلیلهای آن نیز در اکثر موارد شبکه وسیع اجتماعی هموطنان سبزمان است. جرس متعلق به ملت ایران است که به دلیل خفقان موجود خارج از کشور فعالیت می کند.

گفتنی است پیش از این نیز وزارت اطلاعات با ارایه فهرستی از سازمانهای پژوهشی و رسانه ای خارج از کشور, از جرس نام برده بود و هر گونه همکاری با آن را ممنوع و مصداق همکاری با سازمانهای برانداز محسوب کرده بود.

 

روزنامه هاي اصلاح طلب سخنان خاتمي را تيتر نخست خود كرده اند اما برخي  روزنامه هاي اصول گرا ترجيح داده اند اصلاح خوشه بندي يارانه ها را تيتر نخست خود كنند

 

 

اعتماد

 

« مهم ترين معيار شجاعت »عنوان مطلبي است به قلم عباس عبدي. وي در سالگرد فوت احمد بورقاني در روزنامه اعتماد مي نويسد :« اگر قرار باشد در عرصه سياست معياري را براي سنجش شجاعت يک سياستمدار تعيين کنيم، آن معيار کدام است؟ به طور عادي ذهن ما به ازجان گذشتگي و اتخاذ تصميمات متهورانه يا زدن حرف ها و سخنان پرهزينه يا ايستادگي در برابر ظلم و امثال اينها معطوف خواهد شد. من اين معيارها را رد نمي کنم اما آنها را ناقص مي دانم زيرا بروز بسياري از اين خصوصيات ممکن است تحت شرايط احساسي و رواني خاصي انجام شود که اولاً با عقلانيت منافات داشته باشد ثانياً لحظه يي و ناپايدار باشد و با گذشت زمان از آنها عقب نشيني شود. همچنين ممکن است انگيزه هاي خودخواهانه يا جاه طلبانه يي در پس ظاهر موجه آن باشد. از جمله کسب شهرت يا حتي منافع شخصي مي تواند پوشش اين رفتارها باشد.

 

آيا مي توان معيار بهتري پيشنهاد کرد؟ به نظر من دفاع از آزادي مهم ترين معيار است. البته هر سياستمداري تا هنگامي که در مقام اپوزيسيون است، بهترين شعارها را در دفاع از آزادي مي دهد و حاضر است جان خود را هم فداي آن کند، منظور من اين دفاع از آزادي نيست، بلکه منظور دفاع از آزادي در هنگامي است که مي توان مانع آن شد. دفاع کسي از آزادي اصيل و معيار شجاعت است که مي تواند آن را مانع شود. اگر رهبر يک گروه سياسي در داخل گروه مدافع آزادي بيان باشد، اين دفاع اصيل است زيرا مي تواند مانع نقد و آزادي بيان ديگران شود، اما چنين نمي کند و شجاعت آن را دارد که خود و سياست هايش را در معرض نقد ديگران قرار دهد. حال اگر اين سياستمدار در مصدر قدرت قرار گرفت، بهترين آزمون براي سنجش شجاعت او فراهم مي شود. به ميزاني که آزادي را بسط دهد، و مانع نقد و اعتراض ديگران نشود، او را مي توان شجاع به معناي دقيق کلمه دانست. اين شجاعت نه براساس احساس که بر مبناي عقلانيت بروز يافته است، و تا هنگامي که مانع آزادي ديگران نشود، ويژگي شجاعت نزد وي برقرار است. اين تصميم براي کسب شهرت نيست، زيرا با دفاع عملي از آزادي ديگران شهرت و اعتبار خود را در معرض نقد همگان قرار مي دهد. چنين سياستمداري به معناي واقعي اعتماد به نفس دارد.

 

بنابراين مهم ترين معياري که با آن مي توان سياستمدار شجاع را از ترسو تشخيص داد، تعهد آنان به آزادي بيان و نقد در هر شرايطي است. مقيد کردن اين مشخصه از سوي سياستمدار، چيزي جز مقيد کردن شجاعت او نيست و هنگامي که قيود او بر آزادي زياد شد، از شجاعت گذشته و وارد مرز ترسويي مي شود. جنبش هاي سياسي نيز از اين قاعده تبعيت مي کنند. جنبش هايي که داراي ريشه هاي قوي اجتماعي و اعضايي شجاع و رفتاري مبتني بر عقلانيت هستند، بيش از هر چيز ديگر از فضاي نقد به ويژه نقد دروني جنبش دفاع مي کنند و آن را مشروط به اما و اگرهاي بيهوده نمي کنند. بالندگي اين جنبش ها نيز به ميزان نقدي است که از درون و بيرون آن صورت مي گيرد. اگر با اين معيار مرحوم احمد بورقاني را بسنجيم، جزء سياستمداران شجاع محسوب مي شد، زيرا تا آنجايي که مي توانست نه تنها محدوديتي براي مطبوعات و آزادي بيان ايجاد نمي کرد، بلکه شخصاً مي کوشيد با تشويق ديگران و ارائه امکانات آزادي را بسط دهد. او به معناي دقيق کلمه مديريت و پست و مقام خود را هم در راه اين هدف خرج کرد. در نقطه مقابل بورقاني و شجاعت او، افراد ترسويي قرار دارند که هدفي جز اعمال محدوديت براي مطبوعات و آزادي رسانه ها و بيان ندارند. آنان سياستمداران ترسويي هستند که ترس خود را در پشت کلمات خشن و تهديدهايشان و شعارهاي توخالي و به ظاهر ارزشي پنهان مي کنند. آنان چون افراد ترسويي هستند که از تاريکي شب کوهستان و دشت مي ترسند، اما با صداي بلند آواز مي خوانند تا ترس خود را بپوشانند.

 

دو سال از فوت مرحوم بورقاني مي گذرد و اکنون و با توجه به شرايط موجود بيش از گذشته متوجه اهميت اين معيار در سنجش سياستمدار شجاع مي شويم. خدايش او را رحمت کند.»

 

 

 

كيهان

 

« شناسنامه ما » عنوان يادداشت روز  روزنامه‌  كيهان به قلم محمد ايماني است كه در بخشي از  اين مطلب  آمده است :« روند تحولات پرشتاب 3 دهه اخير در دنيا، شاهدي است بر اين مدعا كه گفتمان امام، گفتماني احياگر، نهضت ساز، آزادي بخش و تمدن پرداز است. ملت ايران خود را مديون چنين گفتماني مي بيند و بي دليل نيست كه 20 سال پيش وقتي روح خدا به ملكوت اعلا شتافت، بزرگ ترين تشييع تاريخ در برابر ديدگان شگفت زده دنيا رقم خورد. اما اكنون حق داريم بپرسيم 20 سال پس از آن تشييع بزرگ چه اتفاقي رخ داد كه در نهم دي 1388 - چند روز پس از عاشوراي حسيني- ده ها ميليون ايراني و چند ميليون شهروند تهراني با خشم و خروش تمام پا به خيابان گذاشتند و چه شد كه روزنامه نيويورك تايمز نوشت: «اين راهپيمايي، بزرگ ترين راهپيمايي در تهران از زمان تشييع گسترده پيكر آيت الله خميني در سال 1989 به اين طرف است و بي پايگي سناريوي فروپاشي جمهوري اسلامي را نشان مي دهد».

 

پيش قاضي و معلق بازي؟! يعني مي شد بر عليه يك ملت انقلابي، فتنه اي ترتيب داد و به خيال وهم آلود خود نام آن را جنبش و انقلاب نهاد؟! آيا مي شد شناسنامه يك ملت را در برابر چشمان كنجكاو و نگران او به استهزا گرفت يا آتش كشيد؟ كار كوچكي نبود به آتش كشيدن تصوير حضرت روح الله در فتنه روز 16 آذر و پس از آن جريحه دار كردن عواطف يك ملت در روز عاشورا. كدام جنايت و خيانت بزرگ تر از هتاكي و هجمه به تك تك فضيلت هاي راهبردي و ميراث هاي ماندگار امام خميني؟ مرگ بر آمريكا و مرگ بر اسرائيل، شعار راهبردي امام و عين كلام الهي بود و فتنه گران با خط كشيدن بر اين شعارها، سران مستكبر اسرائيل و آمريكا را به هيجان آوردند. كدام ميراث، سترگ تر و گرانسنگ تر از «جمهوري اسلامي» و «ولايت فقيه» كه عمله آشوب به تأسي از بازي گردانان فتنه- مغضوبين و ضالين- به هتاكي و فحاشي عليه آن پرداختند؟ جنايت عناصر تروريست و محارب در اين چند ماهه با همه بزرگي به پاي اين جنايت و خيانت بزرگ سران فتنه نمي رسد. ترور و محاربه اگر مجازاتش اعدام، و قتل اگر سزايش قصاص است، پس درباره مجازات فتنه انگيزي چه بايد گفت كه خداوند در قرآن فرمود «الفتنه اكبر من القتل» و «الفتنه اشد من القتل».

 

آيا نبايد شگفت زده شد وقتي خبر مي رسد فلان آلت دست شبكه صهيونيسم مسيحي در بيانيه 17  خود حرمت شكنان روز عاشورا - تركيبي از اعضاي گروهك هاي منافقين، سلطنت طلب، بهائيت و...- را «مردم خداجو» خوانده يا به همراهي آن شيخ قدرت طلب و ساده لوح، اعدام تروريست هاي بمبگذار و آدم كش را اعدام «شهروندان» تفسير كرده است؟! با اين اوصاف نبايد گفت در خوش بينانه ترين قضاوت، سران فتنه قطعاتي از همان پازلي هستند كه منافقين، بهايي ها و سلطنت طلبان قطعات ديگر آنند؟ آيا جرم اين طايفه كم از خيانت سران بهايي رژيم شاه دارد كه علناً و با صراحت خاك و مال و دارايي و ناموس ايراني را به طواغيت آمريكايي و انگليسي شوهر دادند؟! و مگر نه اينكه فرخ نگهدار عضو مركزيت گروهك ماركسيستي فدائيان خلق- مستخدم فعلي سازمان جاسوسي سيا- علناً درباره حمايت سران فتنه از تروريست هاي اعدامي نوشت: «تصميم آنها به اعتراض، بهايي به سنگيني اعتراض نخست وزير دولت موقت به اعدام هويدا دارد». آيا جز اين است كه آن حلقه 5 نفره كذايي كه خود را در سكوت توأم با رضايت سران فتنه، اتاق فكر جنبش سبز معرفي كرد، اصالتاً مروج بدعت هاي انحرافي گروهك استعماري بهائيت در رد اصالت قرآن و انكار ولايت و مهدويت است؟ سران فتنه را با مهره هاي نشاندار سازمان هاي جاسوسي آمريكا و اسرائيل و انگليس چه كار كه دستور گرفته اند مشخصاً امام خميني، ولايت فقيه و عاشوراي حسين(ع) را به عنوان اركان پيروزي و پايداري انقلاب هدف قرار دهند (كتاب دكتر مايكل برانت رئيس اسبق بخش شيعه شناسي سازمان سيا).»

 

 

جوان

 

اما روزنامه جوان وابسته به سپاه پاسداران در دو مطلب  عليه معترضين و خاتمي مي پردازد در اولين مطلب با عنوان  « کارنامه سیاه  » به قلم عباس حاجی نجاری  مي نويسد :«  «این هدف ماست که پیش می‌رود و مهم نیست که چه کسی آن را پیش می‌برد»       جمله فوق ارزیابی یکی از سران گروهک‌های محارب از آشوب‌های پس از انتخابات است که در جریان برگزاری دادگاه عاملان حوادث روز عاشورا از سوی یکی از متهمین نقل شده است.

 

این جمله به درستی نشان‌دهنده کارنامه داخلی سران فتنه است که با طرح سناریوی «تقلب» و به صحنه کشاندن هواداران و ایجاد اغتشاش و آشوب در کشور در چند ماه اخیر بهترین بستر را برای دشمنان انقلاب اسلامی فراهم کردند تا به زعم خود انتقام شکست‌های 30ساله را از مردم مسلمان ایران بگیرند.

 

سال ها پیش در اوج قدرت همین جریان انحرافی در کشور در سال 79 زمانی که گری سیک عنصر برجسته سازمان سیا و مشاور اسبق امنیت ملی رئیس‌‌جمهور آمریکا به ایران آمده بود، در بازگشت از ایران در مصاحبه‌ای اعلام می‌دارد: «چگونه خوشحال نباشیم از اینکه موج تازه‌ای در ایران بر پا شده که مصمم است تومار حکومت اسلامی را در هم بپیچد و حکومتی نظیر حکومت ایران در دوران شاه و عربستان سعودی را روی کار آورد. من در ایران روشنفکرانی را دیدم که اشاره‌های ما را دنبال می‌کنند. آنها ششلول‌هایی را بالا برده‌اند تا هر کس و هرچه با آمریکا ناسازگار است را هدف قرار دهند»‌ و وقتی خبرنگار از او می‌پرسد چه چیز را هدف قرار دهند؟ گری سیک در پاسخ می‌گوید: «مثلاً حتی ولایت فقیه را که من فکر می‌کنم در صحرای طبس تکنولوژی برتر ما را با اراده خود دفن کرد.» و اکنون پس از گذشت 10 سال همان جریان انحرافی البته با تغییر گفتمان و عبور از گفتمان انحرافی اصلاحات و اتخاذ چهره منافقانه دفاع از امام و انقلاب، نه‌تنها رضایت و حمایت سران استکباری آمریکا، بلکه حمایت منافقین، صهیونیست‌ها، سلطنت‌طلب‌ها، بهائیت و مرتجعین منطقه و... را برای تداوم فتنه و ضربه به نظام اسلامی جلب کرده است.

 

مقام معظم رهبری در دیدار پرشور مردم استان مازندران در 6/11/88 در تحلیل عملکرد معارضان و مخالفان نظام اسلامی در 30 سال گذشته خاطرنشان کردند: «در این جبهه همواره دو خطای فاحش وجود داشته است. نخست آنکه خود را بالاتر از مردم می‌دانستند و دوم آنکه به دشمنان ملت دل بسته بودند.» ایشان در تبیین خطای اول معارضان می‌فرمایند: «نتیجه بالاتر دانستن خود از مردم این می‌شود که اگر مردم در یک حرکت قانونی اقدام یا انتخابی کردند، معارضان در مخالفت با اقدام مردم، آن را عوام‌گرایی و مردم را عوام می‌خوانند» و در تبیین خطای دوم آنها در دل بستن به دشمنان خاطرنشان کردند: «در طول 30 سال گذشته دولت آمریکا و رژیم صهیونیستی و صهیونیست‌های دنیا، دشمن‌ترین دشمنان ایران بوده‌اند و امروز هم حقاً و انصافاً دشمن‌ترین دشمنان هستند و دل بستن به این دشمنان، خطای بزرگی است.»

 

نگاهی به عملکرد 7 ماهه سران فتنه که پس از ادبار اجتماعی مردم به آنها تنها نقطه امیدشان بیگانگان و معدود مغرضان و معاندان داخلی است، ماهیت این جریان را بیش از پیش روشن می‌کند:

 

1-‌ عملکرد سران فتنه‌گر سبب شده است که کلیه گروه‌های منزوی و مطرود مردم اعم از سلطنت‌طلب‌ها، منافقین، مارکسیست‌ها و بهائیان، مجدداً مدعی انقلاب شده و در پشت سر آنها در مقابل نظام اسلامی صف کشیده‌اند.

 

2-‌ تنفر اجتماعی نسبت به عناصر هتاک و هنجارشکن طیف موسوم به اصلاح‌طلب، موجب انزوا یا فرار آنها از کشور شده بود، این امر اگرچه سبب شده بود که باقیمانده عوامل اصلاح‌طلب موفق به اجرای سناریوی نفاق و فریب مردم شوند، اما اکنون همان عوامل افراطی و منحرف اتاق فکر «فرقه سبز» را در داخل و خارج از کشور تشکیل داده و مدعیانی علیه انقلاب و نظام اسلامی شده‌اند.

 

3-‌ به‌رغم ارتقای جایگاه ایران در منطقه و جهان در سال‌های اخیر، عملکرد سران فتنه در تضعیف موقعیت نظام اسلامی در ماه‌های اخیر سبب شده است که قدرت‌های استکباری به مدعیان علیه نظام جمهوری اسلامی تبدیل و رسماً با اتکا به فتنه اخیر و با تصور تسلیم نظام اسلامی بر فشارهای اقتصادی و سیاسی افزوده و مجدداً از تهدید نظامی سخن به میان می‌آورند.

 

4-‌ ایجاد بستر برای شبکه‌های مجازی دشمن در حوادث پس از انتخابات، ‌سبب شده است که آمریکایی‌ها برای آشوب‌های اخیر تعبیر «انقلاب توئیتری» را به کار برده و برای تداوم آن بودجه 55 میلیون دلاری برای پنتاگون (وزارت جنگ آمریکا) برای سازماندهی عوامل و ابزار این جنگ نرم اختصاص دهند، به‌گونه‌ای که کلینتون وزیر خارجه آمریکا هفته گذشته در سخنرانی خود در موزه خبر و روزنامه‌نگاری واشنگتن، می‌گوید: «جنبش سبز» با کمک توئیتر مؤثرتر از تحریم‌ها برای «براندازی» است. »

 

جوان همچنين در مورد  مواضع اخير سيد محمد خاتمي  در مطلبي با عنوان  « پايان پدر خوانده! » با اشاره به اينكه  « شكست بعدي و مهم تر خاتمي در انتخابات دهم و حوادث بعد از آن، پايان گفتمان او يعني«اصلاحات» بود. »   مي نويسد  بازنده بزرگ انتخابات دهم كيست؟ برخي ميرحسين موسوي را موصوف اين صفت مي‌دانند؛ از آن رو كه بعد از 20 سال اعتزال سياسي، نخست‌وزير چپ مزاج دهه 60 در اولين بخت آزمايي مردمي با چنان «نه» ناباورانه‌اي از جانب ملت مواجه شد كه شايد 20 سال گوشه‌نشيني ديگر لازم باشد تا او را از اين شوك تلخ خارج سازد. پاره‌اي ديگر از تحليل‌گران، آقاي هاشمي رفسنجاني را بازنده بزرگ انتخابات دهم رياست جمهوري قلمداد مي‌كنند. به اعتقاد آنان، آقاي هاشمي گرچه در انتخابات رياست جمهوري دوره نهم بسان موسوي و از همان كانديداي جوان رقيب – احمدي نژاد- شكست فاحشي خورد اما سابقه و نفوذ طولاني مدت سياسي او موجب شد تا همچنان به عنوان يك وزنه جدي در عرصه سياست مورد توجه باشد. با اين وجود، هاشمي با ريسك بزرگ حمايت همه جانبه از ميرحسين در انتخابات رياست جمهوري و قرار دادن همه سرمايه سياسي خود در سبد كانديداي مغلوب، به طرز فاحشي از عمق اعتبار و نفوذ خود كاست. گرچه دو تحليل فوق با توجه به واقعيات صحنه سياسي، بخشي از حقيقتند، اما از چند منظر مهم بزرگترين بازنده انتخابات دهم را مي‌توان سيد محمد خاتمي، رئيس‌جمهور سابق ناميد. شايد از همين روست كه امروز بيش از هر كسي ديگر، هم اوست كه تلاش مي‌كند تا آب رفته را به جوي بازگرداند و با حركت‌هاي ‌سينوسي و مواضع زيگزاگي، به بازسازي خود بپردازد.»

 

سيد امير هاشمي آرا نويسنده اين مطلب در ادامه مي نويسد :«  موسوي نخست‌وزير دهه 60 گرچه به دليل بروز برخي صفات شخصي در گذشته و مواضع خود در دهه 60 نوستالوژي جماعتي از چپ‌هاي ‌سنتي به شمار مي‌آمد، اما نفوذ معنوي موسوي در جريان چپ بعد از دوره دوم خرداد تا حدود زيادي از دست رفت و به رغم احترام ظاهري كه جبهه اصلاحات به او مي‌گذاشت، عملاً فاقد جذابيت‌هاي ‌لازم، خصوصاً براي نسل جديد اصلاح طلبان بود. مضافاً اينكه موسوي از بدو ورود به عرصه انتخابات رياست جمهوري هيچ حرف تازه‌اي كه طليعه گفتمان جديد باشد ارائه نكرد و اگر نبود برخي مصلحت سنجي‌هاي ‌سياسي، شايد بسياري از فعالان اصلاح طلب نيز به او گرايش پيدا نمي‌كردند. هاشمي رفسنجاني نيز به رغم سوابق طولاني خود در مديريت كشور، از گذشته فاقد ويژگي كاريزماتيك و محبوبيت ويژه مردمي بوده است. اين مطلب را مي‌توان با نگاهي به سير آراي او در ادوار مختلف مجلس و رياست جمهوري مشاهده كرد. همچنين هاشمي رفسنجاني را كسي به عنوان مبدع يك گفتمان با شاخص‌هاي ‌ويژه نمي‌شناسد. او همواره در ميانه ميدان دو جناح چپ و راست و اصلاح طلب و اصولگرا حركت نموده و در هيچ مقطعي نماد گفتماني محسوب نشده است. اما سيد محمد خاتمي، به نوعي از دو ويژگي فوق برخوردار بوده است، يعني در مقطع دوم خرداد 76 بنا به دلايلي – شرايط سياسي، اجتماعي و اقتصادي آن مقطع و نيز ويژگي‌هاي ‌شخصي – او توانست آراي بالايي از ملت را به خود جلب نموده و تا ساليان متمادي چهره‌اي كاريزماتيك از خود به نمايش بگذارد. گرچه بخش عمده‌اي از اين وجه كاريزمايي ناشي از تبليغات گسترده و پروپاگانداي رسانه‌هاي ‌اصلاح طلب بود اما در هر حال براي مدتي اين وجه براي سيد محمد خاتمي تثبيت شد.

 

توشه اصلاحات

 

از سوي ديگر خاتمي از مقطع دوم خرداد 76 به بعد با طرح شعارهايي چون توسعه سياسي، جامعه مدني، تكثر سياسي و. . . توانست وجهي تئوريك از خود به نمايش بگذارد. گرچه تقريباً تمامي آنچه خاتمي به عنوان گفتمان جديد جريان چپ سابق – و اصلاح طلب لاحق- مطرح مي‌كرد، ترجمه فارسي آموزه‌هاي تئوريسين‌هاي ‌ليبرال – سرمايه سالاري غربي بود، با اين وجود به دليل طرح آن‌ها در حوزه عمومي كشور، به عنوان گفتماني جديد قلمداد گرديد كه از جانب خاتمي مطرح شده است. طرفه اينكه حتي عنوان اصلاحات را نخستين بار خاتمي مطرح نكرد بلكه اين اصطلاح توسط روزنامه‌هاي ‌زنجيره‌اي ابداع گرديد اما خاتمي بر همين موج سوار شد و عملاً مفهوم گفتمان اصلاحات را به نام خود ثبت نمود. بدين ترتيب با اين دو ويژگي – صاحب گفتمان و كاريزماي مردمي بودن – خاتمي جايگاه منحصر به فردي را در عرصه سياسي كشور براي خود تصور و ترسيم كرد.

 

در مسير افول

 

با افول سياسي جريان اصلاحات و برآمدن نسل نوين اصولگرايان از سال‌هاي ‌ابتدايي دهه 80 جايگاه فوق الذكر خاتمي نيز دچار نقصان گرديد به گونه‌اي كه حتي زمزمه عبور از خاتمي در دل جريان اصلاحات به گزينه‌اي جدي تبديل شد. حمايت تلويحي خاتمي در انتخابات رياست جمهوري سال 84 از كانديداي مغلوب يعني هاشمي رفسنجاني نيز به تنزل جايگاه خاتمي كمك كرد. با اين وجود خاتمي هنوز جايگاه پيشين را براي خود متصور بود. شايد به همين دليل بود كه در انتخابات دوره سوم شوراها در سال 85 و انتخابات مجلس در سال 86 حلقه اطراف خاتمي او را مجاب نمودند تا ليست جريان دوم خردادي ذيل نام و عنوان او به صحنه اين دو آزمون سياسي قدم بگذارد. اقدام ريسك گونه‌اي كه با شكست سنگين ليست «ياران خاتمي» در هر دو انتخابات، طليعه شكست نهايي خاتمي را آشكار ساخت.

 

البته خاتمي ناكامي خود در اين دو انتخابات را اين گونه تحليل كرد كه ربطي به شخص خود او نداشته است و اگر خود او به ميدان مي‌آمد، نتيجه به گونه‌اي ديگر رقم مي‌خورد. همين تحليل بود كه موجب گرديد تا خاتمي در آستانه انتخابات رياست جمهوري دوره دهم وسوسه شود تا شخصاً وارد صحنه شده و جايگاه مخدوش شده را بازسازي نمايد. او بعد از چند ماه كش و قوس نهايتاً اعلام كانديداتوري كرد. اما از همان ابتدا يك شرط ضمن عقد براي نامزدي خود گذاشت و آن موضوع «يا من يا ميرحسين» بود. گويي او براي بخت آزمايي خود در انتخابات در ترديد به سر مي‌برد.

 

بازسازي پشت صحنه

 

شايد نتيجه نظرسنجي‌هايي كه بدون واسطه به خاتمي مي‌رسيد ترديد‌هاي ‌او را بيشتر و بيشتر كرد تا جايي كه او در جلسه مجمع روحانيون مبارز به صراحت اعلام كرد مشكل من در انتخابات، مسأله رأي است. من براي پيروزي بر احمدي‌نژاد نياز به اين دارم كه حداقل هفت يا هشت ميليون بيش از او راي داشته باشم و اكنون چنين شرايطي وجود ندارد. بدين ترتيب، رئيس‌جمهور پيشين درصدد برآمد تا به گونه‌اي ديگر وارد عرصه بخت آزمايي و بازسازي جايگاه خود شود. او با اعلام حمايت از كانديداتوري موسوي تلاش كرد تا ضمن بالا بردن شأن خود به عنوان رهبر جريان اصلاحات، سهم خود را در پيروزي محتمل موسوي بالا ببرد. به همين دليل بود كه ستادهاي اصلاح طلبان در تهران و شهرستان‌ها به همان اندازه كه پوسترهاي موسوي را پخش مي‌كردند، تصاوير خاتمي را نيز به در و ديوار الصاق مي‌نمودند تا اين گونه قلمداد شود كه اولاً موسوي ذيل سايه خاتمي است و ثانياً پيروزي موسوي، پيروزي خاتمي است.

 

بازنده بزرگ

 

اما از بخت بد رئيس‌جمهور سابق، كانديداي مورد حمايت او – كه توهم پيروزي صددرصدي داشت- با نتيجه‌اي فاحش از رقيب شكست خورد تا شرنگ تلخ ناكامي براي آخرين بار در دهان خاتمي ريخته شود و او پس از كشمكشي طولاني بپذيرد كه بر جايگاه كاريزماتيك او براي هميشه از جانب مردم مهر ابطال نقش بسته است. از اين منظر بازنده بزرگ انتخابات دهم رياست جمهوري، سيد محمد خاتمي بود كه پس از اين آزمون بزرگ، ديگر با چهره كاريزماتيك خود وداع گفته و محبوبيت مردمي او به افسانه بدل گشته است.

 

بر باد رفته

 

اما شكست بعدي و مهم تر خاتمي در انتخابات دهم و حوادث بعد از آن، پايان گفتمان او يعني«اصلاحات» بود. حقيقت اين است كه خاتمي خود را پدر معنوي گفتمان و جريان موسوم به اصلاحات مي‌داند. او چند ماه قبل از انتخابات دهم نيز طي سه جلسه در بنياد باران به تبيين ويژگي‌هاي ‌هويت اصلاح طلبي پرداخت تا اين گفتمان را به عنوان موتور محركه و گفتمان غالب اين انتخابات معرفي كند. اما اتفاقي كه در حين انتخابات و حوادث بعد از آن افتاد، عملاً هويتي به نام اصلاح‌طلبي را كاملاً كنار گذاشته است. اكنون موجود ناقص الخلقه‌اي به نام «جنبش سبز» جايگزين هويت اصلاح طلبي (به پدرخواندگي خاتمي) شده كه بسان كرباسي چهل تكه است كه هيچ مرز هويتي مشخصي ندارد و از سلطنت طلب و لائيك و سكولار و اصلاح طلب و. . . خود را مالك و پيرو آن مي‌شمارند. »

 

نويسنده اين مطلب در ادامه مي نويسد :« هر تحليل‌گر سياسي به خوبي مي‌داند كه چنين موجود بي هويت و وصله پينه دوزي شده‌اي كه برآمده از توهمات پست مدرنيستي برخي مشاوران ميرحسين موسوي است توان ادامه حيات نداشته و اجزاي ناهمگون آن به سرعت از هم گسيخته مي‌شوند، كمااينكه در همين شرايط كنوني اين اتفاق افتاده است به گونه‌اي كه اتاق فكر 5 نفره اين جنبش شترگاوپلنگي در خارج كشور هر يك سازي جداگانه مي‌زنند و نمايندگان آن در داخل كشور نيز هيچ يك نمي‌دانند كه چه مي‌خواهند. با اين تفاصيل، خاتمي در قمار بزرگ انتخابات دهم، هويت گفتماني كه مالكيت معنوي آن را به نام خود ثبت كرده بود (اصلاحات) را باخت و اكنون بر فراز اين مرداب خشك شده، پرچم چهل تكه‌اي به نام جنبش سبز مي‌بيند كه نه با او نسبتي دارد و نه اميدي به تداوم اهتزاز آن مي‌رود. از اين روست كه سيد محمد خاتمي امروز بيش از همه نگران است. نگران جايگاه مردمي از دست رفته خود و نگران ميراث گفتماني برباد رفته خود. بر همين مبناست كه او اين روزها به تكاپويي شديد افتاده است. از جنبش سبز نامي نمي‌برد و مدام از اصلاحات مي‌گويد. شعار مردم، مردم را يك لحظه از زبان نمي‌اندازد. نامه مي‌نويسد و نامه تكذيب مي‌كند. با هنرمند و سياستمدار ديدار مي‌كند، يعني كه هنوز من هستم. شعار جمهوري اسلامي سر مي‌دهد كه پل‌هاي ‌شكسته توسط ياران نادان را درست كند.

اما با اين همه، رئيس‌جمهور پيشين باز هم دچار تناقض و گرفتار تضاد دروني است. او نه راه پيش دارد و نه راه پس. نه مي‌تواند صريح به اشتباه يارانش اعتراف كند چون به خيانت متهم مي‌شود و نه مي‌تواند موضع صريحي چون همفكران خود بگيرد چون به فراست دريافته است راهي كه مي‌روند به تركستان است. او دوباره به مواضع دوپهلويي بازگشته است كه در واپسين سال‌هاي ‌رياست جمهوري اش دچار شده بود. مرد دودله‌اي كه بين ماندن يا رفتن نمي‌داند كدام را انتخاب كند. او سرمايه سياسي و گفتماني اش را به ثمن بخس به باد داد و اكنون مردد است كه به كدام سو برود. شايد او كورسويي از اميد را براي بازگشت به جايگاه قبلي متصور است و به همين دليل به مواضع متناقض روي آورده است. مرد مردد بازنده بزرگ اين دوران است.»

 

 

 

رسالت

 

صالح اسکندري هم در روزنامه رسالت مطلبي با عنوان «  تغيير گارد در معارضه تغيير گارد در معارضه » دارد وي مي نويسد :« 31 سال مردمسالاري ديني در ايران تجربه گرانبهايي است که محصول سه دهه پايداري بر اصول و عقلانيت سياسي مردم اين سرزمين است. مهندسي حکومت ديني در ايران نقطه عزيمت يک تلقي جديد از حاکم در افکار عمومي است . در مردمسالاري ديني، سياست عين ديانت است و نوعي عبادت و مايه تقرب به ذات اقدس اله محسوب مي شود. مردمسالاري ديني يک نوآوري سياسي است که در ادامه سيره پيامبران الهي به عنوان يک الگوي بي بديل در معرض قضاوت فرمانروايان و فرمانبرداران قرن بيست و يکم قرار گرفته است.

 

تجربه31  ساله مردمسالاري ديني نشان داده است که روشها مثل ارزشها از اهميت دوچنداني برخوردارند. در اسلام روشها خيلي مهم هستند و کسب قدرت با توسل به هر روشي و به هر قيمتي وجود ندارد. سياست ورزي عملگرايانه در اين ساختار سياسي پاک نتيجه اي جز شکست هاي پي در پي نخواهد داشت.

 

آنها که در چند ماه گذشته اين تجربه عظيم و ميراث گرانبهاي حضرت امام(ره) را ملکوک کردند تا با توسل به هر روشي به قدرت برسند و اين الگوي پاک را به بهاي ناچيز چند دلار تقلبي آمريکايي فروختند تا شايد جايي براي خود در بين مردم باز کنند، سخت در اشتباهند.

 

آنچه که امروز در افواه عمومي از آن تحت عنوان عقب نشيني سران فتنه ياد مي شود بيشتر يک تغيير گارد در معارضه با نظام است. دشمن که با قمار در انتخابات روي اصل  نظام تمام سرمايه خود را از دست داده است در صدد است چند سکه سياه خود را از روي ميز بردارد. اين جريان با ناکامي در جلب افکار عمومي به خصوص پس از حماسه تاريخي نهم دي به ظاهر ميدان زير سوال بردن سلامت انتخابات را خالي کرده و دولت را به رسميت شناخته است اما به موازات آن طرح انحرافي “سقوط زودهنگام دولت قبل از چهار سال” را مطرح کرده است.

 

اين طرح مضحک که بيشتر به تلاش دلقک ها براي خنداندن مردم در سيرک شبيه است با توجه به کارت هاي سوخته و منابع محدود معارضين بيشتر شبيه يک توهم است.

 

ماشين معارضين که اين روزها فرمان آن در دست بيگانگان است با نا اميدي از پروژه انقلاب مخملي طرح هاي خود را شکست خورده مي بيند، در صدد است با ناکارآمد نشان دادن دولت در عرصه هاي سياسي، اقتصادي و فرهنگي زمينه را براي سقوط دولت قبل از چهار سال فراهم نمايد. بخصوص که دولت طرح هاي بزرگي چون هدفمند شدن يارانه ها و خصوصي سازي را در دستور کار خود دارد. اين پروژه که ناگزير راه حل دوم جريان فتنه است در بين اظهارات اخير کروبي هويدا بود و وي نتوانست آن را کتمان کند.

 

صرف نظر از طراحي هاي دشمن، جريان متخاصم به اين زودي ها دست از معارضه بر نخواهد داشت و ساده لوحي است برخي حرکتهاي تاکتيکي را به اسم عقب نشيني از مواضع پنهان و آشکار تلقي کنيم. بخصوص که دم خروس اين عقب نشيني از مواضع موسوي و کروبي بعد از صدور حکم چند تن از محاربين بيرون زد.

 

در دهه چهارم انقلاب اسلامي مردمسالاري ديني در مرحله اثبات کارآمدي اسلام در اداره جامعه است. حضور40  ميليون ايراني پاي صندوق هاي راي در22 خرداد نشان داد که ملت ايران ضمن تعظيم انتخابات درجامعه اسلامي اجراي احکام الهي و اسلامي را تنها نسخه شفابخش کشور مي دانند اما درمقابل عده اي سعي دارند فضاي کشور رامستبدانه وانمود نمايند ومنکر دموکراسي واقعي در ايران شوند و به هر طريق ممکن چوب لاي چرخ دولت و نظام قرار دهند.

 

هر چند اين توطئه نيز به سرانجام نخواهد رسيد و کسي نمي تواند در مقابل اراده ملت مسلمان ايران ايستادگي کند اما بيش از گذشته بايد آگاه بود و با حضور در صحنه مانع از تحرکات مذبوحانه مجموعه نيروهاي ضد انقلاب شد.»

 

 

وطن امروز

 

احمد نامجو در وطن امروز روزنامه حامي احمدي نژاد سرمقاله اي با عنوان سران « فتنه و اعدام » دارد او در اين مطلب مي نويسد :« اعدام 2 نفر از متجاوزان به عنف پرونده لواسان که صبح روز شنبه در اوین انجام شد در وهله نخست عاملی شد برای سکینه‌خاطر افکار عمومی که پس از رخداد جنایت صورت گرفته، در قالب یک مطالبه حداکثری خواهان برخورد قاطع دستگاه قضا بودند. قطعا اجرای حکم اعدام این 2 جنایتکار که با نمودار ساختن قدرت برخورد نظام با اخلالگران امنیت جامعه همراه شد؛ بار دیگر فلسفه «حیات‌بخشی» و «سلب‌حیات» را در احکام قضایی جمهوری‌اسلامی آشکار کرد. نکته قابل تأمل دیگر اینکه پس از وقوع این جنایت و پیش از صدور احکام قضایی، اکثریت قاطع افکار عمومی خواستار اجرای حکم اعدام برای جنایتکاران شدند. تردیدی نیست این مطالبه حداکثری ملت به واسطه اطلاع از مجازات شرعی و قانونی بزه، پذیرش حقیقت تناسب جرم و مجازات و اثرگذاری اجرای مجازات است. تسریع قوه‌قضائیه در اجرای این حکم نیز علاوه بر تقویت سرمایه اجتماعی «اعتماد عمومی» در ادامه فراگیر شدن تحقق امنیت ملی را نوید می‌دهد. البته نباید این مهم را نادیده گرفت که بیزاری مردم از آسیب‌های اجتماعی حاصل از وقوع جنایت‌های هولناک و مخل امنیت اجتماعی و ملی، موجبات فهم درست آنان از مقررات حاکمیت دینی در برخورد با رفتار‌های غیرشرعی مفسده‌انگیز را بیش از پیش فراهم می‌کند و شکی نیست که این درک درست بستر‌سازی برخی سوءاستفاده‌ها برای تقابل با احکام اسلامی را عقیم می‌کند. بنابراین باید گفت، اکثریت قاطع افکار عمومی اقدام متجاوزان به عنف در لواسان را مستوجب مجازات قانونی «اعدام» می‌دانند و این نشانگر پذیرش اثرگذاری حکم شرعی «سلب حیات» در میان اکثریت جامعه است. ضمن اینکه تسریع در اجرای حکم اعدام در مواردی که امنیت عمومی و به تبع آن،‌امنیت ملی دچار خدشه شده است، امری بهنگام و ستودنی است و اثرگذاری مطلوبی نیز به دنبال خواهد داشت.

 

صبح روز پنجشنبه 2 نفر از اعضای گروهک تروریستی‌اي که در حوادث تلخ روز عاشورای امسال اقدام به هتک عاشورای حسینی و ضرب و شتم عزاداران حسینی کردند به اتهام محاربه علیه نظام اسلامی محکوم و اعدام شدند. این تروریست‌ها که به صورت مسلح در تجمعات غیرقانونی حضور یافته و اقدام به آشوبگری علیه نظام می‌کردند وابسته به گروهک تروریستی انجمن پادشاهی، وابسته به ربع پهلوی بودند. اعدام این 2تروریست که صراحتا و آشکارا علیه جمهوری اسلامی اقدام و امنیت ملی را تهدید می‌کردند، موجب ابراز ناراحتی رضا پهلوی شد. در کنار رضا پهلوی، گروهک منافقین و حامی اصلی آنان یعنی ایالات متحده نیز از اعدام تروریست‌های انجمن پادشاهی ابراز ناراحتی کردند. البته و متاسفانه نگرانی و ناراحتی از اعدام تروریست‌های ضدانقلاب به این جماعت محدود نشد و کروبی و موسوی نیز در دیدار «یکدیگر» از اعدام 2 نفر از مخالفان مسلح نظام جمهوری اسلامی که در حوادث ناگوار روز عاشورا اقدام به هتک نسبت به ساحت مقدس امام حسین(ع) و ارزش‌های عاشورایی کرده و تخریب اموال عمومی را انجام دادند...

 

... و مصداق بارز محارب بودند، اعلام «ناراحتی» و دلخوری کردند! دلیل این رفتار عجیب البته آشکار است اما پیش از آن باید چند نکته بیان شود. »

 

نويسنده اين مطلب در ادامه اين مطلب مي نويسد :« اگرچه در شرایط کنونی برخی افراد همانند شیرین عبادی با پوشش جایزه نوبل، اقدامات فراوانی را برای دین‌زدایی از قوانین اجرایی و مدنی ایران انجام می‌دهند و این ماموریت در راستای سکولاریزه کردن جامعه ایرانی دنبال می‌شود اما سابقه آشکار این اقدامات در انقلاب به دهه 60 برمی‌گردد. آن زمان که شهید بهشتی، رئیس شورایعالی قضایی، لایحه «قصاص» را به مجلس وقت ارائه کرد و جبهه ملی و نهضت آزادی در تقابلی آشکار با قوانین شرع اسلام، با این لایحه مخالفت کرده و حتی برای این اعلام مخالفت، اجتماعاتی نیز تشکیل دادند. اگرچه واکنش قاطع و مثال‌زدنی امام(ره) به این اقدام و بیان صریح «مرتد» برای جبهه ملی که در ادامه بیان «غیرمسلم» بودن مصدق را هم به دنبال داشت؛ موجب انزوای این گروه و نیز خروج نهضت آزادی از مناسبات سیاسی کشور شد اما تحرکات حاشیه‌ای این گروه‌ها به عنوان مخالفان «حکومت دینی» همواره ادامه داشته است. فعالیت فراوان و هم‌اندیشی این افراد با جریان رفرم دوم خرداد اما موجب بیان دیدگاه‌های ضدحکومت دینی آنان در جامعه شد. و حتی دوم خرداد، مجالی برای آنان فراهم کرد تا در معرض اقبال مردمی قرار گیرند ـ که البته نتایج بسیار ناامیدکننده‌ای برای آنان به همراه داشت ـ مجالست مخالفان اجرای احکام اسلامی در قوانین اجتماعی با سران دوم خرداد البته در انتخابات اخیر ریاست‌جمهوری نیز تداوم یافت و اخبار تایید شده فراوانی در این‌باره منتشر و منعکس شد. قطعا این مجالست و همفکری به واسطه تلاش برای دست‌يابي به اهداف مشترک است! و قطعا در برخی موارد باید نمود عینی یابد.

 

بنابراین می‌توان گفت، شباهت عجیبی میان ابراز نگرانی موسوی و کروبی از اعدام تروریست‌های محارب، با مخالفت جبهه ملی و نهضت آزادی با لایحه اسلامی قصاص وجود دارد. البته قرابت فکری این 2 گروه سابقه‌ متمادی دارد!

 

اما این موضوع از زاویه‌ای دیگر نیز قابل ارزیابی است و آن اینکه مخالفت با قصاص فعلا درباره موضوعات بسیار ملموس همانند جنایت لواسان انجام نمی‌شود بلکه در قبال موضوعات سیاسی صورت می‌گیرد. موسوی و کروبی به بهانه جناح‌بندی‌ها از اعدام محاربان اعلام نگرانی می‌کنند اما می‌توان اینگونه نیز تحلیل کرد که این ابراز نگرانی به‌واسطه هراس آنان از عزم حاکمیت در برخورد قانونی با هتاکان و فتنه‌گران و محاربانی است که 7‌ماه آرامش را از پایتخت سلب کردند.

 

این افراد مهلت 7 ماهه نظام برای اصلاح و بازگشت را قدر ندانستند و لجبازی و عصیانگری پیشه کردند. اگر چه نظام می‌توانست از همان ابتدا تجمعات خشونت‌طلبانه و آشوبگرانه را بشدت محکوم و مجازات محاربان را اعمال کند اما صبر و مهلت نظام باعث شد فریبکاری و دغل‌کاری این جماعت بر همگان آشکار شود تا زمینه‌ مساعد برای اعمال قانون درباره آنان فراهم شود. اگرچه برخی معتقدند برخورد قاطع نظام با فتنه‌گران در همان ابتدای فتنه‌گری، باعث‌ جلوگیری از تداوم آشوبگری‌ها و ایجاد هزینه می‌شد اما به نظر می‌‌رسد، صبر نظام و حاکمیت اثرات مطلوبی به دنبال داشته است. اکنون همه باورهای سیاسی آنان رونمایی شده است، آیا کسی گمان‌ می‌برد روزی موسوی و کروبی با اعدام محاربان مخالفت کنند؟!»

 

 

تكمله

 

در سالگرد فوت احمد بورقاني روزنامه اعتماد ويژه نامه قابل تاملي در منتشر كرده است كه صاحب نظران بسياري در مورد وي مطلب منتشر كرده اند

 

حمید تکاپو -

 

(بخش اول- خرداد)

 

در مرور رخدادهای چند ماه اخیر، عواملی چون مناظره های انتخاباتی، حمایت نهادهای انتصابی از یک کاندیدای خاص، دخالت فاحش نظامیان در انتخابات و حضور مجدد پدیدۀ لباس شخصی ها، نامه نگاری شخصیت ها به رهبر نظام و واکنش های وی، تقلب فاحش در روند و نتیجه انتخابات، سرکوب خونین مردمی که خواهان حقوق شهروندی و مطالبات مدنی خود بودند، اظهارات و عملکرد حامیان کشوری- لشگری و رسانه ای کودتاچیان، اظهارات و بیانیه های رهبران و حامیان جنبش، مواضع و عملکرد افراد و گروههای مقیم خارج از کشور و همچنین واکنش های جهانی به جنبش سبز مردم ایران، مواردی هستند که بدلیل نقش جدی در تکوین و تکامل جنبش، قابل تامل و بررسی می باشند.

 

از شامگاه ۲۲خرداد (روز انتخابات ریاست جمهوری) تا کنون، با آنکه روند سرکوب بدون وقفه ادامه داشته و حتی سیر صعودی طی نموده، اما می توان مشاهده کرد که تقریبا در هر ماه یک سرکوب نظامی خونین و شدید در اوج رقم خورده (۳۰ خرداد، ۱۸ تیر، ۱۰ امرداد، ۲۷شهریور، ۱۳ آبان، ۱۶ آذر و عاشورای ۶ دی) و هر ماه تعداد زیادی بازداشت، زخمی، شهید و مفقود برای جنبش به جای ماند؛ که هر کدام از این هزینه ها، مرحله ای از تکامل تاریخی جنبش را رقم زد؛ کما اینکه میرحسین موسوی سه روز قبل از انتخابات خاطرنشان کرده بود "ما سرباز آزادی و اخلاق و عدالتیم."

 

در این میان بیانیه های اعتراضی میر حسین موسوی و مهدی کروبی تاثیرات زیادی در روند جنبش گذاشت؛ که می توان بیانیه های مهندس موسوی پبرامون تقلب در انتخابات، مخالفت با دولت محمود احمدی نژاد، اعتراض به عملکرد شورای نگهبان، حمایت از حرکت ها و اعتراضات مردمی، احقاق حقوق مردم معترض، جان باختگان، بازداشت شدگان و آسیب دیدگان اعتراضات پس از انتخابات" اشاره کرد که در روزهای سرنوشت ساز هفته آخر خرداد، ۱۸ تیر، روز قدس، روز دانش آموز، روز بسیج، روز دانشجو، مراسم چهلم شهدای اعتراضات پس از انتخابات، بازگشایی مدارس و دانشگاهها و همچنین حوادث عاشورا را مثال زد.

 

موضع گیری های موسوی و کروبی بر سر مواضع مردمی ماندن آنها نیز، روال سنتی سالهای اخیر ایران را دچار تغییر جدی کرد: روندی که اگر تقلبی صورت می گرفت، یا سکوت می شد، یا اعتراض‌ به روز قیامت واگذار می گردید(هاشمی در انتخابات ۸۴) و یا نامه‌ای تند به رهبری نوشته و از دخالت آقازاده یا آقا انتقاد می شد (کروبی در همان انتخابات).

 

 

انتقام گیری ها شخصی در پربیننده‌ترین برنامه‌های تاریخ تلویزیون ایران  

 

پیش از برگزاری انتخابات، صدا و سیمای جمهوری اسلامی دست به ریسکی بزرگ زد و چهار کاندیدای تایید صلاحیت شده برای انتخابات ریاست جمهوری را به پای میز مناظره کشاند. مناظره هایی که به استناد آمار منتشره، پربیننده‌ترین برنامه‌ در تاریخ تلویزیون ایران بود و گزارش محرمانۀ اداره آموزش معاونت سیاسی صدا و سیما خاطرنشان کرده بود "پخش مناظره های انتخاباتی، اعتماد از دست رفتۀ مردم به صدا و سیما را بازگردانده و تعداد مخاطبان آنرا به ۴۰ میلیون نفر رسانده است." رسانه های خبری نیز تعداد پیامک‌های ارسالی در ایام پخش مناظره‌های تلویزیونی را روزانه نود میلیون ثبت کردند.

 

در اولین* مناظرۀ جنجالی که در ۱۳ خرداد ماه برگزار شد، محمود احمدی نژاد روبروی مهندس میرحسین موسوی قرار گرفت و با رویکردی انتقام جوبانه و غیرحرفه ای، برخی از شخصیت های غایب را به "تلاش برای تضعیف" دولت خود متهم نمود و اهانتی بی ربط نیز به سه کاندیدای دیگر و همچنین همسر مهندس موسوی روا داشت. موسوی نیز، احمدی نژاد را به "خیالبافی" و "قانون گریزی" متهم نمود. یک روز بعد دفتر آقای هاشمی رفسنجانی از صدا وسیما خواست تا فرصتی برای پاسخگویی به اتهامات وارده از سوی احمدی نژاد در اختیار وی و اعضای خانواده اش قرار گیرد، که البته این فرصت هرگز داده نشد.

مناظره های بعدی نیز در کش و قوس همین موارد برگزار شد و احمدی نژاد برای دفاع از خود در برابر انتقادات کارشناسی، حمله به دیگران و فرار رو به جلو را پیشه ساخت.

 

آخرین مناظره را نیز در تاریخ ۱۸ خرداد احمدی نژاد و محسن رضایی برگزار کردند.

 

همان روز (۱۸ خرداد) طولانی ترین زنجیره انسانی (۲۵ کیلومتر) در طولانی ترین خیابان ایران و خاورمیانه (ولی عصر) توسط حامیان مهندس موسوی شکل گرفت.

 

یک روز بعد یعنی در ۱۹ خرداد، نامۀ هاشمی رفسنجانی به رهبری منتشر شد که ضمن انتقاد از اتهامات وارده از سوی محمود احمدی نژاد به او و خانواده اش، به رهبر جمهوری اسلامی هشداری تند داد که در صورت عدم مداخله، "میراث انقلاب در آتش خواهد سوخت."

 

همان روز روسای کمیتۀ صیانت از آرای ستادهای موسوی و کروبی، طی نامه ای مشترک به احمد جنتی دبیر شورای نگهبان، از زمزمه های احتمال تخلفات گسترده در انتخابات ابراز نگرانی کردند.

 

به فاصله یک روز، مهندس موسوی در۲۰ خرداد نامه ای به علی خامنه ای نوشت و نسبت به جانبداری ناظران (شورای نگهبان) و احتمال دخالت نظامیان (سپاه) در انتخابات هشدار داده و تصریح کرد "بعضی از اعضای شورای نگهبان و ناظران آن شورا، با جانبداری علنی از رئیس کنونی دولت، از بیطرفی خارج شده اند."

 

در حالیکه هاشمی رفسنجانی از عزت الله ضرغامی، رئیس منصوب رهبری در صدا و سیما خواستار زمانی کوتاه برای پاسخگوئی به اتهامات وارده از سوی احمدی نژاد شده بود، اما این احمدی نژاد بود که از رسانه ملّی وقت اضافه ای یکطرفه جایزه گرفت تا در آخرین روز مبارزه تبلیغاتی نیز، از این رسانه استفاده ای غیرقانونی کند.

 

یک روز قبل از انتخابات، دستگاههای امنیتی دولت محمود احمدی نژاد، با قطع سیستم پیامک (sms) کلیه اپراتورهای تلفن همراه کشور و هشدارهای امنیتی، به استقبال انتخابات رفتند. 

 

 

ما تقلب و کودتا می کنیم، پس هستیم

 

انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری در ۲۲ خرداد با آرائی تقریبا ۴۰ میلیونی و مشاركت بیش از ۸۵ درصد، بیسابقه ترین انتخابات تاریخ ایران (از حیث تعداد شرکت کننده) نام گرفت.

 

بنا به تمام شواهدی که دالّ بر پیروزی مهندس موسوی (با رای بیش از ۲۱ میلیون) بود و همچنین سخنان مطبوعاتی ایشان در ساعتی پس از انتخابات که خاطرنشان ساخت "بنده برنده قطعی انتخابات با آرای زیادی هستم و وظیفه ماست که از آرای مردم صیانت کنیم و راه برگشتی وجود ندارد»، مردم در اطراف ستاد مرکزی ایشان جمع شدند تا بر اساس گزارشهای ارسالی نمایندگان ستاد از مراکز انتخاباتی، جشن پیروزی برگزار کنند. این امر با واکنش ناگهانی نیروهای انتظامی و استقرار آنها در محل و نهایتا جلوگیری از جشن روبرو شد.   

 

به فاصله یک ساعت بعد، ابتدائا خبرگزاری فارس و سپس رسانه های حامی دولت، ناگهان خبری روی خروجی های خود گذاشتند و اعلام کردند "شمارش نهائی آرا نشان از پیروزی قاطع محمود احمدی نژاد با اختلاف بسیار زیاد می دهد."

 

در اواسط روز انتخابات (ساعت حدود پنج و نیم بعد از ظهر)، تعدادی از لباس شخصی ها به ستاد انتخاباتی مهندس موسوی در قیطریه تهران یورش برده، تلویزیون اینترنتی آن ستاد را قطع کرده، کامپیوترها را شکسته و با استفاده از گاز اشک آور، شوکر و باتوم برقی، به حاضران حمله کردند.

 

ظهر روز انتخابات سردار پاسدار احمدرضا رادان، جانشین فرمانده نیروی انتظامی کشور اعلام کرده بود تجمع هواداران نامزدهای ریاست جمهوری در تمام کشور از این به بعد غیرقانونی است و همزمان با وی، سرهنگ محسن خانچرلی معاون عملیات فرماندهی نیروی انتظامی تهران بزرگ نیز خاطرنشان کرد "رزماییش اقتدار که تا پایان شمارش آرا در تهران بزرگ ادامه خواهد یافت از ساعت ۱۷ در میادین و معابر مهم پایتخت آغاز شده است".

 

در غروب روز انتخابات، فاز کلاسیک کودتا نیز کلید خورد و آرایشی نظامی با حضور یگانهای ویژه پاسداران و نیروهای لباس شخصی در محل های مختلف و تقاطع های اصلی تهران برقرار شد تا کنترل اوضاع را در دست گیرند.

 

قطع سرویس پیامک نیز به اختلال در شبکه تلفنی و اینترنت کشور کشید.

 

در اولین حرکت سرکوبگرانه، تجمع پراکندۀ طرفداران مهندس موسوی در اطراف وزارت کشور با خشونت شدیدی سرکوب گردید.

 

 

شنبۀ 23 خرداد: آغاز سیطره نظامیان در کشور

 

ساعات اولیه بامداد روز شنبه ۲۳ خرداد، با پلمب ستادهای انتخاباتی کروبی و موسوی، دستگیری و ربایش صدها تن از فعالان سیاسی –مطبوعاتی کشور، فیلترینگ بسیاری از سایتهای ارتباط جمعی، ارسال پارازیت بر روی شبکه‌های خبری ماهواره‌ای آغاز شد.

 

پس از اعلام رسمی نتایج اولیه در بامداد شنبه و اعلام پیروزی احمدی‌نژاد "با فاصلهٔ زیاد نسبت به میرحسین موسوی و سایر نامزدها"، کروبی و موسوی با استناد به شواهد کمیتهٔ صیانت از آرا و مستندات دیگر، اعتراض خود را اعلام کردند.

 

موسوی در واکنش به اعلام نتایج، طی نامه‌ای خطاب به ملت ایران، شیوهٔ برگزاری و شمارش آرا را "بهت آور" و "شعبده‌بازی دست‌اندرکاران انتخابات و صداوسیما" نامید و با اعلام اینکه "تسلیم این صحنه آرایی خطرناک نخواهم شد"، خاطرنشان کرد "مردم به دنبال آن هستند که بدانند چگونه و توسط چه کسانی و مقاماتی طرح این بازی بزرگ ریخته شده‌است." همزمان کروبی در نامه ای مشابه، نتایج را "مضحک و شگفت" خوانده و خاطرنشان کرد "وضعیت موجود در بیان و بیانیه نمی‌آید و باید فکری دیگری کرد."

 

مهندس موسوی ظهر شنبه طی نامه ای به مراجع شیعه از آنها خواست تا در مقابل "تقلب در آرای مردم" سکوت نکنند، و خاطرنشان کرد "از آنجا که "تمامی راهها برای احقاق حقوق مردم بسته شده، مواجه شدن مردم مظلوم با سکوت علما و مراجع، خسارتی بیش از یک تغییر در آرا را به دنبال خواهد داشت."

 

موسوی صبح همان روز اعلام کرده بود که در مورد نتایج انتخابات، کنفرانسی مطبوعاتی در محل روزنامه اطلاعات برگزار خواهد کرد که نیروهای امنیتی مانع از برگزاری این کنفرانس شدند.

 

 همزمان آقای خامنه ای در واکنش به این اعتراض‌ها با انتشار پیامی، نتایج شمارش آرا را تأیید و اعلام کرد که "محمود احمدی‌نژاد با ۲۴ میلیون رأی پیروز انتخابات است."

 

بلافاصله دولت با عدم تمدید ویزای خبرنگاران خارجی از آنان خواست که سریعا ایران را ترک کنند.

 

با وجود اینکه بخش های نظامی- انتظامی و شبه نظامی، از روز انتخابات هشدارهایی در مورد برخورد با هرگونه اعتراضی داده بودند، اما از ظهر شنبه تظاهراتی در خیابان‌ها و میادین اصلی تهران و مشهد به راه افتاد که اولین تظاهرات در اعتراضات بعد از انتخابات، از مقابل ساختمان وزارت کشور در خیابان فاطمی شروع شد و سپس خیابانهای شهر را درنوردید و اولین شعار معترضان "مرگ بر دیکتاتور" و "رای ما رو پس بده" گزارش شد.

 

گزارش خبرگزاری ها از ضرب و شتم شدید مردم و بازداشت صدها تن از معترضان حکایت داشت.

 

همزمان با اعتراضات داخل کشور، ایرانیان معترض به نتایج انتخابات در شهرهای لندن، کلن، برلین، پاریس، نیویورک، سیدنی، واشنگتن، لوس انجلس، ادمونتون، ونکوور، مونترال و تورنتو دست به تجمعات اعتراضی زدند.

 

 

روز دوم و پروژۀ  جنجالی"خس و خاشاک"

 

یکشنبه ۲۴ خرداد و دومین روز اعتراضات، احمدی‌نژاد جشن پیروزی‌ خود را در میدان ولیعصر به راه انداخت و در سخنرانی خود با اهانت به معترضان و مخالفین خود، آنها را "خس و خاشاک" نامید.

 

همزمان در نقاط مرکزی تهران حملات نیروهای یگان ویژه پاسداران به مردم معترض ادامه داشت و ماموران با شلیک تیر هوائی و گاز اشک آور به آنها حمله کردند که اوج این حملات در اطراف دانشگاه تهران و میدان ونک گزارش شد.

 

در شهرهای دیگر نظیر بابل، مشهد، زاهدان، اصفهان، کرج، اهواز، کرمانشاه و شیراز نیز اعتراضاتی گسترده انجام شد که یگان ویژه پاسداران و لباس شخصی ها در حمله به مردم متوسل به خشونت شدیدی شدند. 

 

ظهر یکشنبه مهدی کروبی با صدور بیانیه ای تاکید کرد "به هیچ وجه از موضع خود کنار نخواهم کشید و احمدی‌نژاد را به عنوان رئیس جمهور ایران به رسمیت نمی‌شناسم." وی همچنین از شورای نگهبان خواست که انتخابات را باطل و "در راستای خواست به حق ملت و اکثریت مردم، بار دیگر انتخابات را تجدید نمایند." ایشان همچنین افزود "اگر شورای نگهبان درخواست ابطال انتخابات را نادیده بگیرد و این شورا و دولت بر نتایج فعلی تاکید داشته باشند، تصمیم های جدیدی خواهم گرفت که در اطلاعیه های بعد به اطلاع مردم خواهد رسید." کروبی از نیروهای انتظامی و امنیتی نیز تقاضا نمود "حقوق شهروندی منتقدان و معترضان را رعایت کنند"، زیرا "شکرانه بیرون آوردن احمدی نژاد از صندوق های رای، ضرب و شتم مردم، دستگیری و تهدید امنیتی فعالان سیاسی و اجتماعی و ایجاد جو امنیتی در کشور نیست."

 

همزمان سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی نتایج انتخابات را "کودتایی نرم علیه مردمسالاری" اعلام نمود.  

 

مهندس موسوی طی نامه ای به شورای نگهبان خاطرنشان کرد که "پیرو ده‌ها مكاتبه ستاد انتخاباتی اینجانب با آن شورا دایر بر تخلفات صریح انتخاباتی عوامل اجرایی وزارت كشور و نیز یكی از نامزدها كه قطعاً در نتیجه انتخابات مؤثر بوده، عدم صحت انتخابات محرز است و رسیدگی و ابطال آن درخواست می‌گردد. مهندس موسوی هشت مورد از موارد تخلف را مستندا به اطلاع شورای نگهبان رساند.

 

موسوی همچنین از مردم درخواست کرد "به صورت مسالمت آمیز و با رعایت اصل عدم برخورد"، به مخالفت خود نسبت به نتایج انتخابات ادامه دهند. ایشان به اطلاع مردم رسانید که "درخواست مجوز برگزاری یک راهپیمایی را به مسئولان داده است تا یک راهپیمایی بزرگ در تمامی شهرهای کشور برگزار شود تا از آن طریق مردم فرصتی برای نمایش مخالفت خود با شیوه برگزاری انتخابات و نتایج آن پیدا کنند."

 

درخواستی که هرگز از سوی مسئولان پاسخ داده نشد...

 

موسوی از نیروی انتظامی نیز خواهش کرد "از برخورد خشن با حرکت های خودجوش مردم خودداری کرده، اجازه ندهد اعتماد مردم نسبت به این نهاد ارزشمند (پلیس) خدشه دار شود."

 

محسن کدیور در نخستین اظهار نظرش پس از انتخابات با انتشار مقاله "در سوگ مشروعیت برباد رفته " در تاریخ 24 خرداد نوشت: "با مهندسی ناشیانه نتیجه انتخابات 22 خرداد 88 تیر خلاص به پیکر نیمه جان جمهوری اسلامی شلیک شد و آخرین بازمانده مشروعیت جمهوری اسلامی – که همانا صداقت و امانتداری نسبی انتخاباتش بود- درپای مصلحت نظام اسلامی قربانی شد."

 

از همان شب (یکشنبه) طنین فریادهای اعتراض آمیز "الله اکبر" از بام خانه ها در سراسر ایران طنین انداز شد .

 

از اتفاقات هولناک دیگر در روز یکشنبه، حملات یگان ویژه پاسداران و لباس شخصی ها به تجمع اعتراض آمیز دانشجویان در دانشگاه صنعتی اصفهان و کوی دانشگاه تهران و سپس حمله به خوابگاه دانشجویان و تیراندازی و ضرب و شتم و دستگیری تعداد زیادی از دانشجویان بود. اتفاق رخ داده، یکی از خونین ترین حملات به کوی دانشگاه طی سالهای اخیر ذکر شد.

 

همزمان با تظاهرات در ایران، ایرانیان خارج از کشور نیز به تجمعات اعتراضی خود در فرانسه، انگلیس و کانادا تداوم بخشیدند.

 

 

دوشنبه ای بزرگ در تاریخ

 

روز دوشنبه ۲۵ خرداد و در سومین روز بعد از کودتا، معترضان به تظاهراتی میلیونی از میدان فردوسی تا میدان آزادی تهران –بصورت ساکت- دست زدند که صاحب نظران آنرا بزرگترین راهپیمایی ضد دولتی پس از انقلاب ۱۳۵۷ اعلام کردند. در راهپیمائی اعتراضی فوق الذکر، مهندس موسوی و محمد خاتمی نیز شرکت و در آن سخنرانی کردند. این راهپیمایی با درگیری‌ مقابل یکی از پایگاههای بسیج در میدان آزادی که از داخل آن به طرف مردم آتش گشوده شده بود، به خشونت گرایید که در جریان آن دهها تن شهید و مجروح شدند.

 

همزمان در طرف دیگر تهران و در مقابل سفارت های بریتانیا و فرانسه نیز، جمعی از لباس شخصی هایی که رسانه‌های کودتا آنان را دانشجو می نامیدند، دست به تجمع زده و ادعا کردند فرانسه و انگلیس در اعتراضات ایران دخالت دارند."

 

در دانشگاه تهران و در واکنش به حملات خونین شامگاه یکشنبه به کوی نیز، تجمعی از دانشجویان و اساتید شکل گرفت و همزمان اساتید دانشگاه صنعتی شریف در اعتراض به حمله‌های وحشیانه پاسداران و انصار حزب الله به دانشگاهها و خوابگاهها، دست به تحصن زدند. دانشگاه همدان، بابل، مشهد، اصفهان و شیراز هم صحنه اعتراضات گسترده به نتایج انتخابات و همچنین حملات به دانشجویان بود. در ارومیه نیز تظاهراتی گسترده توسط مردم صورت گرفت که با حملات نیروهای انتظامی، چندین نفر زخمی و بازداشت شدند.

 

در همین روز (دوشنبه)، در حالیکه ایران صحنه اعتراضات خونین بود، محمود احمدی نژاد برای شرکت در مراسم افتتاحیه «نشست سازمان همکاری شانگهای»، به مسکو سفر کرد تا با رئیس جمهور آن کشور دیدار و گفتگو کند. عکس های وی و مدودوف، در اعتراضات آیندۀ جنبش به دولت روسیه بی تاثیر نبود.

 

عصر دوشنبه وزارت ارشاد دولت احمدی نژاد، طی نامه‌ای به رسانه‌های خارجی مستقر در ایران، اخطار کرد از این پس از هرگونه پوشش اعتراضات مردمی خودداری نمایند."

 

 

ادامه اعتراضات و واکنش ها در هفتۀ اول

 

یک روز پس از تظاهرات میلیونی ۲۵ خرداد، بسیاری از مردم خواستار تکرار آن برای روز سه‌شنبه در میدان ولی‌عصر تهران شدند و همزمان تعدادی از حامیان احمدی نژاد قصد داشتند با تجمع در همان محل، "تشنج های اخیر را محکوم کنند."

 

ستاد مهندس موسوی ضمن انتشار اطلاعیه‌ای با تاکید بر اینکه موسوی در راهپیمایی خیابان ولیعصر حضور نخواهد داشت از مردم خواست "در دام درگیری‌های طراحی شده" قرار نگیرند.

 

بدنبال انتشار این بیانیه، بسیاری از مردمی که به سمت میدان ولیعصر حرکت می‌کردند، به طرف صداوسیما حرکت کردند و با اینکه این تجمع آرام گزارش شده بود، اما در چندین نقطه نیروهای انتظامی برای متفرق کردن مردم از گاز اشک‌آور و باتوم استفاده کردند. در تجمع مقابل صدا و سیما، فائزه هاشمی رفسنجانی حضور یافت و برای تظاهرکنندگان سخن گفت.

 

صدا وسیمای جمهوری اسلامی ساعتها و بطور یکطرفه تجمع حامبان احمدی نژاد در میدان ولی عصر را مورد پوشش قرار داد و رسانه های کودتا نیز آنها را صدها هزار نفر خواندند.

 

همان روز لباس شخصی در حالیکه مجهز با باتوم، شوکر و گاز بودند، به شهرک سبحان واقع در بلوار کاوه تهران حمله ور شده و پس از ورود به منازل مردم به ضرب و شتم وحشیانه و آسیب رساندن به اموال آنان پرداختند. (پرونده این مجمتع هنوز مورد رسیدگی قرار نگرفته است.)

 

موج بازداشت گسترده مردم و فعالین سیاسی- دانشجوئی و مدنی نیز کماکان ادامه داشت.

 

روز سه شنبه تظاهرات و درگیری ها در شهرستانهایی چون مشهد، تبریز، ارومیه، خرم آباد، زاهدان، انزلی و شیراز نیز ادامه داشت و در واکنش به سرکوب دانشجویان دانشگاه شیراز،  رییس آن دانشگاه از سمت خود استعفا کرد.

 

همزمان استاد محمدرضا شجریان طی نامه‌ای سرگشاده به ریاست صدا وسیما، از وی خواست تا از پخش آثار او خودداری کند. استاد شجریان در همین زمینه خاطرنشان کرد "در شرایطی که مردم در بهت و حیرت هستند و به گفته آقای احمدی نژاد، خس و خاشاک به حرکت در آمده‌اند، صدای من در صدا و سیما جایی ندارد. صدای من صدای خس و خاشاک است و همیشه هم برای خس و خاشاک خواهد بود."

 

 صداوسیمای جمهوری اسلامی در آستانه انتخابات از ترانه های با مضمون ملی برای مقاصد خود استفاده می‌کرد.

 

همان روز (سه شنبه) مرحوم آیت الله العظمی منتظری که نزدیکان ایشان اعلام کرده بودند وی پس از سالها "برای اولین بار در انتخابات شرکت کرده و رای داده‌است"، با انتشار بیانیه‌ای، از "تقلب در انتخابات" سخن به میان آورد و خاطرنشان نمود "در چنين امر‏ ‏مهمى كه حفظ حقوق عامه مردم است و در آن نمى توان به اصالت برائت‏ ‏تمسك كرد. بلكه بايستى از طريق معتبر و مرضى الطرفين و بى طرف ،‏ ‏امانتدارى حاكميت و دست اندركاران آن احراز گردد. در چنين شرايطى‏ ‏انتظار آن است كه حاكميت پاسخى مقبول و معقول بدهد و با روشهاى‏ ‏صحيح ، بدبينى و شك و شبهه مردم را برطرف نمايد". معظم له درباره حوادث بعد از انتخابات متذکر شد: "در جلوی چشم جهانیان و در حضور دوربین‌های‏ ‏خبرنگاران داخلی و خارجی به جان فرزندان این مردم و این مملکت افتاده‏ ‏و با شدت و خشونت کامل با زنان و مردان بی‌دفاع و دانشجویان عزیز‏ ‏برخورد کرده و آنها را سرکوب و مضروب و دستگیر نمودند و اینک به دنبال‏ ‏تسویه حساب‌های سیاسی، با فعالان و اندیشمندان و روشنفکران برآمده و‏ ‏عده کثیری را ‏بی‌جهت دستگیر و بازداشت می‎کنند."

 

رسانه های خبری، همچنین شامگاه سه شنبه از تجمع پزشکان و پرستاران در بیمارستان رسول اکرم تهران در اعتراض به کشتار و زخمی کردن معترضین راهپیمایی ۲۵ خرداد، خبر دادند. از دلایل اعتراض آنها یکی این بود که مأموران لباس شخصی آنان را مجبور کرده بودند در پرونده فوت کسانی که با شلیک گلوله کشته شده‌اند، باید قید شود "زیر تیغ جراحی فوت شده‌اند" و دیگر اینکه بسیاری از مجروحان از آنجا به بیمارستان سپاه منتقل شده بودند.

 

همان شب در بسیاری از رسانه ها و سایتها، تصاویر و فیلمهای حمله ماموران به مردم و تخریب اموال آنها توسط نیروهای ضد شورش و لباس شخصی ها متتشر شد.

 

در ساعات پایانی سه شنبه، شورای هماهنگی جبهه اصلاحات از وزارت کشور مجوزی جهت برگزاری یک راهپیمایی مسالمت آمیز برای روز چهارشنبه درخواست کرد.  تظاهراتی که قرار بود روز چهارشنبه ۲۷ خرداد از میدان انقلاب به سوی میدان آزادی برگزار شود؛ ولی بدلیل عدم صدور مجوز لازم، مردم قرار حضور خود را به میدان هفت تیر منتقل کردند.

 

چهارشنبه ۲۷ خرداد، صدها هزار نفر با در دست داشتن نمادهای سبز و پلاکاردهایی با مضمون اعتراض به نتایج انتخابات، در میدان هفت تیر و خیابان‌های اطراف به راهپیمایی پرداختند. کروبی نیز به این راهپیمایی پیوست و مقابل دفتر روزنامه اعتماد ملی دقایقی با مردم صحبت کرد.

 

مهندس موسوی در اواسط روز بیانیه ای (شماره ۳) در محکومیت "سرکوب وسیع" و بازداشت های اخیر صادر نمود و خاطرنشان کرد " هشدار می دهم که گسترش این رویه ها تنها بر زشتی چهره مخالفان ملت و انگیزه مردم برای توسعه اعتراضات می افزاید."

 

چهارشنبه ۲۷ خرداد محسن رضایی طی نامه‌ای به وزیر کشور کودتا، ازاینکه ۵ روز از شمارش آرا گذشته و کماکان نتایج صندوق‌ها اعلام نشده، ابراز نگرانی کرد و تذکر داد "در صورتیکه تا پایان وقت اداری ۲۷ خرداد این آمار اعلام نشود، ناگزیر است از شورای نگهبان درخواستی غیر از بازشماری آرا کند. وزارت کشور در پاسخ به رضائی، احتمال بازشماری کامل آرا را بعید دانست و درخواست وی را رد کرد.

 

مهندس موسوی و محمد خاتمی در نامه‌ای مشترک به محمود شاهرودی رئیس وقت قوه قضائیه، خواستار توقف برخورد خشن با دستگیر شدگان و آزادی سریع آنان شدند و خاطرنشان نمودند "طبق گزارش‌های متقن، برخوردهای خشونت آمیز با اجتماعات و مردم عادی و نیز حمله به مجتمع‌های مسکونی و منازل مردم به جرم اینکه اعتراض خود را با ذکر الله اکبر نشان می‌دهند و ضرب و جرح زنان و مردان که با هیچ یک از معیارهای نظام سازگار نیست، صورت گرفته است که نتیجه‌ای جز بدبینی جامعه به نظام نخواهد داشت. علاوه بر این، تهاجم به دانشگاهها و خوابگاهها و ضرب و شتم و دستگیری جوانان مزید برعلت شده ‌است. "

 

از رخدادهای چهارشنبه، حضور تعدادی از بازیکنان تیم ملی فوتبال ابران با مچ‌بند سبز در بازی ایران- کرهٔ جنوبی بود که مورد استقبال جنبش قرار گرفت. نایب رئیس فدراسیون فوتبال ایران بلافاصله اعلام کرد "این دستبندها نشان ارادت بازیکنان تیم ملی به حضرت ابوالفضل است."

 

بیانیه گروهی از سینماگران در پشتیبانی از اعتراضات مردم و جنبش نیز،از رخدادهای ۲۷ خرداد بود که عزت‌الله انتظامی، سیروس الوند، بیژن امکانیان، پگاه آهنگرانی، داریوش مهرجویی، فاطمه معتمد آریا و لیلا حاتمی از جمله امضاکنندگان آن بودند و از مراجع مذهبی و قانونی کشور خواسته بودند " نقش پناه مردم را در این شرایط خطیر ایفا کنند و برای اعاده حقوق از دست رفته ملت اقدام کنند. همزمان گروهی از هنرمندان ایرانی خارج از کشور (از جمله کاوه یغمایی، بهروز وثوقی، ابراهیم نبوی، محسن نامجو، محسن مخملباف) با انتشار نامه‌ای اعلام کردند "دولت کودتا را به رسمیت نمی‌شناسیم" و از مردم جهان خواستند تا از جنبش سبز حمایت کرده و "اجازه ندهند دولت‌هابشان حکومت کودتا را به رسمیت بشناسند."

 

تعدادی از دانشگاههای کشور نیز، در واکنش به سرکوب های اخیر، امتحانات خود را لغو کردند.

 

مهندس موسوی شامگاه چهارشنبه نیز، بیانیه ای دیگر (شماره ۴) صادر کرد و از مردم درخواست کرد "برای همدردی با خانواده‌های شهدا و مصدومان وقایع اخیر"، روز پنجشنبه با حمل نمادهای سوگواری، در مساجد اجتماع کنند." ایشان خواستار "تداوم اعتراض مسالمت آمیز" شد و خاطرنشان نمود" ما در پی اعتراض آرام به روند ناسالم برگزاری انتخابات و تحقق هدف ابطال انتخابات هستیم ."

 

 چهارشنبه ۲۷ خرداد خبری منتشر شد مبنی بر اینکه مجمع روحانیون مبارز در نامه‌ای به فرمانداری تهران، خواستار مجوزی برای برگزاری راهپیمایی در روز شنبه مورخ ۳۰ خرداد شده است. مجمع روحانیون این راهپیمایی را در راستای "پیگیری مطالبات قانونی مردم و تداوم اعتراض مدنی آنان" عنوان کرد.

 

کروبی نیز مردم را به برگزاری راهپیمایی در ساعت ۱۰ روز جمعه با لباس مشکی از میدان هفت تیر تا محل برگزاری نماز جمعه دعوت کرده بود. (که روز پنجشنبه آنرا لغو کرد.)

 

چهارشنبه شب روزنامۀ کلمۀ سبز توقیف و برخی سایت‌های حامی مهندس موسوی مشمول فیلترینگ شدند و چند روزنامۀ اصلاح طلب و حتی غیر اصلاح طلب نیز، به دلیل انعکاس رویدادهای اعتراضی اجازه انتشار نیافتند. طبق گزارش ها، نماینده وزارت ارشاد و دادستانی مانع از انتشار این روزنامه‌ها شدند و جالب اینکه در روزنامه اعتماد ملی با سانسور بیانیه دبیر کل حزب اعتماد ملی چاپ شد. آن شب یاهو مسنجر به همراه بسیاری دیگر از برنامه‌های ارتباطی تحت وب در ایران از کار افتادند.

 

شامگاه چهارشنبه برای اولین بار شعار "یا حسین میر حسین"، همراه با طنین های "الله اکبر"، از فراز بامها سر داده شد.

 

در جلسۀ بامداد پنجشنبه ۲۸ خرداد ماهِ مجلس شورای اسلامی، قرائت گزارشی مبنی بر اعلام ماهیت واقعی لباس شخصی‌ها، مورد اعتراض و هتاکی های نمایندگان حامی دولت (روح الله حسینیان، حمید رسایی و مهدی کوچک‌زاده) واقع شد و آنها از قرائت گزارش پشت پرده ماجراهای حمله به کوی دانشگاه، مجتمع مسکونی نمایندگان و مردم تهران در صحن علنی مجلس ممانعت به عمل آوردند .

 

همان روز چهارمین راهپیمایی گسترده و آرام معترضین از میدان امام خمینی (توپخانه ) و خیابان فردوسی به سمت میدان انقلاب صورت گرفت که صدها هزار ایرانی سبز و مشکی پوش در ادامه اعتراض خود به نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری و برای بزرگداشت کشته شدگان درگیری‌های اخیر به میدان امام خمینی آمدند که میرحسین موسوی و زهرا رهنورد نیز در آن شرکت کردند.

 

عصر همان روز سخنگوی شورای نگهبان اعلام نمود که نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری برای حضور در جلسه آتی شورای نگهبان دعوت می‌شوند که مهندس موسوی و کروبی بدلیل عملکرد شورای نگهبان، به آن جلسه نرفتند. موسوی در همین راستا، نامه ای سرگشاده‌ به شورای نگهبان نوشت به موارد دیگری از تخلفات صورت گرفته پیرامون پلمب صندوق‌ها قبل از رای‌گیری، حضور ناظران كاندیداها، داستان صندوق‌های سیار، تعرفه‌های رای، محدود كردن زمان رای گیری، انتقال صندوق‌ها به فرمانداری، شیوه آرایش سبد آرا و همچنین بخشی از تخلفات پیش از رای گیری اشاره کرد.

 

 

نماز جمعه ای که وحدت بخش نبود

 

در نماز جمعه ۲۹ خرداد، آقای خامنه ای با انتقاد تند از وقایع پیش آمده و اعتراض‌های صورت گرفته به نتایج انتخابات و بدون اشاره به صورت مسئله، خاطرنشان کرد "مسئولیت خون‌ها و خشونت‌ها و هرج و مرج‌ها بر عهده کسانی است که از تظاهرات‌ و اعتراضات پشتیبانی می‌کنند." وی همچنین بر این نکته تاکید کرد که خط فکری وی به "احمدی‌نژاد نزدیکتر است تا هاشمی رفسنجانی."

 

همان روز (جمعه) کروبی به شورای نگهبان نامه‌ای نوشت و خواستار ابطال انتخابات شد و همزمان دو تشکل مجمع روحانیون مبارز و حزب اعتماد ملی مردم را به برگزاری تظاهراتی آرام در روز شنبه ۳۰ خرداد از میدان انقلاب به میدان آزادی کردند .

در همین روز ایرانیان مقیم خارج کشور به نشانه همراهی با درخواست ابطال مسالمت آمیز انتخابات اخیر ملت ایران و در اعتراض به سرکوب جنبش سبز ایران در خیابان مقابل ساختمان دفتر نمایندگی ایران در سازمان ملل متحد در نیویورک نماز جمعه به امامت محسن کدیور برگزار کردند. کدیور اظهار داشت: "وقتی مردم در امانت داری مجریان و ناظران انتخابات تردید می کند، وظیفه شرعی حکومت است که اعتماد سازی کند و مشروعیت از کف رفته را جبران کند. این مشروعیت و اعتماد با ارعاب و تهدید و بخشنامه بدست نمی آید. این «صحت انتخابات» است که باید از سوی حاکمیت اثبات شود نه تقلب در انتخابات از سوی معترضان."

سی خردادی خونین

 

بامداد شنبه ۳۰ خرداد، مجمع روحانیون طی بیانیه ای اعلام کرد "با کمال تاسف مراجع ذیربط از صدور مجوز برای تظاهرات خودداری نمودند؛لذا برنامه‌ای جهت راهپیمایی امروز نخواهیم داشت".

با اینحال از بامداد ۳۰ خرداد، تهران چهره ای نظامی و امنیتی تر به خود گرفت. هزاران تن از معترضان به نتایج انتخابات، در خیابانهای مختلف تهران به تظاهرات پرداختند و همزمان نیروهای یگان ویژه پاسداران و لباس شخصی ها، با آرایشی نظامی نقاط اصلی شهر را تحت کنترل شدید درآوردند و از اواسط روز حمله به مردم را آغاز کردند. حجم و گستردگی درگیری های روز ۳۰ خرداد ۸۸، از شدیدترین و خونین ترین روزهای هشت ماه اخیر محسوب می شود.

 

بر اثر ضرب و شتم و تیراندازی مستقیم ماموران به مردم، دهها تن شهید و زخمی شدند؛ شاهدان عینی و منابع خبری نیز از انباشت مجروحین در بیمارستان های مرکز شهر خبر دادند.

 

در بعد از ظهر همان روز ندا آقاسلطان، دانشجوی ۲۶ ساله فلسفه، در اول خیابان کارگر شمالی توسط یکی از لباس شخصی ها مورد اصابت گلوله قرار گرفت و جان باخت و فیلمی کوتاه که از‌ شهادت وی توسط موبایل گرفته شده بود، دنیا را تکان داد.

 

غروب شنبۀ خونین، ۵۷ حقوقدان ایرانی با صدور بیانیه‌ای خواستار پایان دادن به خشونت بر علیه مردم شدند.

 

رسانه‌های وابسته به حکومت نیز، از یک بمب‌گذاری نافرجام در داخل آرامگاه رهبر فقید انقلاب خبر داده و اعلام کردند "در این حادثه فرد بمب‌گذار کشته شد و دو نفر نیز زخمی شدند."

 

شامگاه سی خرداد، میرحسین موسوی در بیانیه‌ای جدید (شماره ۵) خطاب به ملت ایران، اجتماعات آنها را مطابق با اصل ۲۷ قانون اساسی مشروع دانست و از صدا و سیما و نیروهای مسلح خواست "مردم را از این کار منع نکنند بلکه از آنها حمایت کنند."

 

بدلیل گستردگی حجم سرکوب در تهران و شهرستانهای دیگر، تعداد دقیق شهدا، مجروحین، بازداشت شدگان و ربوده شدگان ۳۰ خرداد ۸۸، هرگز مشخص نشد.

 

همان روز فائزه هاشمی رفسنجانی و چهار تن از اقوام خود، در خیابان آزادی تهران دستگیر شد .

 

واکنش های جهانی و رسانه ای به اتفاقات ایران کماکان رو به افزایش بوده و همزمان اعتراضات حامیان جنبش در شهرهای مختلف جهان کماکان ادامه داشت.

 

همان شب باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا از دولت ایران خواست "کلیه اقدامات ناعادلانه و خشونت بار علیه مردم خود را متوقف کند." وی خاطرنشان کرد "دولت ایران باید بفهمد که جهان در حال نظاره است. ما برای هر شخص بیگناهی که جان می بازد سوگوار خواهیم بود."

 

 

آخرین روز ماهِ همیشه پر التهاب ایران

 

یکشنبه ۳۱ خرداد یک روز خونین و پر از تلفات جانی پشت سر گذاشته شده بود و وضعیت نظامی و امنیتی تهران و چند شهر بزرگ کماکان پابرجا بود، مردم در چندین خیابان اصلی تهران علیه نتایج انتخابات دست به تجمع زدند که شدیدا مورد حمله و دستگیری قرار گرفتند.

 

همان روز مهندس موسوی، بیانیه شماره شش خود را صادر کرد و شهادت معترضین به نتایج انتخابات را "سوگ آمیز" اعلام کرد و همزمان محمد خاتمی نیز طی بیانیه‌ای تاکید نمود "اعتراضِ مسالمت آمیز حق مردم است."

 

دستگاههای حکومت کودتا همزمان فشار بر مطبوعات را افزایش دادند و خبرنگار بی‌بی‌سی نیز از ایران اخراج شد.

 

صدا و سیمای جمهوری اسلامی و رسانه های حامی کودتا رسما اعلام کردند که "کشتار روز شنبه توسط اوباش صورت گرفته و دولت و ماموران دولتی در این زمینه هیچ نقشی نداشته اند."

 

در همین روز به همت دانشگاهیان ایرانی مقیم آمریکا سمیناری با شرکت محسن کدیور، حمید دباشی و فاطمه حقیقت جو در دفاع از جنبش سبز مردم ایران در دانشگاه کلمبیا تشکیل شد. در این سمینار خطاب به مسئولان نظام گفته شد: "مردم شرعا و قانونا حق اعتراض مسالمت آمیز و راهپیمائی عاری از خشونت دارند، و شما و نیروهای تحت امرتان اعم از انیفورم دار و بی انیفورم موظف به تأمین امنیت و نظم و شنیدن صدای اعتراضشان هستید. شما شرعا و قانونا حافظ جان مردم هستند. یک گلوله به خطا به این معترضان قانونی مسالمت آمیز شلیک شود وزیر کشور شما، قوه قضائیه شما و شخص شخیص شما مسئول است."

 

بدین ترتیب جنبش وارد تیرماه شد...

ادامه دارد

 

 

 

 

*اولین مناظره تلویزیونی در تاریخ ۱۲ خرداد میان مهدی کروبی و محسن رضایی برگزار شده بود.

**رسانه ها و شواهد نشان می دهد که این سه تن حسین منیف اشمر و ابو ناصر و نواف نصار نام دارند که در تصرف دفتر قیطریه و موارد مختلف سرکوبِ جنبش سبز، حضور جدی و فعال داشته اند.

سینا -

 

سلام

 

من سینا 21ساله از تهران هستم و یکی از طرفدارای وبسایت شما جرس

 

امروز دوباره از یکی از مقاله هاتون شوکه شدم مقاله ای که توسط سرویس سیاسیتون نوشته شده است چند سوال برام پیش اومد که خواستم با شما در میان بگذارم

 

 شما عاشورا را یک موفقیت برای کودتا گران میدانید بر عکس به نظر من و خیلی از همشهریان و حتی همه آشناهای شهرستانیم عاشورا روز شکست کودتا چیان بود و نمایش نهم دی افتضاحی برای پوشاندن جنایاتشون و روحیه دادن به سرانشون برای اینکه بگن ما هنوز طرفدار داریم در روز عاشورا دیگه آبرویی برای رژیم باقی نموند چه در داخل چه در خارج. مردم درعاشورا اتحاد و همبستگی شان را به خوبی به رخ کودتا چیان نشان دادند نشان دادند زمان توسری خوردن تمام شده وخیال نکنید اگه اهل خشونت نیستیم بخاطر ترسه  اگه خشونت نمیکنیم بخاطر اینه که مثل شما وحشی و آدم کش نیستیم ما انسانیم و به انسانها عشق می ورزیم اما اگر پاش بی افته خوب بلدیم حسابتون را برسیم

 

آیا ندیدید  ترس را در میان کودتاگران؟ ندیدید واکنشاشون را ؟؟؟

 

آیا رشادت های مردمی را که برای آزادی می جنگیدند در روز آزادگی ندید؟؟ آیا ندیدید با ماشین مردم را زیر میگرفتن آیا این نشانه پیروزی است یا ترس رژیم؟؟آیا این مقاله باعث تضیعف روحیه جنبش نمیشود؟؟ آیا این مقاله از روی تعقل نوشته شده یا تعصب روی نظام جمهوری اسلامی و اصلاحات؟؟؟ آیا این حوادث فقط بخاطر انتخابات بوده یا فشار و رنج مردم در این 31سال؟؟؟آیا انتظار دارید مردم دوباره بگویند جمهوری اسلامی آری فکر نمی کنم 31سال تجربه کمی بوده باشه!!؟؟؟

 

آیا هنوز اصلاحات را تنها راه میدانید آنهم در برابر کسانی که بویی از انسانیت نبرده اند و شما را منافق میدانند؟؟؟ چرا زمانی که قدرت اش را داشتید اصلاحات نکردید تا عده ای امروز نتوانند کودتا کنند؟؟ بخاطر این نبود که نگذاشتند؟؟؟ آیا فکر نمیکنید مردم موسوی را انتخابی بین بد و بدتر می دانستند؟؟؟

 

و در آخر سکوت کنیم که نشنوند حقوقمان را و ظلمی که به ما شده است؟؟ و با سکوت در کنار کودتا چیان و طرفدارانشان پیاده روی کنیم؟؟؟

 

آیا فکر میکنید ما جانمان را در کف دستمان گذاشتیم که رییس جمهوری  داشته باشیم که نه اختیار دارد و نه قدرت و تدارکات جی بیشتر نیست و زیر نظر و امر شخص کسی بنام ولی فقیه کار کند آن هم رهبری که ما حق انتقاد از اورا نداریم چه برسه به انتخابش را وهمه قدرت در اختیار او باشد آیا نمیشود اسم این رهبر را شاه گذاشت!!؟؟

 

باورم نمی شد روزی در جرس هم چین چیزی بخوانم متاسفم

امیدوارم گوشی باشد تا حرف مرا بشنود انتظار جوابی ندارم

 

با تشکر

شبکه جنبش راه سبز (جرس): مصطفی ایزدی نویسنده کتاب فقیه عالیقدر و روزنامه نگار اصلاح طلب شنبه شب آزاد شد.

به گزارش جرس، ایزدی در روز عاشورا در منزل مسکونیش دستگیر شد و بود حوالی  ساعت هشت شنبه شب شب به قید وثیقه آزاد شد.

گفتنی است این روزنامه نگار تمام  سی و چهار روز بازداشت را در سلول انفرادی به سر برد.

 

پی ثی یا -

بیست و دوی بهمن

بیست و دوی بهمن

روزِ از خود گذشتن

روز آزادی ما

«روز نجات میهن»

 

 

ای یاران! ای یاران! ای سبزهای ایران

سنی شیعه مسیحی

آزاده ی همپیمان

پیمان به جان می بندیم

آزاد اگر در بندیم

جانم فدای یاران

یاران فدای ایران

 

ای دشمن! ای دشمن! ای دشمنِ سر در گم

این واپسین پیغام است

بشنو پیامِ مردم

سرسبز و سخت هستیم

با سر تبر شکستیم

یک جنگل است اینجا

گر از کمر شکستیم
 

بزرگ نیک پندار -

 

هادی غفاری به جرم انبار کردن اسلحه در  انبار بنیاد الهادی بازداشت شد.

 

خبر به قدری عجیب و سناریو ساخته شده به قدری بچه گانه است که هر عاقلی را به  خنده می اندازد. برخی این را نوعی زمینه سازی برای برخورد با جنبش سبز می دانند اما نگارنده معتقد است این سناریوسازی ربطی به جنبش سبز ندارد چرا که  هادی غفاری نقش رهبری  در جنبش سبز ندارد:

 

1-هدف اصلی جنبش سبز براندازی نظام نیست بلکه پاکسازی آن از افکار باطل و عقب مانده و روشن کردن تاریکخانه های حکومتی است.پس به قول زرتشت نیازی به شمشیر کشیدن نیست و افروختن چراغ کافی است.

 

2-در آوردگاه امروز ایران آن کس که سلاح به دست بگیرد بازنده است.بزرگترین سلاح مردم در این مبارزه دوربین موبایل ها و اینترنت و استفاده از مظلومیت معترضین در فضای رسانه ای است.و البته در این راه بزرگترین یاور جنبش ٬ کم دانشی و خشونت عریان به کار رفته توسط جناح مقابل است که نمایش آنها بزرگترین عامل مشروعیت زدایی از حاکمیت  می باشد.

 

3-بر فرض هادی غفاری قصدی غیر از نیات جنبش سبز داشته و برای این منظور سلاح ذخیره می کرده٬کدام جوان تازه کار و شیرین عقلی سلاح را در انبار موسسه شناخته شده و پر ترددی که مسئولیت ان هم به عهده خود شخص است ذخیره می کند که فرد با تجربه ای مثل هادی غفاری با آن سوابق و تجارب  مبارزاتی خود و پدرش چنین خبطی مرتکب شود؟

 

 پس هدف از این سناریوی مضحک چیست؟

همه می دانستند که از پس آن انتقادهای شدید به رهبری  و یاداوری خاطره تلخ تشر امام به آقای خامنه ای ٬بعید است هادی غفاری از کینه جویی ایشان در امان بماند.

 

سوابق گذشته، این را به وضوح نشان می دهد.:

محمد نوریزاد پس از چند نامه انتقادی به رهبری ٬به جرم توهین به رییس قوه قضاییه به زندان می افتد و یا سایت محترم جرس چندی قبل گزارشی از نویسندگان نامه های سرگشاده به رهبری و برخوردهای صورت گرفته با آنان منتشر کرد.افزون بر اینها احمد زیدآبادی و سعیدی سیرجانی را هم فراموش نکرده ایم.

 

از انجا که امکان برخورد شدید و احیانا ضرب و شتم روحانی شناخته شده ای مثل هادی غفاری به جرم انتقاد به رهبری فراهم نیست و کینه رهبری هم با یک برخورد سطحی و فحاشی گروههای فشار  تسکین نمی یابد با چنین سناریوی مسخره ای زمینه برخورد سیستماتیک با آقای غفاری فراهم می شود.

فرضیه ای که در صورت صحت آن باید بار دیگر به بازخوانی  فلسفه رهبری در شیعه و نقش عدالت در آن  پرداخت.

 

 

*ديدگاه هاي وارده در یادداشت ها لزوما ديدگاه جرس نیست.

شکوفه تقی -

آه ای قصه گوی پیر شب

از نسیم نغمه‌ی شاد پرندگان

در پنجره‌ی روشن صبح بگوی،

بانگ کلاغ و مرغوای جغد،

پرده‌ی گوش باغ‌ را،

دریده است.

 

از غلغله‌ی شاد چشمه‌سار زندگی

در قلب تشنه‌ی بیابان خسته پای بگوی،

شحنه‌ی یأس،

راه را،

بر سالک امید بریده است.

 

آه ای قصه گوی پیر شب

از عمق صحاری نباریدن مگوی

دیریست رهرو داد،

سراب را،

در دست حسرت،

از کوزه‌ی بیداد، چشیده ‌است.

 

از ناجوانمردی سرد دشنه

در روزگار شکستن پرواز مگوی،

شکافته‌های گلوی پرندگان سینه سرخ را،

بافته بر طناب دار،

بر صفحه صفحه‌ی تاریخ این خاک، دیده‌ است.

 

آه ای قصه گوی پیر شب

از طلوع روی آفتاب

در آینه‌ی صبح بگوی

خنیاگر عشق،

عمری است رخسار آبله گون جدایی را

در همه‌ی نرسیدن‌ها

قفس به قفس،

سرخ‌فام تر از یاقوت،

شیون کنان گریسته‌ است.

 

شکوفه تقی

٢٩ ژانویه ٢٠٠٩

 

اميد . س -

مرا از تیغ وشلاقت مترسان

مرا از بند و زندانت مترسان

من آن فانوس شهر بی چراغم

مرا از باد و از طوفان مترسان

من آنم خرقه پوش خانه بر دوش

مرا از دخمه تاریک نااهلان مترسان

هراسی نیست مرا چون حسینم

مرا زین افتخار سر جدا از تن مترسان

کجا ترسند سبکبالان مشتاق

ز آواز اناالحق سو به پروازم مترسان

هراس من ز مرگ روشنایی است

مرا زین شب پرستان تبهکارت مترسان

هراس من ز آه آن تهیدست است

مراچون اشک جدا از چشم یارانم مترسان

چو ابراهیم که بر آتش فکندند

مرا زین باغ و بستانم مترسان

فرو ننشیند این موج خروشان

مرا از سد مزدوران مقدس هم مترسان